Κρίση και Αριστερά.

Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων δύο χρόνων αλλάζουν δραματικά αντιλήψεις, νοοτροπίες και σε τελική ανάλυση τον τρόπο ζωής και σκέψης όλων μας.

Κατά την άποψή μου ζούμε μία καμπή ανάλογη με αυτές του 1922, 1944, 1967. Οι τόσο διαφορετικές εκείνες εποχές έχουν ένα θεμελιακά κοινό στοιχείο με τη σημερινή, ριζικά διαφορετική συγκυρία: Το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικό κατεστημένο κατέρρεε μέσα από τις αντιφάσεις του, το λαϊκό κίνημα θέριευε και η πολιτική πρωτοπορία που το εξέφραζε( ανεξάρτητα αν ήταν αριστερή ή αστική) αναδυόταν σφριγηλή και προπάντων άφθαρτη. Τότε η αριστερά επικαλούνταν το λαό, ο οποίος ως παράκλητος θα αχρήστευε τις δυνάμεις του κακού( βασιλόδουλους προδότες τους λέγαν το 22, αγγλόδουλους προδότες το 44, αμερικανόδουλους το 67). Το ιδεολόγημα του παράκλητου λαού που θα νικούσε τις δυνάμεις αυτές δοκιμάστηκε με οδυνηρές ήττες ,εκφρασμένες διαφορετικά, αλλά πάντα οδυνηρά

Σε συνθήκες χρηματιστηριακού καπιταλισμού και συνακόλουθης ασφυκτικής και μάλιστα θεσμοθετημένης εξάρτησης τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα και προπάντων αγεωγράφητα. Ο παράκλητος λαός δεν υπάρχει πια, τον νόθευσε ο μεταπολιτευτικός ανελκυστήρας που τον ανεβίβασε στα θολά ρετιρέ του μικροαστικού παρασιτισμού. Το μεταπολιτευτικό δικομματικό σύστημα εξουσίας σπεκουλάροντας στην υπερκατανάλωση και στον τεχνητό ευδαιμονισμό, μετάλλαξαν κάποιους εργαζόμενους, σε κακομαθημένους μικροαστούς. Ο σύγχρονος νεοέλληνας διαπαιδαγωγήθηκε και έζησε με το όραμα της κοινωνικής ανόδου, την οποία προσέφερε αφειδώς ο δικομματισμός μέσα από πελατειακές σχέσεις που διαμόρφωναν και σχέσεις διαπλοκής και διαφθοράς με δανεικά λεφτά. Να γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απέκτησαν ισχυρή κοινωνική βάση.

Έτσι λοιπόν αυτός ο λαός έχει υποστεί μία κοινωνικοπολιτική, ιδεολογική αλλά και συνειδησιακή μετάλλαξη. Ο Έλληνας της μεταπολίτευσης έμαθε να ζει με συνθήματα και ιδεολογήματα και όχι με αρχές και αξίες. Αυτή νομίζω είναι και η ουσία της κρίσης, η οποία ακριβώς για αυτόν το λόγο είναι βαθιά ηθική-πολιτισμική.

Πώς μπορεί να ξεμπερδευτεί αυτό το μπερδεμένο κουβάρι; Νομίζω μόνο αν η αριστερά συγκλίνει στην προώθηση λαϊκού κινήματος όχι διεκδικητικού απλώς απέναντι στην κρατική εξουσία αλλά δυναμικά εξυγιαντικού, με εντελώς συγκεκριμένες στοχεύσεις, που θα διαρρηγνύει νοοτροπίες και θα συντελεί ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Παράδειγμα: κινητοποιήσεις με διεκδίκηση να κυρωθεί από την Βουλή και να εφαρμοστεί η συμφωνία μας με τους Ελβετούς για άνοιγμα λογαριασμών Ελλήνων. Εννοώ διεκδικήσεις που χτυπούν την ουσία του προβλήματος: πλήττουν ευθέως τα λαμόγια, συσπειρώνοντας τις λαϊκές δυνάμεις προς ένα αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης επομένως λειτουργούν εξυγιαντικά.

Η ένστασή μου με την Αριστερά- εννοώ όλη την αριστερά: διαιωνίζει τον διεκδικητικό της ρόλο, αγνοώντας την παραγωγική βάση. Κόλλησε στο μοίρασμα της πίτας χωρίς να νοιαστεί ποτέ για το μεγάλωμα της πίτας. Αυτό το δαιμονοποίησε, διότι ήταν και παραμένει μονοπώλιο των “κακών καπιταλιστών”. Και όταν η πίτα μεγάλωνε με δανεικά και η συσσώρευση χρεών διογκωνόταν η αριστερά πίεζε για περισσότερες παροχές, άρα για περισσότερα χρέη. Θυμάστε την προεκλογική θέση του Τσίπρα το 2009, όταν απαιτούσε τον διορισμό 100.000 υπαλλήλων; Κανείς από την αριστερά δεν εξανέστη…

Δεύτερη ένσταση: Η Αριστερά δεν διέβλεψε με την απαιτούμενη καθαρότητα την μετάλλαξη της νεοελληνικής κοινωνίας και αφέθηκε να κανακεύει τον λαό αυταπατώμενη ότι παραμένει παράκλητος. Δεν διείδε αδιέξοδα ή τουλάχιστον δεν τα πρόβαλλε με σαφήνεια, δεν προσπάθησε να δει τα προβλήματα πιο συγκεκριμένα, πιο χειροπιαστά ακόμη και πιο τεχνοκρατικά, διατηρώντας την κοινωνική της ευαισθησία. Παράδειγμα: Και η Αριστερά πλειοδότησε στον πόλεμο κατά του Γιαννίτση, όταν αποπειράθηκε πριν 10 χρόνια να βάλει σε μια τάξη το Ασφαλιστικό καταθέτοντας επεξεργασμένα, συγκεκριμένα, με αλγοριθμική ακολουθία μέτρα. Το τονίζω αυτό γιατί αν λείπει κάτι από το πολιτικό μας σύστημα, είναι η επεξεργασία συγκεκριμένων, αναλυτικά επεξεργασμένων, βασανιστικά σταθμισμένων προτάσεων-λύσεων. Απόδειξη ότι όποιος αναδεικνύεται στην κυβέρνηση, είναι σαν να έρχεται από άλλο γαλαξία και όλα τα μέτρα που είχε διατυπώσει στο πρόγραμμά του αποδεικνύονται απλώς συνθηματολογία-ευχολόγια εκτός τόπου και χρόνου. Η Αριστερά πάσχει σε αυτόν τον τομέα. Δεν έχω δει καμία επεξεργασία π.χ για το φορολογικό. Μιλώ για επεξεργασία βάθους που έχει διερευνήσει βασανιστικά( μέσα από τους εμπλεκόμενους φορείς, ειδικούς κτλ) όλο το περίπλοκο πλαίσιο μέσα στο οποίο συντελείται η φοροδιαφυγή ώστε να μπορεί να παρεμβαίνει ρεαλιστικά με συγκεκριμένη πρόταση για να ενθαρρύνει την φοροδοτική κουλτούρα. Κατ’ανάλογο τρόπο, δεν έχω δει καμιά προωθημένη επεξεργασία για τον τραγέλαφο της δημόσιας διοίκησης. Αυτή η επεξεργασία λύσεων- προτάσεων δεν είναι προϊόν ανάθεσης σε μία επιτροπή που καλείται- συνήθως προεκλογικά- να προτείνει μέτρα και να διαμορφώσει το προεκλογικό πρόγραμμα. Είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας οργανωμένης διερεύνησης στην οποία εμπλέκονται πολλοί από πολλούς διαφορετικούς θεσμικούς και μη χώρους.

Πρωτίστως όμως, είναι αναγκαίο η αριστερά να συμβάλλει στην επεξεργασία ενός εθνικού σχεδίου για την ανάπτυξη της χώρας με έμφαση σε τομείς της οικονομίας όπως π.χ αγροτική οικονομία, ναυτιλία, τουρισμός, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που μπορούν να καταστήσουν ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία και να αυξήσουν το ΑΕΠ της χώρας. Ακόμη χρειάζεται να συμβάλλει σε διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος ώστε οι λειτουργίες του να γίνουν αποτελεσματικές και να γίνεται ανακατανομή των πόρων από την ευνοημένη κρατική πελατεία προς τον κόσμο της παραγωγής και τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Και βέβαια όλα αυτά με την βασική θέση ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ γιατί η επιστροφή στην δραχμή σημαίνει καταστροφή. Αν η Δημοκρατική Αριστερά κάνει τέτοιες οργανωμένες αναλυτικές διεξοδικές επεξεργασίες, ίσως κάτι θετικό να προκύψει. Και βέβαια, θα πρέπει αυτές οι επεξεργασμένες προτάσεις να αποτελέσουν τον κορμό των όποιων προγραμματικών συμφωνιών. Η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει να δικαιώσει τις προσδοκίες των δυνάμει ψηφοφόρων της αν στήσει επιτέλους την πολιτική στα πόδια της: Από στίβο δημαγωγικής αντιδικίας φασουλήδων και σαλτιμπάγκων πολιτικάντηδων που δίνουν παραστάσεις επικοινωνιακής ταχυδακτυλουργίας, να καθαρίσει το σκηνικό καθιστώντας το στίβο στόχευσης της καρδιάς των διαιωνιζόμενων προβλημάτων μας: Εννοώ μια πολιτική που θα ρίξει συντριπτικά το βάρος στη αναζήτηση και προώθηση στην πράξη συγκεκριμένων, επεξεργασμένων λύσεων. Εν τέλει, μιλώ για μια πολιτική που δεν θα ρητορεύει μόνο για να μεταθέτει τα προβλήματα αλλά μια πολιτική που προπάντων θα δρα…

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΑΡΜΠΟΥΝΗΣ
Γιατρός-ορθοπαιδικός
Μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Ξάνθης
της Δημ.Αρ.

Με την πελατεία στο ....χέρι!

Το τεράστιο-αν και ανομολόγητο-ουφφφ της ανακούφισης που κατέκλυσε προχθές όλη την Ελλάδα, είναι  προσωρινή εκτόνωση μιας μόνιμης ελληνικής δυσπεψίας, που κανένα χωνευτικό δεν κατευνάζει πλέον, αλλά μόνο με αυστηρή, λιτή και-γιατί όχι-μεσογειακή δίαιτα μπορει να γιατρευτεί. Στην οποία όμως θα πάρουμε μέρος όλοι. ΟΛΟΙ! Τον δρόμο πια αυτόν-που καταντά μονόδρομος-τον δείχνουν όλα τα δεδομένα. Οικονομικά πρώτα-πρώτα, κοινωνικά-οι φωτιές της 12ης φαίνεται δεν αρκούν για μερικούς που ζουν στις μόνιμα σκοτεινές κομματικές τους καμαρούλες-, οπότε φτάνουμε και στα πολιτικά. Η συνεχής αναφορά στην ενδεχόμενη πολιτική διαφοροποίηση της Ευρώπης (φαίνεται πως ο Σαρκοζί μας αποχαιρετά, η Μέρκελ όχι ακόμη), είναι ένα ψευδεπίγραφο επιχείρημα στο οπλοστάσιο εκείνων που προσβλέπουν σ αυτήν. Οι υποτιθέμενες προοδευτικές ή μη δυνάμεις που θα αντικαταστήσουν το παρόν δίπολο στην Ευρώπη, δεν έχουν καλύτερες βλέψεις για την Ελλάδα. Ενδεχομένως μάλιστα να "πειστούν" πιο εύκολα από την πίεση των πολιτών τους, αλλά και συντηρικώτερων πολιτικών, να απαλλαγούν επί τέλους από βαρίδια τύπου Ελλάδας και Πορτογαλίας και αυτό μάλιστα να το κάνουν στο όνομα της ποθούμενης ευρωπαικής ενοποίησης, η οποία με όλα αυτά τα νότια βαρίδια της ,έχει απομακρυνθεί περίπου στο επίπεδο του ονείρου ή του εφιάλτη για ορισμένους.


Αυτή η πραγματικότητα που πρέπει κάποτε να πάρει σάρκα και οστά, για να επιτρέψει να δοθούν μόνιμες λύσεις στα δημοσιονομικά προβλήματα της Ευρώπης και στην υφεσιακή πορεία της, είναι δύσκολο ακόμη και να συζητηθεί στις σημερινές συνθήκες. Και μάλιστα σ αυτήν την συζήτηση η Ελλάδα ούτε σαν παρατηρητής δεν μπορεί να πάρει μέρος. Η αναξιοπιστία της έχει κατακλύσει τους πάντες στην Ευρώπη. Ολους τους πολιτικούς χώρους εννοώ, ακόμη και αυτούς που θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο ενός ενδεχόμενου πολιτικού σύμμαχου. Το γερμανικό SPD π.χ. δεν έχει κρύψει την επιθυμία για αποπομπή της Ελλάδα από την ευρωζώνη. Αλλά και η Linke προς τα εκεί τραβά. Και άλλοι απ αυτήν την πολιτική συνομοταξία, που προτάσσουν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.


Μένει λοιπόν στην χώρα μας και στις πολιτικές της δυνάμεις να καταλάβουν επί τέλους ότι μπροστά στο μέλλον της , ούτε τα ποσοστά κέρδους των φαρμακείων, ούτε οι άδειες των φορτηγών αλλά ούτε και τα ρετιρέ των ΔΕΚΟ, η εκκλησιαστική περιουσία, οι αλόγιστοι και δύσοσμοι εξοπλισμοί, βαρύνουν περισσότερο από αυτήν την ενδεχόμενη ελπιδοφόρα εξέλιξη, που μπορεί να οδηγήσει σε μια πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, στην οποία η Ελλάδα, αφου δόσει τις πολύ δύσκολες εξετάσεις της -επί τέλους-να πάρει μέρος. Ξέρω ότι θα καγχάζετε διαβάζοντας το αυτό, αλλά θεωρώ ότι άλλη λύση δεν υπάρχει. Η μάλλον η αλλη "λύση" είναι να μείνουν όλοι με την εκλογική τους πελατεία στο χέρι.


Σ.Σαρακενίδης

Είμαστε όλοι Ελληνες?

Ενα κίνημα συμπαράστασης αναδύεται στην Ευρώπη. Ενας ιδιότυπος φιλελληνισμός του 21ου αιώνα ή μια κατασκευή επικοινωνιακή για να πάρουμε λίγο τα επάνω μας? Οπως και τότε, έτσι και τώρα οι κατηγορίες φιλελληνισμού διακρίνονται σε αφελείς, συναισθηματικές, ταξικής (και καλά) αλληλεγγύης και σε επιδοτούμενες απόψεις του στυλ η " Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" και ότι "χωρίς την Ελλάδα η Ευρώπη δεν θα είχε την γενέθλια αιτία της". Παρηγοριά στον άρρωστο..... Και ο "΄άρρωστος" με προεξάρχοντα τον πρώτο άρχοντα (εξ Ηπείρου), να λαλεί προς όλες τις κατευθύνσεις (κυρίως προς βορράν όμως-πάντα ο κίνδυνος ήταν από κεί ή κάπου έχει κολλήσει η εθνική βελόνα)? και να αμφιβάλει για την ύπαρξη βορείων λαών , παραπέμποντας εμμέσως στα γνωστά βαλανίδια. 


Η ενοχλητική για την εθνική επιδερμίδα προτροπή των δανειστών στο να κάνουμε αυτό ή εκείνο ή να μην κάνουμε το άλλο, είναι ένα καλό άλλοθι για να μπαίνουν στην άκρη οι βασικές αιτίες αυτής της κατάρας που μας βρήκε (ο θεός της Ελλάδας ψιλοκοιμάται μάλλον). Οι δανειστές... Από την πρώτη μέρα ύπαρξης του αυτό το κράτος συνυπήρχε μ αυτήν την έννοια. Τα πρώτα 2 δάνεια, εν μέσω εθνικοπαλευθερωτικού αγώνα το 1824, κάπου 250.000 λίρες το ένα και 900.000 περίπου το άλλο, συνέπεσαν με την εορτή της ....αναλήψεως. Ούτε το 1/8 απ' αυτά δεν έφτασε στα εθνικά ταμεία. Και η παράδοση αυτή, μαζί με τις υπόλοιπες που συνιστούν το λήμμα "Ελλάς" (ένας ατελείωτος κατάλογος παραγώγων της διαφθοράς και της εθνικής πρόζας), συνεχίζεται αναλλοίωτη και προσαρμοσμένη στις εκάστοτε συνθήκες μέχρι σήμερα.


Πάντοτε όμως είχε επιτυχία η διαδικασία εκείνη που μετέτρεπε την λαμογιά σε εθνικό μεγαλείο και μαγκιά και δίπλα σ αυτό το 'επιχείρημα" έριχνε και την αποτρόπαια μάσκα του επάρατου και κακόβουλου"ξένου" , ο οποίος επιβουλεύεται το μεγαλείο της φυλής, φανερώνει την προαιώνια ζήλεια του για την κοιτίδα του πολιτισμού και θέλει να μετατρέψει αυτήν την ένδοξη γωνιά, σε ένα μικρό παραμάγαζο της πολιτικής και εμπορικής πελατείας του. Και η πλέμπα ακολουθεί πιστά. Αιντε και κανένα σαμποτάζ σε προιόντα άλλοτε ολλανδικά, άλλοτε γερμανικά, όσο έχουμε κάτι ψιλά ακόμη, γιατί σε λίγο μόνο σε σκόρδα Σουφλίου θα μπορούμε να κάνουμε....σαμποταζ. Και μέσα σε όλη αυτήν την χλαλαπαταγή τσακίζει τα μικρομεροκάματα του φουκαρά που έπαιρνε 700 ευρώ τον μήνα και τον στέλνει περίπου στα 450 και από την άλλη αφήνει τα ρετιρέ (τα θυμάσθε)? στο αγέρωχο τους ύψος. Την δε εκκλησία, αυτόν τον ναό της ταπεινότητας και της λιτότητας, την αφήνει να στρογγυλοκάθεται πάνω στην τεράστια περιουσία της και να κάνει μαθήματα ευαισθησίας ο προκαθήμενος της.


Το πόσο ανάγκη έχει ο τόπος αυτήν την ώρα από αποφασισμένη πολιτική ηγεσία είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλλά και εδώ το το πρόβλημα -ακόμη - ακούει στην δημοκρατική σχισμή της κάλπης. Ολοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην ¨"εγκυμοσύνη " της "κυρίας" αυτής. Κόμματα ιδρύονται και ξε-ιδρύονται, φωνές από δω και από κει, κατεβατά γραπτών κειμένων (το παρόν δεν εξαιρείται), αλλά ο τύπος των ήλων μένει ανέγγιχτος. Και έτσι μπροστά στο χάος που έρχεται, άφωνοι, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, περιμένουμε, ίσως, κάποιο θάμμα. Αμήν.

Σ. Σαρακενίδης

Ο Λαός μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις

του Παύλου Αθανασόπουλου

Η νέα δανειακή σύμβαση ψηφίσθηκε με ευρεία πλειοψηφία από την Βουλή την Κυριακή του βράδυ.

Παρά το ότι πρόκειται για μια σύμβαση που δεν λύνει το πρόβλημα της χώρας, που είναι αντιαναπτυξιακή και κοινωνικά άδικη, που με την ψήφισή της όμως απετράπησαν τα χειρότερα.

Δηλαδή η χρεοκοπία και η έξοδος από το ευρώ.

Δόθηκε έτσι χρόνος στην Ελλάδα να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα την κάνουν ικανή να ξαναδιαπραγματευθεί το προβληματικό μέρος της σύμβασης αλλά και να είναι μέσα στην Ευρώπη όταν θα γίνουν οι αλλαγές στην αδιέξοδη ευρωπαϊκή πολιτική.

Παρά ταύτα το ελληνικό δράμα συνεχίζεται.

Είναι φανερό πια ότι κάποιοι ισχυροί κύκλοι της ευρωζώνης θέλουν να εξωθήσουν την Ελλάδα εκτός ευρώ.

Βάζουν συνεχώς νέους όρους που είναι δύσκολο να εκπληρωθούν και φέρνουν την ελληνική κοινωνία στα όριά της.

Μια μυωπική συντηρητική και εθνοκρατική πολιτική σε κάποιους ευρωπαϊκούς κύκλους απειλεί να τινάξει την ευρωπαϊκή προοπτική στον αέρα.

Παράλληλα η εικόνα διάλυσης των δύο μεγάλων κομμάτων που εμφανίσθηκε στην ψηφοφορία, η πυρπόληση της Αθήνας την Κυριακή το βράδυ με τις εκτεταμένες βιαιότητες και λεηλασίες, η κονιορτοποίηση του πολιτικού σκηνικού που βγαίνει από τις δημοσκοπήσεις δίνουν επιχειρήματα σε αυτούς τους κύκλους ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.

Η κατάσταση συνεχίζει να είναι στην κόψη του ξυραφιού.

Από ένα ατύχημα ανά πάσα στιγμή η χώρα μπορεί να βρεθεί στον καταστροφικό δρόμο της χρεοκοπίας και της δραχμής.

Έχω την αίσθηση ότι η τελική έκβαση του ελληνικού δράματος θα κριθεί από την διαμόρφωση του μετεκλογικού πολιτικού σκηνικού.

Οι επερχόμενες εκλογές θα είναι οι κρισιμότερες ίσως μεταπολεμικές εκλογές.

Πρέπει να ηττηθούν οι δυνάμεις της δραχμές, της οπισθοδρόμησης, του απομονωτισμού.

Πρέπει να ενισχυθούν οι δυνάμεις της παραμονής στην ευρωζώνη, της αποτροπής της χρεοκοπίας, της ευθύνης.

Όλοι πρέπει να μιλήσουν ξεκάθαρα και να διευκρινίσουν τις θέσεις τους.

Και οι πολίτες θα αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Την προηγούμενη εβδομάδα υπέγραφα μαζί με άλλους της ευρύτερης εκσυγχρονιστικής και μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς ένα κείμενο στήριξης της ΔΗΜΑΡ για το θετικό ρόλο που μπορεί να παίξει στο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό και στις διεργασίες της ευρύτερης κεντροαριστεράς.

Η στήριξή μου είναι δεδομένη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι μέλος της ΔΗΜΑΡ ή ότι συμφωνώ με όλες τις πολιτικές επιλογές της.

Πολύ περισσότερο δεν σημαίνει ότι θα είμαι υποψήφιος βουλευτής.

Η ΔΗΜΑΡ πρέπει να βγει ενισχυμένη σε αυτές τις εκλογές.

Παράλληλα όμως πρέπει να κάνει πιο σαφή τη θέση της για παραμονή στην ευρωζώνη και αποτροπή της χρεοκοπίας.

Πρέπει να τη συνοδεύσει με ένα συγκεκριμένο, μελετημένο, συνεκτικό και πειστικό πολιτικό σχέδιο για το πώς θα γίνει εφικτός ο παραπάνω στόχος.

Παράλληλα πρέπει να μορφοποιηθούν, ενισχυθούν και εκφρασθούν στο μετεκλογικό σκηνικό όλες οι νέες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, οι κινήσεις πολιτών, οι πολιτικές πρωτοβουλίες που εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα.

Και ασφαλώς πρέπει να είναι ενισχυμένες όλες οι δυνάμεις που στηρίζουν την αποτροπή της χρεοκοπίας και την παραμονή στο ευρώ.

Με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα γίνουν οι τολμηρές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στην επανεκκίνηση της οικονομίας, στην ανάπτυξη, σε ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος, στην διόρθωση των αδικιών του προγράμματος, στην ανάσχεση των φαινομένων ακραίας φτώχειας.

Και με την προσμονή ότι η Ελλάδα θα είναι παρούσα όταν θα γίνουν οι μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη.

Ήδη οι δηλώσεις Ολάντ, οι δηλώσεις Μόντι, οι απόψεις των ευρωπαίων σοσιαλιστών, πρασίνων και φιλελευθέρων και η σχετική κινητικότητά τους δίνουν ρεαλιστικές ελπίδες για την πραγματοποίηση των αλλαγών.

Βέβαια την τελική απόφαση θα πάρει ο ελληνικός λαός.

Και η απόφασή του θα είναι σεβαστή.

Πρέπει όμως να είναι ενημερωμένος για τις συνέπειες κάθε μιας από τις επιλογές που έχει μπροστά του.

απο το περιοδικό "Μεταρρύθμιση"

Καθαρές κουβέντες

του Δημήτρη Καλουδιώτη

Η Κυριακή στις 12 Φεβρουαρίου μπορεί να είναι ιστορική μέρα. Και όσοι σπεύσουν να βγάλουν τ
συμπέρασμα ότι ήταν μια αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις υποστήριξης του μνημονίου και τις αντιμνημονιακές ας πάνε στα σεμινάρια σχολικού συνδικαλισμού στην Κουμουνδούρου. Κι αν δεν έχουν απορίες υπάρχει και ο Περισσός στον οποίο όλα είναι δεδομένα. Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ επίσης.

Εμείς θα καταφύγουμε στο Γιακουμάτο... Ο γιατρός - κομφερανσιέ της λαϊκής Δεξιάς είχε καλύτερη απάντηση από όλους μας. "Όταν μας έρχεται ένας άρρωστος στην εντατική πέφτουμε επάνω του να τον σώσουμε. Δεν γνωρίζουμε αν θα τα καταφέρουμε. Αλλά το παλεύουμε με νύχια και με δόντια" Κάπως έτσι τα είπε και η ατάκα έγραψε.

Επί πάνω από δυο χρόνια τώρα, όταν η διάγνωση - συμπεριλαμβανομένων και των εγκλημάτων που την διαμόρφωσαν-  ήταν ότι  η χώρα είναι στην εντατική προσπαθούμε με τις όποιες δυνάμεις μας να κάνουμε κάτι. Ότι μας περνάει απ το χέρι. Ακόμα και  τον Παπανδρέου ανεχτήκαμε  παρόλο που γνωρίζαμε  τον άνδρα. Τώρα και  τον βραχύ(τερο;) Σαμαρά. Η διαδοχική υπερψήφιση κρίσιμων αποφάσεων στο κοινοβούλιο ήταν και είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Φυσικά υποστηρίζουμε την προσπάθεια του σεμνού "τραπεζίτη" του πρωθυπουργού Παπαδήμου. Ο οποίος έβαλε πλάτη στα πολύ δύσκολα. Κι όσο αντέξει.

Επιμείναμε όμως  σταθερά και εξακολουθούμε με μεγαλύτερο φανατισμό να υποστηρίζουμε ότι χρειάζεται η διαρκής ενθάρρυνση εκείνων των πολιτών, της πλειοψηφίας δηλαδή. που πονούν τη χώρα τους και είναι αποφασισμένοι να κάνουν θυσίες. Ενθάρρυνση πρώτα απ όλα με το όποιο δικό μας παράδειγμα. Χωρίς την κοινωνία  τίποτα  το στέρεο δεν μπορεί να γίνει.

Γνωρίζαμε ακόμα, το έχουμε υποστηρίξει από την αρχή, ότι το όποιο μνημόνιο, ως οικονομικός σχεδιασμός κορυφής, δεν βγαίνει. Το ίδιο ισχύει και για το τωρινό. Αλλά  πιστεύαμε, και εξακολουθούμε να πιστεύουμε, ότι μια συστράτευση γύρο από ένα δικό μας εθνικό σχέδιο σωτηρίας μπορούσε και μπορεί να αλλάξει την φορά των πραγμάτων.
Μια τέτοια προσπάθεια θα μας έδινε χρόνο  και μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να ασκήσουμε το ηθικό μας δικαίωμα για κατανόηση από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και  θα έδινε επιχειρήματα στις προοδευτικές δυνάμεις της ΕΕ να πετύχουν αλλαγές όχι μόνο για την Ελλάδα.  Η ΕΕ δεν είναι μόνο οι (δύο τελικά η Γερμανία) χώρες και κυβερνήσεις είναι επίσης και πολιτικές δυνάμεις.  Και σήμερα η ΕΕ κυριαρχείται μονομερώς από συντηρητικές δυνάμεις.
Αλλά κυρίως θα διαμορφώνονταν και μπορεί και τώρα να διαμορφωθεί καλύτερο κλίμα διαχείρισης της τραγικής  κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

***

Για μένα το "νοικοκύρεμα με δικαιοσύνη" είναι ο οδικός χάρτης επιβίωσης κατά πρώτο λόγο και ανάκαμψης στη συνέχεια. Αυτό το νοικοκύρεμα με δικαιοσύνη είχε τεράστιες δυνατότητες να αποδώσει με το λαϊκό δυναμικό που είχε στις αποσκευές του ο Γ. Παπανδρέου.  Το σπατάλησε συνεπικουρούμενος από το σύνολο (εκτός προσωπικών εξαιρέσεων) του πολιτικού , συνδικαλιστικού, και του άλλου κατεστημένου της μεταπολίτευσης.

Όμως έχουμε καθεστώς αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και το πολιτικό αυτό κατεστημένο ψηφίζει και συνδιαλέγεται με τους ευρωπαϊκούς , διεθνείς αλλά και με τους  εσωτερικούς θεσμούς του πολιτεύματος. Και μέσα από τους θεσμούς της Δημοκρατίας θα έρθει η μέρα της αναγέννησης της χώρας.

Βέβαια η ανανέωση του πολιτικού συστήματος που σήμερα χρειάζεται ο τόπος είναι τέτοιας έκτασης ώστε το βάρος πέφτει στην καταστροφή περισσότερων από κάθε άλλη φορά δυνάμεών του και στην ανάδειξη νέων. Και εδώ υπάρχουν ανοικτά θέματα προς επίλυση μερικά από τα οποία θα μπορούσαν και τώρα να αντιμετωπιστούν. (Όπως και άλλες φορές έχω επιχειρηματολογήσει η  μεγαλύτερη εφικτότερη  σήμερα διόρθωση του πολιτικού συστήματος θα ήταν να πάμε σε εκλογές 200 βουλευτών έστω κι αν κάναμε αναγωγή  στο υπάρχον εκλογικό σύστημα.  Παρακολουθώντας την τόσο άθλια ποιότητα του πολιτικού προσωπικού και μόνον δεν χρειάζεται μεγαλύτερη επιχειρηματολόγηση).

***

Στην όλη κριτική για τη στάση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος δεν εξαίρεσα  την Δημοκρατική Αριστερά παρότι δεν διαφωνώ με το ευρύτερο ιδεολογικό της πλαίσιο. Και δεν το έκανα αυτό μόνο  και μόνο γιατί δεν στήριξε το μνημόνιο. Ούτε μόνο γιατί, με απόλυτη συνέπεια, στάθηκε αρνητική, όσο και η άλλη Αριστερά,  σε κάθε θετική πρωτοβουλία που επιχειρήθηκε  αυτά τα δύο χρόνια. Αν και είναι κάπως κρύο σ αυτή την κορυφαία πράξη ευθύνης της Κυριακής να σφυρίζουμε αδιάφορα.

Η δική μου καθαρή τοποθέτηση, επαναλαμβάνοντάς την εδώ, ήταν και είναι η  διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου σωτηρίας και ανασύνταξης που διέρχεται και από τις συγκεκριμένες κάθε φορά συμφωνίες με τους Ευρωπαίους εταίρους μας δηλαδή με τα μνημόνια.  Αλλά το πως βλέπεις τη σωτηρία της χώρας, με ποιους θα πας και ποιους θ αφήσεις, είναι  μια καθημερινή στάση, μια καθημερινή συμπόρευση με τις δυνάμεις εκείνες  που αισθάνονται την ευθύνη και μένουν χωρίς ενθάρρυνση, χωρίς πολιτική  εκπροσώπηση στο κέντρο και στην Περιφέρεια.

Και η ΔΗΜΑΡ, με επιμονή που εκπλήσσει, δεν θέλει να αποχωριστεί το λεγόμενο Αριστερό ακροατήριο. Αυτή την απίστευτη νομενκλατούρα που κάθε μέρα και για ψύλλου πήδημα συμπεριφέρεται έκνομα σε κάθε της παρουσία στην εργασία και στην κοινωνία.  Εκείνη την μικρή περί τον δημόσιο τομέα συνδικαλιστική (και διοικητική) ελίτ  που δεν θέλει καμία αλλαγή και φέρεται με αντιδημοκρατική νοοτροπία, που καταλαμβάνει, όντας μειοψηφία, δημόσια κτίρια (έτσι κι αλλιώς παράνομη πράξη).
Που τόσο χρόνια τώρα, σε όλη τη μεταπολίτευση, δημιουργώντας ένα καθημερινό τοπίο απόγνωσης, μιλώντας για πείνα και δυστυχία εκβίαζε συνεχώς προνόμια. Υπονόμευσε κάθε απόπειρα κοινωνικού διαλόγου. Αλλά καμιά φορά δεν κατάγγειλε παράνομες προσλήψεις, σκάνδαλα και λαθροχειρίες από συγκεκριμένες πράξεις πολιτικών αξιωματούχων. Ίσα ίσα τις νομιμοποιούσε. Ιδιαίτερα την αλήστου μνήμης περίοδο, κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων, Καραμανλή. Συνεχίζει βέβαια να καταγγέλλει, γενικώς και αορίστως, το πολιτικό σύστημα, τον καπιταλισμό, την πλουτοκρατία κλπ.

Για μένα αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις των επαγγελματιών της διαμαρτυρίας (πως είναι δυνατόν τόσες μέρες το χρόνο, επί τόσα χρόνια, τόσοι ενήλικες να διαδηλώνουν στα κέντρα των πόλεων της χώρας;) αποτελούν σήμερα την συντηρητική πλευρά για να μην πω την μαύρη αντίδραση της κοινωνίας μας. Δεν θεωρώ προοδευτικό ακροατήριο και αιώνιο διαβατήριο την εμμονή στα ακραία αντιδραστικά ιδεολογήματα της  Αριστεράς.

Για μένα προοδευτικό ακροατήριο δεν είναι καν οι κάποιες χιλιάδες μεσήλικες (αν αυτοί είναι γενιά του Πολυτεχνείου τους τη χαρίζω) που τους κατεβάζει στους δρόμους το ΠΑΜΕ και η ΑΔΕΔΥ  άλλους από συνήθεια, άλλους από υποχρέωση, άλλους εκβιαζόμενους στους χώρους δουλειάς, άλλους που υποκύπτουν άκριτα στα στερεότυπα της ηγεμονίας της Αριστεράς . Εναντίον τίνος τόσα χρόνια;
Και τι ήθελαν τρις συνεχόμενες μέρες στο δρόμο. Και δεν αισθάνονται ευθύνη ότι  δίπλα τους, όπως τόσα χρόνια (για να μην πω υπό την κάλυψή τους)δύο χιλιάδες πιτσιρικάδες θύτες της τρομοκρατίας και θύματα αυτής της ιδεολογικής ηγεμονίας της αντιδημοκρατικής  Αριστεράς  κατέστρεψαν  την Αθήνα; Είναι αυτοί προοδευτικές δυνάμεις;

***

Οι προοδευτικοί πολίτες σήμερα κινούνται έξω από αυτό το κατεστημένο τόξο,όπως συνήθως συμβαίνει στην ιστορία.
Σήμερα στο κέντρο και στην περιφέρεια εκτυλίσσεται η πραγματική ζωή από πολίτες  που δακρύζουν καθημερινά μπρος στο κατάντημα της  χώρας, που τα φέρνουν δύσκολα, σφίγγουν τα δόντια και δεν τα παρατούν. Που δεν τα ρίχνουν μόνο στους άλλους.

Είναι δίπλα μας άνθρωποι που έχουν γραφεία ή μικρές επιχειρήσεις, μαγαζιά που τα καταστρέφει η βια των επαγγελματιών της τρομοκρατίας  και παρά ταύτα  αγωνιούν να δώσουν το βδομαδιάτικο στους συνεργάτες τους. Εργαζόμενοι που έχουν οικογένειες και δέχονται να εργαστούν περισσότερο και με μικρότερη αμοιβή, για να μπορέσει να κρατηθεί όρθια και η δουλειά. Ιδιοκτήτες που έχουν κατεβάσει τα ενοίκια. Μαγαζάτορες που μειώνουν τις τιμές ώστε να παραμείνουν στην αγορά. Δημόσιοι υπάλληλοι που δεν απεργούν και προσπαθούν να κρατήσουν τις υπηρεσίες ανοικτές για τους πολίτες. Νεολαίοι που σκέφτονται και προσπαθούν το μέλλον τους με καινοτόμες επιχειρηματικές δραστηριότητες, έξω από την επιλογή της   αργομισθίας στο Δημόσιο. Συνταξιούχοι που δεν βαρυγκωμούν επειδή πληρώνουν κι αυτοί το τίμημα σωτηρίας της χώρας. Ακόμα και άνεργοι που δείχνουν κατανόηση. Και τόσοι άλλοι.

Σήμερα αυτές είναι οι προοδευτικές  κοινωνικές δυνάμεις Και  χρειάζονται ενθάρρυνση και υποστήριξη ώστε πρωτίστως  να αντιδράσουν στις αντιδημοκρατικές ενέργειες των μειοψηφιών που ρημάζουν τη ζωή μας , τα ανθρώπινα δικαιώματά μας ενώ δεν είναι καν πλειοψηφία, μειοψηφιών που εκπέμπουν ένα πρωτοφανές εμφυλιοπολεμικό μίσος για την ίδια τους τη χώρα.

Είναι πολλές φορές τέτοια η απομόνωση των πολιτών του μόχθου που ντρέπονται να αντιμετωπίσουν τους τραμπουκισμούς των μειοψηφιών της Αριστεράς (κάποτε και ακροδεξιών) για να μην τους χαρακτηρίσουν συντηρητικούς. Κι εκεί δεν υπάρχει η  ΔΗΜΑΡ. Η οποία θεώρησε ότι το πρωτεύον ήταν η ανεπάρκεια Παπουτσή ( ο οποίος συμπεριφέρεται υπό το σύνδρομο του φοιτητοπατέρα της μεταπολίτευσης,  φανταστείτε να ήταν κατά ΔΗΜΑΡ επαρκής;) κι όχι οι έκνομες δραστηριότητες των τρομοκρατών και των υποστηρικτών τους.

Υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες, οι οποίοι αν  ενθαρρυνθούν,  είναι έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν σε πρωτοβουλίες, ιδιαίτερα στις περιφερειακές πόλεις, για συμφωνίες, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, επιβίωσης των τοπικών κοινωνιών τους.  Δανείζομαι τον όρο από παλιότερα ευρωπαϊκά προγράμματα τα λεγόμενο Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που στις σημερινές συνθήκες θα μπορούσαν να είναι  Τοπικά Σύμφωνα Κοινωνικής Επιβίωσης. (Και θα μπορούσαμε να επεξεργαστούμε σχέδια Περιφερειακής ανασυγκρότησης,Περιφερειακά Σύμφωνα Κοινωνικής Επιβίωσης, στα οποία θα μετείχαν και οι τοπικές δημόσιες αρχές μειώνοντας  τους υπεράριθμους πολιτικούς και διοικητικούς αξιωματούχους οι οποίοι στέκονται εμπόδιο στην λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Διάβασα ότι το μνημόνιο προβλέπει την μείωση των αντιδημάρχων...).

Αυτοί οι πολίτες είναι ορφανοί πολιτικά. Και εκεί δεν υπάρχει η ΔΗΜΑΡ. Στην καλύτερη περίπτωση κινείται σε μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα στη συντηρητική Αριστερά και τους δήθεν πολιτικοποιημένους που προέρχονται από το  ΠΑΣΟΚ και οι οποίοι παραμένουν στον αόριστο καταγγελτικό λόγο του φταίνε μόνο οι άλλοι.

Διάλεξα λοιπόν την πιο δύσκολη επιλογή αυτή του Κοινωνικού Συνδέσμου ακριβώς γιατί υπάρχει στη χώρα προτεραιότητα νέου ξεκινήματος παρά διατήρησης των υπαρχόντων μηχανισμών της μεταπολίτευσης. Γιατί υπάρχει ανάγκη ριζικής αλλαγής της κοινωνικής αναφοράς. Τα προοδευτικά ακροατήρια δεν βρίσκονται στους έστω πενήντα χιλιάδες μόνιμους διαδηλωτές και σε κάποιους πολιτικοποιημένους του κέντρου της Αθήνας. Η ανάσα της χώρας χτυπάει αλλού. Στην περιφέρεια και στις συνοικίες πρωτίστως και ολοκληρώνεται στην πρωτεύουσα.

Φυσικά το να στηθεί μια νέα πρωτοβουλία στις σημερινές συνθήκες πρέπει να υπερβεί στερεότυπα που (μας) βαραίνουν. Επί πάνω από 30 χρόνια στη χώρα δεν παράγονταν πολιτικές πρωτοπορίες ενώ η πολιτική χρειάζεται συνέπεια, αντοχή στο χρόνο, ματιά που να στηρίζεται στο τοπικό και να θεάται το εθνικό, το ευρωπαϊκό, το παγκόσμιο. Και όσοι από μας έχουμε την πείρα και αντέξαμε στην διάβρωση έχουμε διπλό χρέος να την προσφέρουμε, έστω και ως επικουρική βοήθεια, σε νεότερους πολίτες .

Όπως και νάχει  η Πέμπτη θα είναι μια άλλη μέρα. Αν και το μακρύ ταξείδι της χώρας μας μέσα στη νύχτα θα συνεχιστεί για καιρό ακόμα. Η χώρα είναι στην εντατική . Ας είμαστε άγρυπνοι.

από το περιοδικό "Μεταρρύθμιση"

Αριστερός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι!

Αιμίλιος Ζαχαρέας, 27/01/2012  Από το περιοδικό Μεταρρύθμιση

---

Θέματα Επικαιρότητας

Αριστερά-κεντροαριστερά

Άρθρα

Αριστερός γεννιέσαι δεν γίνεσαι!

Το ΠΑΣΟΚ είναι κι αλλού

H πολιτική απεχθάνεται το κενό

Η γοητεία του Κουβέλη

Πες μου τις εισροές σου να σου πω ποιος είσαι.

Ειδήσεις

Δημοσκόπηση: Το ΠΑΣΟΚ στην Πάτρα έχει χάσει τη μισή του δύναμη - Μεγάλη άνοδος των κομμάτων της αριστεράς

Επιστολή αποχώρησης από το ΠΑΣΟΚ

Eκδήλωση της Μεταρρύθμισης (Θέατρο Γκλόρια 28/11/11)

Δημοσκόπηση της εταιρείας ALCO, για τα δεδομένα στην Αριστερά-Κεντροαριστερά και τα ζητούμενα της επόμενης μέρας

Δες όλα τα σχετικά κείμενα

Ας επιτραπεί μία εκ προοιμίου δήλωση του γράφοντος. Έως ότου η χώρα απελευθερωθεί από τους καταναγκασμούς και τους εξευτελισμούς, (πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς), που μας επεβλήθησαν από ξένους παράγοντες και εσωτερικούς ανεπαρκείς ηγετίσκους, επιβάλλεται η γραφή να είναι πειστική μεν, ψυχρή όμως, Όχι. Να διατυπωθεί η συναισθηματική ιστορία της αριστεράς των τελευταίων χρόνων. Το απαιτούν οι σημερινές συνθήκες, ιδίως της αριστεράς εκείνης, η αρχική προέλευση της οποίας υπήρξε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ (1848).

Η συζήτηση στην Ελλάδα γύρω από το θέμα των μισθών, συντάξεων, κλπ. ακμάζει. Υποστηρίζουν ορισμένοι την μείωση των επιχειρηματικών φορολογικών συντελεστών προκειμένου να διευκολυνθεί το επενδυτικό κλίμα. Οι συγκρούσεις ανάμεσα σ’ εκείνους που είναι υπέρ(Ν.Δ. και αρκετοί συντηρητικοί οικονομολόγοι), ως σ’ εκείνους του Όχι είναι σφοδρές. Οι τελευταίοι υποστηρίζονται από μαρξιστές τύπου Νεάντερνταλ, (κυρίως του ΚΚΕ) αλλά και από ριζοσπάστες αριστερούς οι περισσότεροι των οποίων έμαθαν οικονομικά είτε από το Πολυτεχνείο, είτε από τη Νομική ή την μαθηματική σχολή. Η σοβαρή οικονομική παιδεία είναι για πολλούς είδος εν ανεπαρκεία.

Ο σημερινός διαπληκτισμός μου θύμισε την καμπύλη του Άρθουρ Λάφφερ, αμερικανού καθηγητή, ο οποίος πλησίασε στην αρχή της δεκαετίας του ’80 τον Ρ. Ρήγκαν σχεδιάζοντας πάνω στο γραφείο του την «καμπύλη της καμπάνας» η οποία έλαβε το όνομα από τον δημιουργό της. Ο Λάφφερ υποστήριζε πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στο ποσοστό του φόρου και στα φορολογικά έσοδα. Το υψηλό ποσοστό φόρου μειώνει τις επενδύσεις και την θέληση για εργασία και ως εκ τούτου η μείωση των φόρων μεγενθύνει την οικονομία και συνεκδοχικά και την είσπραξη εσόδων. Πάνω από ένα ύψος η φορολογία μειώνει την είσπραξη φόρων. Η σχέση ανάμεσα στο ποσοστό του φόρου και στα έσοδα δεν αποδείχθηκε ποτέ παρ’ όλα αυτά είναι γοητευτική.

Για το ίδιο λόγο θεωρήθηκε λαμπερή και η ιδέα πως ανεργία δεν υπάρχει. Να μην έχει κάποιος δουλειά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ορθολογική επιλογή των ανέργων οι οποίοι θεωρούν κουραστική την εργασία ενώ να είναι με τις πυτζάμες και ν’ απολαμβάνουν τα οφέλη του κοινωνικού κράτους είναι καλύτερο. Δεν πληρώνεται με τίποτα η ηρωική ευτυχία της δολιοφθοράς του επιπέδου της παραγωγικότητας όταν είμαστε αραγμένοι με τις παντόφλες μπροστά στην τηλεόραση και το απόγευμα σε κανένα γήπεδο ή καφενείο. Όταν αυξάνει η ανεργία τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιδημία ραθυμίας από την πλευρά των εργαζομένων! Η επίθεση αυτή πέρασε με επιτυχία στις δεκαετίες του ’80 και ’90 την ίδια περίοδο που έδυε τελεσίδικα το πείραμα της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή η πρώτη συνειδητή προσπάθεια του ανθρώπου να προγραμματίσει την Ιστορία του.

Στα καινούργια γκέτο της μισθωτής εργασίας οι απασχολούμενοι μετατρέπονται απλώς σε «ανθρώπινους πόρους», ένας στρατός χωρίς όνομα, ξεριζωμένος χωρίς δεσμούς και αναφορές, απληροφόρητος, χωρίς επαγγελματική και τεχνική ποιότητα. Υφίστανται οι άνθρωποι αιματηρές χιλιάδες απολύσεις κάθε μέρα ενώ στο ίδιο διάστημα η την επομένη των απολύσεων ημέρα, έχουμε εντυπωσιακή άνοδο των χρηματιστηριακών δεικτών!

Η ντροπή αυτή υποστηρίζεται τεχνηέντως και από τους δικούς μας πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική καταστροφή και τώρα διεκδικούν οι ίδιοι την εκ νέου εμπιστοσύνη του λαού για να τον ξανασώσουν.

Στο σημείο αυτό ας επιτραπεί η αναφορά στην ευθύνη των αριστερών κομμάτων σ’ ένα μόνο σημείο. Από τη δεκαετία του ΄60 μέχρι σήμερα διαπιστώνουμε μιαν σημαντική διαφορά ανάμεσα στο μεροκάματο του Έλληνα εργάτη σε σχέση μ’ εκείνο του συναδέλφου του, Γερμανού, Βέλγου, Ολλανδού, Ιρλανδού, Σκανδιναβού, Γάλλου κλπ. Πλησιάζει στις περισσότερες περιπτώσεις το 50% - 80%. Όταν όμως ένα κόμμα π.χ. όπως το ΚΚΕ έχοντας προμετωπίδα την υπεράσπιση του εργάτη επί δεκαετίες δεν καταφέρνει ούτε αυτό, δηλαδή να βελτιώσει τις διαφορές, τότε τι στο διάβολο αξίζει; Δεν έχουμε το δικαίωμα να διακατεχόμαστε οι αριστεροί με το σύνδρομο του «καλύτερου» ήτοι πως υπερέχουμε των αντιπάλων μας συνολικά αλλά και ατομικά!

Συνεχίζω λοιπόν. Οι επιθέσεις των συντηρητικών οικονομολόγων οι οποίοι νομίζουν πως η χρήση τεχνικής ορολογίας αποκαθάρει τις απόψεις από ιδεολογικές παραμορφώσεις της πραγματικότητας, μου θυμίζει ένα περιστατικό που συνέβη στο Πανεπιστήμιο του Cambridge το 1926. Εκτιμώ πως οι επιζώντες γκουρού του Ρήγκαν και Θάτσερ και οι ομογάλακτοι(ες) δικοί μας οικονομολόγοι θα αισθανθούν ένα ρίγος στη σπονδυλική στήλη μόλις πληροφορηθούν τι συνέβη. Στο δοξασμένο λοιπόν πανεπιστήμιο είχαν συγκεντρωθεί οι ανεγνωρισμένοι οικονομολόγοι του κόσμου, όπου επί μήνες συζητούσαν για το πώς θα μπορούσαν να θεραπεύσουν την ανεργία, μειώνοντας τους μισθούς. Ύστερα από πολύμηνες εργασίες κατέληξαν στο συμπέρασμα πως μειώνοντας τις αμοιβές θα μεγενθύνονταν το επίπεδο της απασχόλησης. Επρόκειτο για εξαιρετική συνταγή. Στο σημείο αυτό εμφανίζεται ο Keynes και οι παρόντες τον άκουσαν με θρησκευτική σιγή. Είπε πως η εργασία των συμμετεχόντων υπήρξε σοβαρή και με το γνωστό ειρωνικό του χαμόγελο τους λέγει περίπου τα εξής. Ξέρετε πως το θέμα χρειάζεται περαιτέρω εμβάθυνση. Διότι αν καταφέρουμε όχι απλώς να μειώσουμε αλλά να μηδενίσουμε τους μισθούς τότε εξαφανίζεται η ανεργία με την έννοια πως κάθε εργοδότης θάχει συμφέρον να απασχολήσει ανθρώπους που δεν του στοιχίζουν τίποτα! Μουδιασμένοι οι οικονομολόγοι τον κοίταξαν απορούντες αφού μέχρι τότε θεωρούσαν την πρότασή τους αψεγάδιαστη. Ο Keynes συνεχίζοντας τους λέγει πως αν οι εργαζόμενοι δεν έχουν λεφτά στην τσέπη τους τότε καταρρέει η συνολική ζήτηση, ήτοι, καταστροφή! (Στη χώρα μας εκεί περίπου βρισκόμαστε). Το σώμα των καθηγητών σιώπησε γιατί εργαζόμενοι χωρίς λεφτά σημαίνει χρεωκοπία της οικονομίας. Φεύγοντας ο Keynes από την αίθουσα τους λέει να ψάξουν για καμιάν άλλη λύση.

Οι απόψεις του για την απασχόληση και την ενεργό ζήτηση ύστερα από λίγο συγκλόνισαν τον εικοστό αιώνα, σχεδόν μέχρι τις μέρες μας. (Ας σημειωθεί όμως πως ο διάσημος Πολωνός οικονομολόγος Μ. Καλέτσκι είχε προηγηθεί του Keynes διατυπώνοντας πρώτος τη θεωρία της απασχόλησης και της ενεργού ζητήσεως. Κανένας όμως δεν συγκρινόταν με τον φλεγματικό Άγγλο στις δημόσιες σχέσεις).

Για περίπου τριάντα χρόνια τα διάφορα σχέδια της αμερικανικής δεξιάς κατέκτησαν την σκέψη των Ευρωπαίων και ενσωματώθηκαν στην συνείδησή τους. Έτσι εμφανίστηκε η ιδεολογία της ενιαίας σκέψης κάτω από την προστασία της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.

Η πολιτική και η οικονομική ατζέντα των ευρωπαϊκών χωρών κατακλίθηκε από αμερικάνικες και νεοφιλελεύθερες στρατηγικές! Κόψτε λεφτά από τη δημόσια διοίκηση, μειώστε τους φόρους στις επιχειρήσεις, μειώστε τις δαπάνες, γκρεμίστε το κράτος πρόνοιας, διαλύστε τα συνδικάτα, καταργείστε τις εγγυήσεις, κάτω οι συλλογικές συμβάσεις, φέρτε τις συμβάσεις σε ατομικό επίπεδο.

Το αποτέλεσμα εκφράζει την ουσία της εφαρμοσθείσης πολιτικής του δικού μας ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή την αύξουσα διαφορά ανάμεσα σε υψηλή προνομιούχα κατηγορία, μεγάλων μάνατζερ, υπέρ πλουσίων, χρηματιστών, σχεδιαστών μεγάλων αρχιτεκτόνων και μηχανικών καθηγητών ΑΕΙ και πολλών παρασίτων στην αυλή των Πασοκικών ανακτόρων και σε μια κοινωνική τέφρα, χωρίς πόρους, ξεριζωμένους από τον τόπο τους. Πρόκειται για τα μεσαία στρώματα που μετασχηματίστηκαν σε νεόπτωχους και αδύναμους, μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτών που χάνουν τη δουλειά τους.

Με τι τρόπο μπορεί η αριστερά ν’ αντιμετωπίσει την τραγικότητα που καλύπτει ολόκληρη τη χώρα; Μπροστά στην κρίση νομιμότητας, στην ποιότητα της δημοκρατίας και στην ανέχεια του κόσμου, η αριστερά απαντά με ορισμένα χαρακτηριστικά αισθήματα. Απαντά με θυμό, αγανάκτηση και περιφρόνηση. Τα αισθήματα είναι κατανοητά αλλά άκρως αναποτελεσματικά στο πολιτικό πεδίο. Γι’ αυτά όμως θα αναφερθώ σε προσεχές σημείωμά μου.

Θέλω να τελειώσω τις σκέψεις μου γύρω από το ζήτημα, αριστερός, δεξιός. Εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις αριστερός δεν γίνεσαι. Στο όνομα του ρεαλισμού μπορεί να έχουμε μετάβαση από την αριστερά στη δεξιά. Όπως και να το κάνουμε όμως η αναφορά στην αριστερά είναι η καρδιά. Όπως μου έλεγε κάποια φίλη, με το αριστερό πόδι κτυπούν οι ιδιοφυίες του ποδοσφαίρου. Αριστερά είναι η σκωπτική εκκεντρικότητα της προόδου, η ειρωνεία που δεν δείχνει σεβασμό στο ιερό, το θείο κλπ. Όλη αυτή η συμπεριφορά δεν έχει σχέση με το κυνικό βλέμμα του αντιδραστικού της δεξιάς. Όπως έλεγε ο περίφημος ηθοποιός ΤΟΤΟ, αριστερός γεννιέσαι δεν γίνεσαι!

Ας σκουπίσουμε λοιπόν τα δάκρυα μας, ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ας εργασθούμε να σώσουμε την Πατρίδα μας και τους ανθρώπους της. Ένα εξαιρετικό δάσκαλο μπορούμε ν’ αναζητήσουμε στον Albert Hirschman, την μεγάλη αυτή προσωπικότητα στο χώρο της οικονομίας και όχι μόνον, που εξακολουθεί ν’ αποτελεί πρότυπο για πολλούς διανοούμενους και για μένα από τη δεκαετία του 1960. Η κεντρική του πρόταση ανάμεσα στ’ άλλα είναι η εξής: «Σε κάθε περίσταση σε κάθε δύσκολη στιγμή, μια μεταρρύθμιση, μια αλλαγή είναι δυνατή». Αριστεροί λοιπόν γεννιόμαστε και ο γράφων με την ταπεινότητά του γεννήθηκε αριστερός.


Απ