Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Εκδήλωση της Δημ.Αρ. Ξάνθης με τον Θόδωρο Μαργαρίτη


Δελτίο Τύπου




Η Δημοκρατική Αριστερά Ξάνθης καλεί τους συμπολίτες μας στην


ΕΚΔΗΛΩΣΗ


ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ :
ΑΥΤΑΠΑΤΗ ή ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ;





ΤΡΙΤΗ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 8:30 μμ
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Με ομιλητή τον ΘΟΔΩΡΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ


Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Το αντιπολιτευτικό ισοδύναμο της παρακμασμένης μεταπολίτευσης


του Σάκη Κουρουζίδη



«Ο ποιητής δεν υπόσχεται. Διατίθεται»*


Αν η «προ-κυβερνητική» φάση για την αριστερά αφιερώνεται απλώς στην ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία είτε της «επανάστασης», είτε της κατάληψης της εξουσίας, ή έστω γενικά του …περάσματος στο «σοσιαλισμό» οποιασδήποτε μορφής, τότε προφανώς, χρησιμοποιεί τις αδικίες και τις δυσκολίες που παράγει το σημερινό σύστημα ως απόδειξη κατωτερότητάς του, στη σύγκριση που κάνει με το «όραμά» της.

Επομένως, οτιδήποτε καλό γίνεται σήμερα, δυσκολεύει την προσέλκυση υποστηρικτών, αφού η επιχειρηματολογία της στηρίζεται στη «συνεχή επιδείνωση» που υφίσταται ο κόσμος σήμερα και πάντα –στον καπιταλισμό. Δηλαδή, μακάρι να μη γίνεται τίποτε καλό, γιατί έτσι θα αγανακτεί ο κόσμος και θα έρθει γρηγορότερα ο σοσιαλισμός. Αλλά, αν παρόλα αυτά γίνει κάτι καλό, το υποβαθμίζει, του δίνει περίτεχνες ερμηνείες, ή το αποδίδει απλώς στη «λαϊκή αντίσταση και πάλη».

Με την ίδια λογική και μεθοδολογία αντιμετωπίστηκε, πλέον, και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σημερινή ΕΕ είναι μια διαρκής πηγή δεινών και η «άλλη» Ευρώπη θα έρθει όταν θα πλειοψηφήσουν οι σοσιαλιστικές δυνάμεις παντού και τότε τα σοσιαλιστικά κράτη της Ευρώπης θα χτίσουν και μια διαφορετική ΕΕ. Και μέχρι να γίνει αυτό, κρατάμε άμυνα …ευχόμενοι να χειροτερέψουν τα πράγματα για να πλησιάσει πιο γρήγορα η μέρα αυτή.

Οι ανθρώπινες συνειδήσεις, οι νοοτροπίες και οι πρακτικές, οι κοινωνίες συνολικά αλλάζουν πολύ αργά, μα πάρα πολύ αργά. Και καμία επανάσταση δεν ανατρέπει άρδην τους χρόνους, τους ρυθμούς αυτούς, το πολύ-πολύ να τους επιταχύνει, λίγο, ή να τους επιβραδύνει πολύ. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι «πολιτική», αλλά πηγάζει από όλες τις επιστημονικές προσεγγίσεις που παράγονται από τις κοινωνικές επιστήμες. Το να επιχειρούμε βολονταριστικά να εκβιάσουμε κάποιους χρόνους στους θεωρητικούς μας σχεδιασμούς, ισοδυναμεί με παραβίαση περίπου των «φυσικών νόμων».

Επειδή το όλο αυτό σχεδίασμα της αριστεράς στηρίζεται σε επιστημονικά ξεπερασμένες παραδοχές, αλλά και επειδή στη συνείδηση των ανθρώπων φαντάζει ως κάτι «ιδεατό» και άρα μακρινό και εντέλει αδιάφορο για τη σημερινή του ζωή, γι’ αυτό στρέφεται σε άλλες λύσεις λιγότερο ελκυστικές, καθόλου οραματικές, αλλά «σημερινές». Αυτό, παράγει τελικά μια «συντηρητικοποίηση», αντί για «ριζοσπαστικοποίηση» που υποτίθεται ότι προσδοκά. Δηλαδή, η λύση της αριστεράς, αυτή του οραματικού μέλλοντος, «αυτοαποκλείεται» από τις επιλογές των ανθρώπων και η επιλογή γίνεται από το μη χείρον των υπολοίπων.

Αυτά περίπου ίσχυαν μέχρι την εποχή προ κρίσης, ή για την ακρίβεια, προ των τελευταίων 2 μηνών.

Τώρα, το «όραμα» της αριστεράς, ή έστω η προοπτική μιας κυβέρνησης της αριστεράς, ήρθε πιο κοντά, φαντάζει ως μια ρεαλιστική δυνατότητα.

Φυσικά, δεν «ριζοσπαστικοποιήθηκε» ο κόσμος τόσο γρήγορα.

Οι κρίσεις μπορεί να μεταβάλουν, ακόμα και σε μεγάλη έκταση, πολιτικές επιλογές ή το κόμμα που ψηφίζουμε, αλλά όχι αντιλήψεις, συμπεριφορές, αξίες. Ούτε καν αυτοί που «υποδέχονται» το προϊόν της μεταβολής, δηλαδή τα κόμματα της αριστεράς, δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα. Και βέβαια, δεν αλλάζει τόσο εύκολα ούτε το αντιπολιτευτικό ισοδύναμο αυτής της παρακμασμένης πια μεταπολίτευσης.

Αντιπολίτευση, και μάλιστα αριστερή αντιπολίτευση, σημαίνει όχι απλώς «πρόβλεψη» ότι τα πράγματα θα χειροτερεύουν, αλλά και ότι κάνει τα πάντα για να χειροτερεύσουν, γιατί αυτή είναι η μοναδική οδός «δικαίωσης» του σεναρίου της. Δηλαδή, η αριστερά δεν διανοείται ότι μπορεί να «εισπράττει» πολιτικά, αν τα πράγματα πάνε καλά, έστω και με τη δική της εμπλοκή. Κάθεται στην άκρη και προβλέπει, περιμένει, επιδιώκει να …χειροτερεύ(σ)ουν τα πράγματα, για να στρέφεται ο κόσμος προς τα αριστερά. Μόνο αυτήν την αντιπολίτευση έμαθε, αυτήν ξέρει και αυτήν …εμπιστεύεται!

Αν εμπλακεί νωρίτερα από την ώρα την καλή, κινδυνεύει να αφομοιωθεί, να χρεωθεί κακές επιλογές, να ευνουχίσει συνειδήσεις…

Ο «σοσιαλισμός» , λοιπόν, θα πρέπει να «αρχίσει» να εφαρμόζεται από …τώρα, με την έννοια των θετικών και δημιουργικών επεμβάσεων στο σήμερα. Η αριστερά θα πρέπει να συγκρίνει το «καπιταλιστικό σήμερα» με ένα «σήμερα» δικό της, «ενδεικτικό», συμβολικό και κάτι περισσότερο από συμβολικό, ουσιαστικό. Όχι μόνο να προτείνει για το μέλλον, αλλά και να δημιουργήσει κάποιες «νησίδες πολιτικών», σήμερα. Όχι ως υποκατάστατα μελλοντικών ιδεατών καταστάσεων, αλλά ως δείγματα ζωής, αντί για τα ανέξοδα οράματα, για τις φυγές σε ανύπαρκτους μελλοντικούς παραδείσους, όπου όλα τότε -και μόνον τότε- θα μπορούν τάχα να λυθούν. Και βέβαια, ακόμα περισσότερο, να δείξει «τι απίδια έχει στο σάκο της» σε εποχές κρίσης, λίγο πριν από την καταστροφή.

Σε αυτήν την «κινητοποίηση», τα εφόδια των αριστερών θα -έπρεπε να- είναι η δημιουργικότητα, οι αξίες, η φαντασία, ο πολιτισμός, η υψηλή διανοητική προσπάθεια, η εναλλακτικότητα, τα ισοδύναμα… Θα αναδεικνύονται αυθεντικά διλλήματα και εναλλακτικές επιλογές επί συγκεκριμένων προβλημάτων, σημερινών, και επί αυτών θα φαίνεται η όποια «εναλλακτικότητα», «ριζοσπαστικότητα», αλλά και «ρεαλιστικότητα» των αριστερών ιδεών και πολιτικών.

Αυτός ο δρόμος, στους «εύκολους -πολιτικά και όχι οικονομικά- καιρούς» που ζούμε, είναι ο …δύσκολος δρόμος για τους αριστερούς, αυτός που παράγει υψηλές απαιτήσεις από αυτούς. Που δεν ζητάει να αντέχουν σωματικά σε βασανιστήρια και εξορίες, να υφίστανται διακρίσεις και αποκλεισμούς, αλλά να αναδεικνύει και να εκπέμπει υψηλή ποιότητα ανθρώπων, ιδεών και πρακτικών και όχι μόνο υψηλή «τσαντίλα» για την κακούργα κοινωνία και την …κατοχική τρόικα.

Η εμπλοκή της ΔΗΜΑΡ στη διακυβέρνηση της χώρας σήμερα, είναι ένα βήμα -χωρίς επιστροφή- σε αυτήν τη νέα «εποχή» της εμπλοκής από τώρα. Να δείξει ότι η αριστερά έχει και μπορεί να εκπέμψει μια υψηλή ποιότητα ανθρώπων, ιδεών και πρακτικών και, δικαιωματικά, να πείσει ότι ξέρει να «εισπράττει» ακόμα και όταν τα πράγματα πάνε -αν πάνε!- …καλά. Ξέρει ότι αν δεν πετύχει το πείραμα αυτό -και δεν έχει κανένα στοιχείο βεβαιότητας γι’ αυτό- θα έχει πολύ σοβαρό κομματικό πρόβλημα, ακόμη και ύπαρξης. Και παρόλα αυτά, το τόλμησε!

Και το τόλμημά της αυτό αποκτά πρόσθετη αξία, επειδή δεν γίνεται για λόγους ποσοτικής αναγκαιότητας, δεν το στήριξε σε ένα αριθμητικό άλλοθι, αλλά γίνεται ως συνειδητή επιλογή, χωρίς να είναι απαραίτητο αριθμητικά.

* από ένα στίχο του Γιάννη Βαρβέρη

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Ενα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί!









Η δημιουργία της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης, αποτέλεσμα ανάγκης μιας αδηριτης πραγματικότητας, σκοτεινής και αβέβαιης, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πανηνυρισμούς, αλλά ούτε και χολερικές "κριτικές", που συνήθως δεν περιγράφουν την "αλλη" λύση. Το πολιτικό τοπίο, όπως διαμορφώθηκε με τις εκλογές της 17/6, οδηγούσε ουσιαστικά σ αυτήν την επιλογή. Ο ξαφνικά-μέσα σε μερικούς μήνες-διογκωμένος Συριζα, δεν άντεξε το βάρος μιας υπεύθυνης στάσης, που μπορούσε να πάρει με διάφορες μορφές, είτε συμμετέχοντας στην κυβέρνηση, είτε χρησιμοποιώντας την δεύτερη εντολή-κάτι που έκανε υπο δυσμενέστερες αριθμητικά συνθήκες στις 7 Μάη-και "προτίμησε" την 'καθαρή" θέση της αντιπολίτευσης, προσβλέποντας προφανώς σε επόμενα εκλογικά κέρδη, όταν όμως ίσως αυτά δεν θα έχουν και μεγάλο νόημα, δεδομένης της επερχόμενης κατάρρευσης, από ενδεχόμενη ακυβερνησία. Η σύνθεση του , εξάλλου, είναι τέτοια, που όσο και αν δεν το ομολογούν τα στελέχη του, περιέχει  την θρυαλλίδα της διάλυσης, μέσα σε ένα κυβερνητικό φόντο. Εξάλλου αυτό ενδεχομένως να φανεί όταν θα κάνει απόπειρα συνεδρίου και ενσωμάτωσης των συνιστωσών σε έναν ενιαίο κορμό. Αλλά αυτά λίγο πρέπει να μας αφορούν τώρα.


Η Δημ.Αρ. έκανε το βήμα, για το οποίο είχε δόσει ρητή υπόσχεση στους πολίτες-διατηρώντας ένα εκλογικό ποσοστό, που παρά τις  καλύτερες προσδοκίες, κρίνεται επαρκές και, κυρίως σταθερό-και προχώρησε σε συνεργασία με τις δυνάμεις εκείνες, που ο λαός τις έθεσε ξανά επικεφαλής και τις όρισε διαχειριστές των προβλημάτων, θέτοντας ως βασική προυπόθεση της συμμετοχής της, ΚΥΡΙΩΣ το προγραμματικό πλαίσιο, που θα στηρίζεται, σε έναν βαθμό, στις 7 θέσεις που είχε ανακοινώσει προεκλογικά και βεβαίως στην συμμετοχή στην κυβέρνηση φερέγγυων και αξιόπιστων προσώπων, που θα τις υλοποιήσουν. Αυτή η κίνηση της συνιστά τόλμη και αποφασιστικότητα  και οδηγεί σε μία άλλη εποχή, όσον αφορά στην περίφημη κουλτούρα των κυβερνητικων συνεργασιών στην Ελλάδα, και ανοίγει  σαφείς προοπτικές για λύση άμεσων και καίριων προβλημάτων που βασανίζουν τους άνεργους , αλλά και τους οικτρά εργαζόμενους, τους εξαθλιωμένους που αντιμετωπίζουν πλέον το φάσμα της πείνας, ένα στοιχείο πολύ σοβαρό για την ύπαρξη ενός κοινωνικού ιστού, που θα τηρεί τις καθιερωμένες, είτε εθιμικά είτε θεσμικά , συνήθειες. Η αντιμετώπιση εξάλλου των εταίρων στην Ευρώπη και η σκληρή διαδικασία αλλαγών στο μνημόνιο (είτε αυτές αφορούν σε εσωτερικές πολιτικές αποφάσεις, είτε σε αλλαγές στην δανειακή σύμβαση), είναι ένα στοίχημα επίσης που πρέπει να κερδηθεί και η παρουσία της Δημ.Αρ. ενισχύει αυτήν την πεποίθηση.


Πέρα απο αυτά όμως-που η σοβαρότητα τους δεν αμφισβητείται-ανοίγει το μεγάλο ναρκοθετημένο πεδίο των μεταρρυθμίσεων, που είναι απαραίτητες, αν θέλουμε να αποκτήσουμε την στοιχειώδη σοβαρότητα που χρειάζεται μια χώρα, που βρίσκεται σ αυτήν την πλευρά του κόσμου. Οι μεταρρυθμίσεις-που συνηθίσαμε να τις αναφέρουμε μ αυτον τον όρο-δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το γκρέμισμα του πελατειακού κράτους, που έστησαν όλα αυτά τα χρόνια οι 2 άλλοι εταίροι της κυβέρνησης και που τελευταία αρχισαν να ψελλίζουν και αυτοί για την ανάγκη αποδιάρθρωσης του. Εδώ πρέπει να δοθεί η μεγάλη μάχη, συνεπικουρούσης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δεν είπε και πολλά πράγματα γι αυτό το θέμα προεκλογικά. Τώρα που λείπει-προς το παρόν-η άγρα των ψήφων από την μέση, ελπίζω να το δει σοβαρώτερα αυτό το θέμα.


Αν προσθέσουμε σ αυτα τα ζητήματα το μεγάλο μεταναστευτικό πρόβλημα, που ούτε με τις Αμυγδαλέζες και τους φραχτες αντιμετωπίζεται, αλλά ούτε φυσικά με την μέθοδο του μαχαιριού και της σιδερογροθιάς (που δυστυχώς έβαλε και κοινοβουλευτική γραβάτα), αλλά θέλει σημαντική και μακρόχρονη προσπάθεια, που θα παίρνει υπόψη της τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διεθνείς συμβάσεις και κυρίως μια αφομοιωτική διαδικασία ενσωμάτωσης όλων εκείνων, που χρόνια τώρα ζουν σ αυτόν τον τόπο και εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται απο την γραφειοκρατία και τους ανάλγητους υπηρέτες της. Οι Ελληνες, καθαρά μεταναστευτικός λαός, διασκορπισμένος-ακόμη και σήμερα-στα πέρατα του κόσμου, οφείλει να δει τους συνανθρώπους μας, που από ανάγκη έρχονται εδώ, όχι με μίσος, αλλά με ανθρωπιστικό ενδιαφέρον και κυρίως να καθιερώσει κανόνες γι αυτούς, που να αποτρέπουν την εγκληματικότητα και να δίνουν διεξόδους.


Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, που όλοι θα το παρακολουθήσουμε με προσοχή και -ελπίζω-χωρίς άναρθρες κραυγές , στις οποίες τελευταία έχουμε λαμπρές επιδόσεις- με κριτική διάθεση, με υπομονή και ελπίζω κάποια στιγμή, την στιγμή του απολογισμού του, να είμαστε σε θέση να βάλουμε στο σκυθρωπό μας πρόσωπο, το πρώτο χαμόγελο αισιοδοξίας.



Σ.Σαρακενίδης

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

"Από βλακεία" και μίσος......






Tου Παντελη Μπουκαλα
Για να περιγραφούν κάποια από τα επεισόδια του πολιτικού μας δράματος αρκεί ίσως ο τίτλος «Από βλακεία» που είχε δώσει ο Γιώργος Σεφέρης σε ένα διάσημο δίστιχό του που βρέθηκε στις αυτόγραφες ημερολογιακές σημειώσεις του, του απαίσιου έτους 1968, και πρωτοδημοσιεύτηκε από τον Γ.Π. Σαββίδη τον Σεπτέμβριο του 1974. Αλλά, και πάλι, δεν φτάνει η ανοησία για να ερμηνεύσει ούτε τα τοτινά, τα χουντικά, ούτε τα τωρινά, τα φιλοχουντικά και συγχρόνως φιλοναζιστικά. Δίκιο είχε βέβαια ο Αϊνστάιν όταν έλεγε: «Δύο τινά δεν έχουν τέλος, το Σύμπαν και η βλακεία, αν και για το Σύμπαν δεν είμαι απολύτως σίγουρος». Μολαταύτα οι τραγωδίες στην Ιστορία, καθώς και οι παρωδίες σαν επανάληψη των τραγωδιών, έχουν κι άλλους γεννήτορες εκτός από την πνευματική υπολειτουργία.
Επειδή λοιπόν στις προεκλογικές μας αγορές ακούγεται και ο λόγος των απροκάλυπτων φιλοτυράννων (όπως σωστά το επιτρέπει η δημοκρατία, γιατί αλλιώς δεν θα εμπέδωνε τη διαφορά της και δεν θα ’χε να καυχηθεί γι’ αυτήν), τα αυτιά μας τα τρυπάει εσχάτως το χάλκινο σύνθημα των δικτατόρων και των επιγόνων τους. Τα τρυπάει η σφαγίδα του τραγελαφικού «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού»: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Και θυμόμαστε έτσι, για να πιαστούμε από κάπου, τον Σεφέρη και την αυτόματη απάντησή του: «Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ· Χριστιανών· πυρ! / Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;». Και γιατί, θα συμπληρώναμε υποχρεωτικά, μαζί με τις λέξεις αυτές ή μάλλον εν ονόματι του στρεβλωμένου και συκοφαντημένου περιεχομένου τους, σκοτώσατε κι ανθρώπους; Γιατί σκοτώσατε την περηφάνια του τόπου και το μέλλον του;
Τ’ ακούμε λοιπόν και τώρα το σύνθημα. Το φωνάζουν τα «χρυσαυγίτικα παλικάρια» ανταποκρινόμενα στις παπαδοπουλικού τόνου αγορεύσεις του αρχηγού τους. Οχι, δεν είναι παραληρηματικές, όπως λέγεται, γιατί, έστω και με τη μορφή της εμμονής, έχουν άξονα: το μίσος· και τον εγκωμιασμό της βίας. Αν λοιπόν η «Ελλάς» τους είναι μια χώρα της μισαλλοδοξίας, της ανελευθερίας, αλλά και της κτηνώδους αγραμματοσύνης, που καταντάει λαθροχειρία εις βάρος της αρχαίας κληρονομιάς και παραχάραξή της, τότε, όχι, καμία σχέση δεν έχει με την Ελλάδα που ονειρεύτηκαν οι κάτοικοί της επί αιώνες και για την οποία πολέμησαν.
Αν «χριστιανοί» είναι όσοι ραπίζουν τη μία παρειά όποιου τολμά να τους εναντιωθεί κι ύστερα του καταφέρνουν και δεύτερο χαστούκι στην άλλη παρειά· αν «χριστιανοί» είναι όσοι εισβάλλουν πάνοπλοι νυχτιάτικα σε σπίτια μεταναστών για να τους μάθουν τι εννοούσε ο Χριστός όταν μιλούσε περί αγάπης, τότε ο χριστιανισμός οφείλει να αλλάξει όνομα· για να μη μαγαρίζεται. Και αν «Ελληνες» είναι αυτοί που λερώνουν και ντροπιάζουν οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ωραίο και ανθρωπιστικό γνώρισμα της ελληνικότητας, τότε και οι Ελληνες οφείλουμε να αλλάξουμε όνομα. Και να πούμε, πάλι μαζί με τον Σεφέρη: «Κύριε, όχι μ’ αυτούς»...



Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Σταδιακή απαγκίστρωση με διακομματική στήριξη: Λύση-μονόδρομος










O μακαρίτης Λεωνίδας Κύρκος, εμβληματικός ηγέτης της αντιδογματικής Αριστεράς, σε μια τελευταία, εκ βαθέων τηλεοπτική συνέντευξή του, διερωτόταν με βαθιά πικρία γιατί στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης κυριάρχησε το διχαστικό-πολωτικό κλίμα που δεν επέτρεψε να δημιουργηθεί μια μεγάλη, ισχυρή δημοκρατική συμπαράταξη, ώστε να είναι διαφορετική η τύχη της χώρας. Και απαντούσε με μελαγχολία, «Ίσως γιατί αυτός ο λαός θέλει τις αδιαλλαξίες, θέλει τις κάθετες αντιπαραθέσεις, θέλει το “Εμείς και Εσείς”».

Κι αν η αδιαλλαξία όλα αυτά τα χρόνια τροφοδοτούνταν από τα παραταξιακά στεγανά που συντηρούσε ο πολωτικός δικομματισμός και ο συντεχνιακός συνδικαλισμός, τώρα τροφοδοτείται από την εύλογη οργή και την απογοήτευση που βιώνει τόσο επώδυνα η ελληνική κοινωνία. Σ΄ένα τέτοιο κατεδαφιστικό κλίμα ασκούν αυξημένη αίγλη ακραίες συνθηματολογίες που γίνονται φλάμπουρο αλλά και καταφύγιο ελπίδας….

Η «Καταγγελία του Μνημονίου» είναι μια αδιάλλακτη θέση που ασκεί τη γοητεία του απαγορευμένου πειρασμού. Η μετριοπαθέστερη θέση για επαναδιαπραγμάτευση (που η ΔΗΜΑΡ τόλμησε να αρθρώσει ήδη από τη στιγμή που συζητιόταν το Μνημόνιο στη Βουλή) ήταν φυσικό να ελκύει λιγότερο τους πολίτες , όταν μάλιστα όλα τα άλλα κόμματα υιοθετούσαν τον μονόδρομο του «Ναι σε όλα» ή «Όχι σε όλα»

Τι είναι τελικά αυτή η Επαναδιαπραγμάτευση: Κατ’ αρχήν δεν είναι μια προσχηματική επινόηση που την εφηύραμε για να αποφύγουμε ως χώρα τα δύσκολα και να ανασάνουμε για λίγους μήνες. Η θέση μας για Επαναδιαπραγμάτευση είναι μια επεξεργασμένη, αναλυτική οικονομικοπολιτική πρόταση για σταδιακή απαγκίστρωση από τους επαχθείς όρους, η οποία διαμορφώθηκε μετά από ζυμώσεις, διερευνήσεις και επαφές με θεσμικούς φορείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γι’ αυτό και φέρει τη σφραγίδα του ρεαλισμού.

Τα βασικά σημεία της σταδιακής απαγκίστρωσης, όπως τα παρουσίασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς (τα οποία μπορείτε να δείτε διεξοδικά αναλυμένα στο προεκλογικό πρόγραμμα της ΔΗΜΑΡ) είναι:
  • Πάγωμα των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, οι οποίες προβλέπονται για τον Ιούνιο, κατάργηση της μείωσης κατά 22% του κατώτατου μισθού και επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων. Το μέτρο για το πάγωμα είναι αποτέλεσμα της βασικής αναδιαπραγμάτευσης, για επιμήκυνση έως το τέλος του 2017 της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αυτό σημαίνει ότι τα 14 δις που απαιτεί η Τρόικα για φέτος, γίνονται 3,5 δις.
  • 5ετές Αναπτυξιακό Πρόγραμμα και Ολική Επαναφορά του ΕΣΠΑ . Τα κονδύλια λιμνάζουν στους ενδιάμεσους φορείς και δε φτάνουν στην αγορά.
  • Μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, το κτύπημα των καρτέλ και κατάργηση του πιστωτικού τιμολογίου από τα σουπερ μάρκετ στους προμηθευτές τους, για να μειωθούν αποφασιστικά οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης.
  • Μη συνυπολογισμός των Δημοσίων Επενδύσεων στις δαπάνες που δημιουργούν πρωτογενή ελλείμματα.
  • Ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων.
  • Θα εισαγάγουμε νέους θεσμούς για τον καταλογισμό των φόρων που θα κτυπήσουν τη διαφθορά στις εφορίες και θα προσφέρουν απασχόληση σε ανέργους
  • άμεση επιστροφή του ΦΠΑ στους αγρότες και η στροφή στην ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής
Τα παραπάνω μέτρα, τα περισσότερα από τα οποία αναγνωρίζουν ως επείγοντα και άλλα κόμματα αλλά και πολλοί Ευρωπαίοι θεσμικοί παράγοντες, δεν μπορούν να προωθηθούν αποτελεσματικά από ένα μόνο κόμμα. Μόνο μια μετεκλογική κυβέρνηση με διακομματική στήριξη, με ευρύτατη συναίνεση αλλά και σαφώς υπερκομματική μεταρρυθμιστική εντολή θα έχει προοπτικές επιτυχίας. Ας μην ξεχνάμε πως το σύνολο σχεδόν των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας έχει τη βάση του στη συστηματική παραβίαση θεσμών και κανόνων από μονοκομματικές κυβερνήσεις που επέβαλλαν μικροκομματικές προτεραιότητες. Η εφαρμογή των παραπάνω μεταρρυθμιστικών μέτρων στο πλαίσιο της Επαναδιαπραγμάτευσης θα ενθαρρύνει το οικονομικό κλίμα, και οι επενδύσεις που θα ακολουθήσουν θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα, αναιρώντας κατά πολύ τις βραχυπρόθεσμες συνέπειες της λιτότητας και προσφέροντας πραγματική εθνική ανάπτυξη και ελπίδα.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα. Για να είναι όμως βάσιμη, θα πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να μην επαληθεύσουμε την πικρή επισήμανση του Λεωνίδα Κύρκου, ότι είμαστε λαός που τον έμαθαν να ρυμουλκείται από αυτοκαταστροφικές αδιαλλαξίες και κάθετες αντιπαραθέσεις.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΑΡΜΠΟΥΝΗΣ

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Η βία έχει δύο άκρες








Η σε ζωντανή μετάδοση άσκηση βίας του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής σοκάρισε το τηλεοπτικό πανελλήνιο. Δεν είχε γίνει το ίδιο με ενέργειες βαρύτερες όπως τα συνεχή μαχαιρώματα και οι ξυλοδαρμοί αλλοδαπών από τα πεζά η μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου των νεοναζιστών. Και αν δεν είχε μεσολαβήσει το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη, πολύ πιθανόν να ήσαν οι Χρυσαυγίτες στην Παιανία , να ζητούσαν τον ελεύθερο εξοπλισμό των κατοίκων, να υποστήριζαν την αυτοδικία ( το έκανε ο ΛΑΟΣ που έσπευσε να «υιοθετήσει» τον νεαρό που χρησιμοποίησε την καραμπίνα) και να συναντούσε την συμπάθεια των κατοίκων που αγανακτούν από την απουσία του κράτους και της αστυνομίας από την γειτονιά τους. Η εγκληματικότητα ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής και εθνικότητας σε συνδυασμό με την κραυγαλέα απουσία του κράτους καθιστά μεγάλα στρώματα του πληθυσμού ευάλωτα σε απλουστευτικές λύσεις που στο τέλος προκαλούν μεγαλύτερες παρενέργειες από αυτά που υποτίθεται ότι θα θεράπευαν ( κλασσικό παράδειγμα η οπλοχρησία στις ΗΠΑ που οδήγησε σε αλλεπάλληλες εκατόμβες).

Η Χρυσή Αυγή, ακούμπησε σε ένα υπόστρωμα λαϊκισμού, ρατσισμού και εθνικισμού που καλλιέργησαν στην ελληνική κοινωνία χρόνια τώρα δυνάμεις διαφορετικής προέλευσης και πολιτικού χρώματος. Η κατάσταση παροξύνθηκε με την κρίση, αλλά τα αίτια της φασιστικής ανόδου πάνε πιο βαθειά. Η ανοχή σε αντικοινοβουλευτικές κι αντιδημοκρατικές ενέργειες, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα συνθήματα των «αγανακτισμένων» της πάνω πλατείας Συντάγματος νομιμοποίησε την Χρυσή Αυγή σε ούτως η άλλως ελαστικές συνειδήσεις. Πρόκειται για την περίφημη αντισυστημική ψήφο που ορισμένοι ανιστόρητοι νόμιζαν ότι είναι δικαιωματικά κτήμα μια ορισμένης Αριστεράς. Και επειδή είμαι βαθύτατα πεισμένος ότι η αντισυστημική ψήφος είναι ψήφος κατά της δημοκρατίας δεν αισθάνομαι την ανάγκη να δικαιολογήσω τους δήθεν παραπλανημένους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, όπως έκαναν χτες στις τηλεοράσεις η Παπαρήγα και ο Βαρεμένος.

Ελπίζω επίσης να κατάλαβαν οι αντιεξουσιαστές και ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που ερωτοτρόπησαν με το μπάχαλο και «χαμηλές» μορφές βίας ότι η βία είναι μπαστούνι με δύο άκρες. Ότι αν χαϊδεύεις την επαναστατική βία δεν μπορείς να είσαι πειστικός όταν εξεγείρεσαι κατά της φασιστικής βίας. Εμείς που δεν συμβιβαστήκαμε με Κεραταίες και με προπηλακισμούς πολιτικών μας αντιπάλων, έχουμε το ηθικό δικαίωμα και την αξιοπιστία να στεκόμαστε απέναντι στους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Που και αυτοί, πολύ σύντομα, αν συνεχίσουν έτσι θα καταλάβουν ότι η βία προκαλεί αντιβία. Και για να μην γίνουμε ζούγκλα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την δημοκρατία και την επιβολή του νόμου. Η Χρυσή Αυγή κινείται στο όριο της νομιμότητας με τάση να βγει έξω. Αν επιμένει πρέπει η δημοκρατία μας να της κάνει το χατίρι.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο Protagon.gr στις 8/6/20112

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Συγκέντρωση και ομιλία Νίκου Μπίστη



Την Κυριακή 10/6/2012, στις 8.30 το βράδυ στο θερινό θεατράκι του Δήμου Ξάνθης στην πλατεία (απέναντι απο τον ΟΤΕ), θα μιλήσει στους φίλους της Δημ.Αρ. (και όχι μόνο σ αυτούς) ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Επτά προτάσεις του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ, Φώτη Κουβέλη, για τη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο






Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, σε συνέντευξή του στο Έθνος της Κυριακής κατέθεσε επτά προτάσεις για τη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο. 
Συγκεκριμένα:


-Το 1ο μέτρο είναι το πάγωμα των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, οι οποίες προβλέπονται για τον Ιούνιο, η κατάργηση της μείωσης κατά 22% του κατώτατου μισθού και η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων..Το μέτρο για το πάγωμα είναι αποτέλεσμα της βασικής αναδιαπραγμάτευσης, για επιμήκυνση έως το τέλος του 2017 της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αυτό σημαίνει ότι τα 14 δις που απαιτεί η τρόικα για φέτος, γίνονται 3,5 δις. Αυτά τα ποσά μπορούν φέτος να εξοικονομηθούν από τον περιορισμό των αμυντικών δαπανών, το οριστικό τέλος στο πάρτι των προμηθευτών φαρμάκων και αναλώσιμων και από το νοικοκύρεμα στη Δημόσια Διοίκηση.

-Το 2ο μέτρο, που μάς απεμπλέκει από το Μνημόνιο είναι ο μη συνυπολογισμός των Δημοσίων Επενδύσεων στις δαπάνες που δημιουργούν πρωτογενή ελλείμματα. Κόβοντας αυτές τις δαπάνες, όπως καταλήγει η εφαρμογή του Μνημονίου, κόβουμε τα πόδια μας, επιτείνεται η ύφεση, που σωριάζει ανέργους και σωρεύει λουκέτα και αυξάνεται το έλλειμμα.

-Το 3ο μέτρο : Προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση και ανασυγκρότηση του Κράτους ώστε να κτυπηθεί η φοροδιαφυγή και να ανακουφιστούν οι αδύναμοι. Θα εισαγάγουμε νέους θεσμούς για τον καταλογισμό των φόρων που θα κτυπήσουν τη διαφθορά στις εφορίες και θα προσφέρουν απασχόληση σε ανέργους .

-Το 4ο μέτρο: Μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, το κτύπημα των καρτέλ και κατάργηση του πιστωτικού τιμολογίου από τα σουπερ μάρκετ στους προμηθευτές τους για να μειωθούν αποφασιστικά οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης.

-Το 5ο μέτρο: 5ετές Αναπτυξιακό Πρόγραμμα και Ολική Επαναφορά του ΕΣΠΑ . Τα κονδύλια λιμνάζουν στους ενδιάμεσους φορείς και δε φτάνουν στην αγορά.

-Το 6ο μέτρο: Ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων. Οι νέες διοικήσεις- εκπρόσωποι του δημοσίου μετά την ανακεφαλαιοποίηση-, θα δώσουν, αμέσως, ρευστότητα στις επιχειρήσεις , χαμηλά επιτόκια και ευνοϊκές ρυθμίσεις στα στεγαστικά. Λέμε όχι στην αναπαλαίωση του φαύλου καθεστώτος με τα θαλασσοδάνεια και τις πιστώσεις σε ημετέρους, που αποφασίζονταν σε πολιτικά γραφεία. Θα ζητήσουμε τριετή business plan από τις διοικήσεις των τραπεζών ώστε το δημόσιο να πάρει πίσω τα λεφτά του. Η ανακεφαλαίωση δεν είναι τζάμπα χρήμα.

-Το 7ο μέτρο είναι η άμεση επιστροφή του ΦΠΑ στους αγρότες και η στροφή στην ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής με παροχή γης, τεχνογνωσίας και κεφαλαίου σε αγρότες και χιλιάδες ανέργους νέους.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

ΣΥΡΙΖΑ: Μια ανακουφιστική απόδραση από μια μίζερη πραγματικότητα








« Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε , τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε » Ζ.Π. Σαρτρ



Ας ελπίσουμε ότι η σκληρή παρατήρηση του μεγάλου Γάλλου διανοητή δεν θα επαληθευτεί στην τωρινή πολιτική συγκυρία. 

Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε τη νηφαλιότητα να δούμε ψύχραιμα την πραγματικότητα και να σταθούμε πάνω από την αερολογία των κομματικών υποσχέσεων. Τα πρώην μεγάλα κόμματα υπόσχονται ότι θα ακυρώσουν τις ίδιες τις υπογραφές τους και ότι από την Μνημονιακή κόλαση που υπέγραψαν και επέβαλαν με εκβιαστικά διλήμματα, τώρα θα μας ξαναφέρουν στον παράδεισο...Ο κ. Βενιζέλος και προπάντων ο κ. Σαμαράς αυτοπροβάλλονται ως ανανήψαντες εθνοσωτήρες, που με ένα μαγικό ραβδί θα θεραπεύσουν όλα τα χρόνια καρκινώματα με τα οποία οι ίδιοι –το κόμμα τους- μόλυναν τη χώρα…

Δυστυχώς στην προεκλογική πλειοδοσία έχει παγιδευτεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το προβεβλημένο σύνθημα «Καταγγελία του Μνημονίου» και οι λεονταρισμοί του Αλέξη Τσίπρα ικανοποιούν απλώς τον ψευδοεθνικισμό των ελληναράδων . Το μήνυμα που τελικά μεταγγίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με τις παροχές του «κυβερνητικού προγράμματος» που παρουσίασε είναι: « Αποδεσμευόμαστε μονομερώς από τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις απέναντι στους εταίρους μας , τους δεσμεύουνε ωστόσο να συνεχίσουν να μας στέλνουν τις συμφωνηθείσες δόσεις, με τις οποίες θα ασκήσουμε κοινωνική πολιτική προς όφελος των αδυνάτων, και θα αποκαταστήσουμε με τα χρήματα των συμφωνημένων δόσεων τις μεγάλες κοινωνικές αδικίες». Υπέροχο σενάριο που πριν μερικά χρόνια απλώς θα χάιδευε τα αυτιά, σήμερα όμως καταντά επικίνδυνο. Κλείνει τα μάτια στην σημερινή πραγματικότητα και βιάζει βάναυσα την κοινή λογική.

Θα επικρατήσει όμως η κοινή λογική, ώστε να χρησιμοποιήσουμε τα μάτια και το μυαλό μας, για να δούμε την πραγματικότητα ή επιμένουμε να την αγνοούμε, επειδή είναι δυσάρεστη; Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι σε όλους τους λαούς και η προφανέστερη λογική γίνεται ανίσχυρη μπροστά σε πολώσεις, φορτισμένα απωθημένα , μεγαλόστομα συνθήματα και συλλογικές ψευδαισθήσεις. Θυμόμαστε τα συνθήματα «Λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου, την «Επανίδρυση του κράτους» του Καραμανλή, τον «Εκσυγχρονισμό» του Σημίτη , την «Κάθαρση» του Μητσοτάκη την «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου. Με αυτά τα εύστοχα συνθήματα επιτεύχθηκαν εκλογικές νίκες περιφανείς και εδραιώθηκαν κυβερνήσεις, για να αποδειχθεί μετεκλογικά ότι η ευστοχία τους ήταν απλώς ψηφοθηρική. Η ωραία Ελένη που υπόσχονταν ήταν απλώς ένα πουκάμισο αδειανό …

Το ερώτημα παραμένει: Οι τόσες θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός και συνεχίζει να υφίσταται θα μας οξύνουν την όραση για να δούμε τα προφανή ή θα μας φορτίσουν ώστε να ψηφίσουμε, παραδομένοι στη συνθηματολογία των συλλογικών ψευδαισθήσεων;

Φοβάμαι πως αν συμβεί το δεύτερο, πολύ γρήγορα θα δικαιωθεί ο μεγάλος μας ποιητής. Ο Γιώργος Σεφέρης έκλεινε το αγαπημένο ποίημά του «Ελένη» με τους στίχους:




«..τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.




Γκαρμπούνης Χρήστος