Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Συνέντευξη του προέδρου της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής» και τη δημοσιογράφο Παναγιώτα Μπίτσικα




Στηρίζετε εδώ και τέσσερις μήνες την τρικομματική κυβέρνηση. Πώς αποτιμάτε τη συμμετοχή σας;
Με τη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση διαδραματίσαμε εποικοδομητικό και σταθεροποιητικό ρόλο στο συνεργατικό κυβερνητικό σχήμα. Η συμβολή μας δεν είναι ζήτημα αριθμητικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Η χώρα διανύει μια κρίσιμη περίοδο. Αυτό που έπρεπε να εξασφαλισθεί ήταν η παραμονή στο ευρώ και τώρα η πολιτική που δημιουργεί ένα πλαίσιο βιώσιμης λύσης από οικονομική και κοινωνική άποψη. Επιλέξαμε να μη δημιουργηθεί πολιτική αστάθεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία, και να υπηρετήσουμε την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Αυτή η επιλογή μας παραμένει στο ακέραιο.


Στο όνομα της αποτροπής της χρεοκοπίας της χώρας, συνυπογράφετε, παρά τις αντιρρήσεις σας για τα εργασιακά, μέτρα κατάργησης κοινωνικών δικαιωμάτων. Τι έχει μείνει από το «αριστερό πρόσημο» της ΔΗΜΑΡ ως κυβερνητικού εταίρου;
Ακριβώς, η αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας και η παραμονή στο ευρώ είναι το "αριστερό πρόσημο". Είμαστε η Αριστερά που ξέρει να είναι υπεύθυνη έναντι της χώρας και της κοινωνίας. Έχουμε επίγνωση του βάρους των μέτρων. Τα μέτρα και ο προϋπολογισμός αποτυπώνουν τη δημοσιονομική κρίση και στοχεύουν στη σταθεροποίηση. Έχουμε πει ότι αναγνωρίζουμε πως η δανειακή σύμβαση αποτελεί δεσμευτικό πλαίσιο για τη χώρα. Παλεύουμε να το αλλάξουμε σταδιακά. Ποιο άλλο θα ήταν το "αριστερό πρόσημο" μιας υπεύθυνης Αριστεράς; Να ζητήσει τη μονομερή καταγγελία του μνημονίου, το οποίο άλλωστε εμείς δεν το είχαμε ψηφίσει; Να οδηγήσει τη χώρα στη δραχμή; Να δημαγωγούμε και να εκμεταλλευόμαστε τη δικαιολογημένη αγανάκτηση της κοινωνίας για να εξασφαλίσουμε ψήφους; Μια τέτοια Αριστερά δεν είναι η δική μας Αριστερά.

Στελέχη σας αλλά και πολιτικοί παράγοντες εκτός κόμματος σας προτρέπουν να συμμετάσχετε πλήρως με στελέχη σας στην κυβέρνηση. Το σκέφτεστε;
Δεν μας απασχολεί αυτή την ώρα ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Αν οι κυβερνητικοί σας εταίροι ζητήσουν να λάβετε κυβερνητική θέση, ακόμη και ο ίδιος, τι θα κάνετε;
Οι αποφάσεις της ΔΗΜΑΡ καθορίζονται από την ίδια.

Το αίτημα της ΔΗΜΑΡ για αποσύνδεση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ από την επιμήκυνση και τις ρυθμίσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους υποκρύπτει τον φόβο σας για καθυστερήσεις λόγω της σύγκρουσης ΕΕ και ΔΝΤ;
Οι εταίροι πρέπει να ανταποκριθούν στην άμεση εκταμίευση των 31,5 δισ. ευρώ για την πορεία της οικονομίας μας, σε σχέση και με την ανάπτυξη που πρέπει να υπάρξει για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και για την προοπτική εξόδου από την κρίση. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αφήνεται στη διελκυστίνδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας για τη βιωσιμότητα του χρέους. Υπάρχουν θέματα χειρισμών. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να υπάρξει σύνδεση της χρηματοδότησης με τη συνολική απόφαση για τη βιωσιμότητα του χρέους. Η αποδέσμευση της δόσης των 31,5 δισ. και των όσων προβλέπονται από το πρόγραμμα δόσεων είναι υποχρέωση των εταίρων.

Τα ανταλλάγματα που θα απαιτηθούν για τη δόση δεν σας προβληματίζουν;
Η Ελλάδα ανταποκρίθηκε στις συμβατικές υποχρεώσεις της και προχωρεί στις μεταρρυθμίσεις. Ποια άλλα "ανταλλάγματα";.

Στον νέο κύκλο της κυβερνητικής πορείας σας, υπάρχει μια δέσμευση από πλευράς σας που αν δεν γίνει σεβαστή από τους κυβερνητικούς εταίρους μπορεί να σας οδηγήσει στην έξοδο;
Η δέσμευση είναι η σταδιακή απαγκίστρωση από τους επαχθείς όρους του μνημονίου, η προώθηση των μεταρρυθμίσεων, η ανάπτυξη, η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος, η αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων. Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η στήριξη των εργαζομένων και του κοινωνικού κράτους. Η δέσμευσή μας είναι αυτή της προγραμματικής συμφωνίας μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σας κατηγορεί ότι έχετε περάσει σε άλλο στρατόπεδο. Τι απαντάτε;
Έτσι νομίζει ότι προστατεύεται. Ενοχλείται από την αντοχή της ΔΗΜΑΡ. Είχε την ψευδαίσθηση ότι αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες και υποχρεώσεις θα εξοστρακιζόταν από τον χώρο της Αριστεράς και θα άφηνε τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο κυρίαρχο. Αυτό δεν συνέβη. Η ΔΗΜΑΡ αντέχει και η συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού είναι μπροστά μας. Αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Επιμένετε ως τώρα ότι όποτε κι αν γίνουν εκλογές θα υπάρξει αυτόνομη κάθοδος της ΔΗΜΑΡ. Τι θα μπορούσε να αλλάξει αυτή την προοπτική;
Η ΔΗΜΑΡ έχει την αυτονομία της και τις θέσεις της. Όποτε κι αν γίνουν εκλογές, θα καταγράψει την αυτόνομη παρουσία της. Αυτή είναι η προοπτική της.

Αν έρθει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και ζητήσει τη στήριξή σας για να κυβερνήσει, τι θα κάνετε;
Εμείς, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε περάσει σε άλλο στρατόπεδο. Να απαντήσω όμως σε τι; Με ποιο πρόγραμμα, με ποια ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική πολιτική να κρίνω τον ΣΥΡΙΖΑ;.

Έχει «τραυματισθεί» η ΔΗΜΑΡ, ως κομματικός σχηματισμός από την επιλογή σας να συμμετάσχετε στην τρικομματική;
Αναδεικνύεται ουσιαστικά ως η υπεύθυνη Αριστερά. Αυτό είναι που τη στηρίζει και διευρύνει την επιρροή της.

Υπήρξατε και εσείς μειοψηφία, στον ΣΥΝ και κάποιες φορές ακόμη και στη Βουλή, διαφοροποιηθήκατε από την επίσημη γραμμή. Με αφορμή την πολιτική αποδοκιμασία για τη στάση των κκ. Οδ. Βουδούρη και Π. Μουτσινά, σας κατηγορούν στελέχη της μειοψηφίας ότι ξεκινάτε προγραφές της άλλης άποψης. Τι απαντάτε;
Είχα τις διαφωνίες μου, τις οποίες εξέφραζα. Ουδέποτε όμως ψήφισα διαφορετικά στη Βουλή. Όταν διαφώνησα με κεντρικές πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, απεχώρησα. Η δική μας Αριστερά ούτε προγράφει ούτε διαγράφει. Δεν έχουμε άλλωστε τέτοιες καταστατικές ρυθμίσεις. Σεβόμαστε τις μειοψηφικές απόψεις. Αξιώνουμε όμως σεβασμό και στη συλλογικότητα του κόμματος. Άλλο το δικαίωμα στην προσωπική άποψη και άλλο η συστηματική συμπεριφορά υπονόμευσης της συλλογικότητας του κόμματος, την οποία ο καθένας πρέπει να σέβεται και σύμφωνα με αυτή να καθορίζει τη στάση του.

Ακούγονται φωνές από το ΠαΣοΚ που σας καλούν να μετάσχετε από κοινού στην ανασύνθεση του χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς. Βλέπετε τη ΔΗΜΑΡ σε αυτό το πλαίσιο  ανασύνθεσης του χώρου;
Προωθούμε σταθερά τη συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Σ' αυτή την επιλογή πορευόμαστε με τις θέσεις μας και με τη δική μας προοπτική.
Σε ερώτησή μας αν η ΔΗΜΑΡ εξακολουθεί να στηρίζει τον κ. Ρουπακιώτη, μετά τις δηλώσεις του ότι οι δανειστές «μας πάτησαν στον λαιμό» και ότι η τρόικα και το υπουργείο Οικονομικών  επέβαλαν μέτρα χάριν των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών, ο κ. Κουβέλης απάντησε: «Τον περιβάλλουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη».  

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;






Βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Αυτήν την φορά όμως, φαίνεται από τα πράγματα, καθαρότερα από τις άλλες, ότι είναι το τελευταίο και κρισιμότερο. Ενώ ακόμη ως κοινωνία ψάχνουμε τους φταίχτες της δύσκολης θέσης που έχουμε βρεθεί , άλλοι κυνηγώντας  φαντάσματα, άλλοι μαχαιρώνοντας μετανάστες και οι περισσότεροι ανακατεύοντας μύριες όσες θεωρίες συνωμοσίας, έχουμε όμως μπροστά μας το αμείλικτο δίλημμα που έχει τεθεί εκ των πραγμάτων....take it or leave it. 

Η τρικομματική κυβέρνηση αγκομαχά προσπαθώντας να διατηρήσει τον όποιο συνεκτικό ιστό της, δύσκολα πείθει όμως. Ο Σαμαράς ξαναθυμήθηκε το "εγώ' και τις υπερφυσικές του ικανότητες να συνομιλεί με το επέκεινα, το Πασοκ δείχνει να πνέει τα λοίσθια και η μικρή μας Δημ.Αρ. με το μεγάλο κουράγιο, δείχνει να έχει φθάσει στα όρια της πολιτικής αντοχής της. Δηλ. οι μάχες που έδοσε όλο αυτό το διάστημα για να διασώσει ότι μπορεί-με όχι μεγάλη επιτυχία είναι η αλήθεια-την εξάντλησαν σε βαθμό που να μην μπορεί πλέον να γκρεμίσει και έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους του οικοδομήματος της ανανεωτικής αριστεράς. Την υπεράσπιση δηλ. βασικών κεκτημένων της εργασίας, που αποτέλεσαν την βάση του όποιου εργασιακού πολιτισμού βιώναμε τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Η μετατροπή μιας συλλογικής διαδικασίας σε ατομική είναι-θα είναι-η μεγάλη ανατροπή αυτού του πολιτισμού, όσο και αν τα αντίπαλα επιχειρήματα ισχυρίζονται ότι στην εργασιακή ζούγκλα της Ελλάδας είχαν προ πολλού καταρρεύσει όλες αυτές οι ρυθμίσεις ( και σε έναν βαθμό δεν έχουν άδικο).

Και τώρα; Ούτε διαδικαστικές διευκολύνσεις παρέχονται (2 άρθρα), ούτε δείχνει η άλλη πλευρά να συνυπολογίζει το κόστος της κατάρρευσης μιας κυβέρνησης, που για τα ελληνικά δεδομένα είναι πρωτόγνωρη και ίσως άνοιγε δρόμους για το μέλλον. Οι δανειστές θέλουν τα λεφτά τους και κάνουν ότι μπορούν (κατά την άποψη τους-που όμως πολλάκις έχει αποδειχθεί λανθασμένη) να διατηρήσουν στην ζωή αυτόν που θα τα πληρώσει. Δεν τους ενδιαφέρει τι θα κάνουμε εμείς στην εφαρμοσμένη εσωτερικά πολιτική μας, αν θα έχουμε δηλ. πελατειακό κράτος, με διαφορετική σύνθεση πελατών αυτήν την φορά ή αν θα κάνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ή όχι, αρκεί να μπορούμε να πληρώνουμε τους τόκους. Ούτε το χρώμα της κυβέρνησης τους ενδιαφέρει. 

Σε μας λοιπόν-και φαίνεται πως αυτό το "λαχείο" έλαχε στην Δημ.Αρ.-να αποφασίσει, ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσον σ αυτήν τη περίπτωση. Ενας εργασιακός χειμώνας, αλλά με υποτυπώδη αναπνοή της κοινωνίας , με ελπίδες απεξάρτησης από τα μηχανήματα ή μια χώρα στα πρόθυμα εμφυλίου , που το μόνο που ίσως κάνουν οι άλλοι στο μέλλον είναι να της στέλνουν ανθρωπιστική βοήθεια; Φαντάζεται κανείς-εγώ πάντως όχι-ότι μπορούμε να πάμε τώρα με ομαλό και συντεταγμένο τρόπο σε εκλογές και οτι η Ευρώπη να μας περιμένει πάλι υπομονετικά να αποφασίσουμε; Ούτε ένας/μια υποθέτω. Θα ανοίξουμε διάπλατα τον δρόμο στην ακροδεξιά που καραδοκεί και ποιος ξέρει ποιος άλλος από πίσω της. 

Η πολιτική αναζήτηση λύσεων που φαίνεται ότι θα ακολουθήσει αυτήν την φάση στην Ευρώπη θα μας έχει ισότιμους συνομιλητές ή θα είμαστε ήδη μακρυά από μια συλλογική διαδικασία, που ξεκίνησε με ελπίδες και τώρα βρίσκεται και αυτή σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι;

Μεγάλη ευθύνη λοιπόν. Ή την αναλαμβάνουμε και οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρονται με ευνοικά σχόλια στην γενναιότητα της Δημοκρατικής Αριστεράς που αντιστάθηκε αλλά δεν τα κατάφερε και η Ελλάδα έγινε ερείπια και εμείς κάθε βράδυ που θα κοιμόμαστε θα αναπολούμε την ηρωική μας πράξη ή θα ξαναβάλουμε το κεφάλι στον ντορβά και θα αναζητήσουμε ελπίδες στο αβέβαιο μέλλον;

Salus rei publicae sumprema lex esto;

Σ.Σαρακενίδης

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Γιατί κουνούν το δάχτυλο στον Κουβέλη;




Χρήστος Μαχαίρας, 01/11/2012



Στην πολιτική ανάλυση υπάρχουν πολλές σχολές. Δημοφιλέστερη όλων στην Ελλάδα της κρίσης αποδεικνύεται η «ενοχική». Σύμφωνα με αυτή, η αξιολόγηση της στάσης των κομμάτων δεν γίνεται στη βάση των κοινωνικών ή ιδεολογικών τους αναφορών, αλλά με μοναδικό κριτήριο το αν η συμπεριφορά τους υπακούει στην a priori συνθήκη που θέτει ο εκάστοτε αναλυτής, προκειμένου να μην επέλθουν οι όλεθροι και τα δεινά που ο ίδιος επίσης προεξοφλεί. Το «ενοχικό» μοντέλο εξαφανίζει τις αποχρώσεις. Σαρκάζει τις «ευαισθησίες». Ισοπεδώνει τις διαφορές. Μετράει μόνο... νεκρούς. Και, όπως συμβαίνει με όλες τις σωτηριολογικής κοπής αναγνώσεις, δεν σηκώνει πολλά – πολλά. Do it or leave it, που λέει και η τρόικα


Ας το ξαναπιάσουμε από την αρχή: παρακολουθώντας κανείς τη μεταχείριση που επιφυλάσσει αυτή την εποχή μεγάλη μερίδα αναλυτών στον Φώτη Κουβέλη και το κόμμα του, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ΔΗΜΑΡ δεν ελέγχεται ως πολιτικός οργανισμός, αλλά ως… courier, που ανέλαβε να πάει το «πακέτο». Οι ενστάσεις της δεν έχουν ενδιαφέρον. Ούτε καν σημασία. Οι παρατηρήσεις της είναι περιττές. Το ίδιο και οι ανοχές της. Το φλέγον είναι ο «συγχρονισμός» της. Διότι, διαφορετικά, τι θέλει και μπήκε στην κυβέρνηση;

Το ωραίο του πράγματος είναι, μάλιστα, ότι αυτοί που κουνούν με τον πιο επιτιμητικό τρόπο το δάχτυλο στον Κουβέλη, διερωτώμενοι δημοσίως για τη σκοπιμότητα της παρουσίας του στο τρικομματικό εγχείρημα, είναι οι ίδιοι που, προ τετραμήνου, θεωρούσαν τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση επιλογή αναγκαστικού χαρακτήρα, για να μη διολισθήσει η χώρα στην περιπέτεια της ακυβερνησίας. Το «ενοχικό» σχήμα δούλευε μια χαρά και τότε. Όπως δουλεύει και τώρα… Όπου λίγο θέλει, και ο Κουβέλης θα φορτωθεί, ταυτοχρόνως, και την ευθύνη για το επαχθές βάρος των δημοσιονομικών, αφού ως αριστερός όφειλε προφανώς να το αφανίσει, αλλά και το κρίμα για την επιμονή του στα εργασιακά, με το ακαταμάχητο επιχείρημα ότι «αφού η αγορά εργασίας είναι απορρυθμισμένη, τι θέλει τώρα και επιμένει;».

Για να σοβαρευτούμε, υπάρχουν δεκάδες αξιόλογοι άνθρωποι σε όλο το φάσμα του πολιτικού τόξου που επιμένουν ότι ακόμα κι αν δεν υπήρχε η ΔΗΜΑΡ ως κυβερνητική συνιστώσα θα έπρεπε να είχε… εφευρεθεί. Ο λόγος είναι διπλός: η παρουσία ενός αριστερού μεταρρυθμιστικού κόμματος στην κυβέρνηση, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης εμπιστοσύνης, όπως αυτές που διανύουμε, προσφέρει μεγαλύτερο κοινωνικό consensus σε ένα σχήμα προορισμένο εκ της συστατικής του πράξης για τα δύσκολα και τα επώδυνα. Ταυτόχρονα, η συμμετοχή αυτή μπορεί (και πρέπει) να λειτουργεί προς όφελος των αδύναμων, των στρωμάτων που η κρίση σπρώχνει στο κοινωνικό περιθώριο, στην εξαθλίωση και την απελπισία.

Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εμπλοκή της ΔΗΜΑΡ έχει νόημα και αξία, αν το συγκεκριμένο κόμμα συμμετέχει ως αυτό που είναι και όχι ως αυτό που φαντάζονται είτε οι πολιτικοί αναλυτές είτε οι κυβερνητικοί του συνεταίροι.

Κι εδώ… έρχεται η τρόικα. Διότι, ενώ το τρικομματικό σχήμα είχε καταλήξει μαζί της σε ένα επώδυνο – αλλά συμφωνημένο – δημοσιονομικό πακέτο, στο οποίο η αλήθεια είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δεν είχε καταφέρει να περισώσει και πολλά, ο μονεταριστικός φανατισμός του ΔΝΤ και η τιμωρητική αντίληψη της Κομισιόν έβαλαν από το παράθυρο κυριολεκτικά στο «πάρα πέντε» ένα πλέγμα εργασιακών ρυθμίσεων, που προσιδιάζει στο κοινωνικό κεκτημένο της Λετονίας.

Τι λένε, λοιπόν, οι αναλυτές με το σηκωμένο χέρι στον Κουβέλη; Του λένε ότι κακώς μιλάς, κακώς αντιδράς, κακώς διεκδικείς. Το πακέτο πρέπει να ψηφιστεί, γιατί η δόση κινδυνεύει. Κι όταν εκείνος απαντά ότι, αν δεν αντιδράσω, αν δεν μεταφέρω, δηλαδή, στους δανειστές τη στοιχειώδη απαίτηση ενός ταλαιπωρημένου και πληγωμένου κόσμου, η δόση θα γίνει χαρτοπόλεμος στον άνεμο της ύφεσης και η κοινωνία παρανάλωμα στη ρατσιστική τρέλα, οι αναλυτές γυρνούν σελίδα, του δείχνουν αριθμούς και αδυσώπητους λογαριασμούς.

Αλλά για να τα πάρουμε με τη σειρά… Οι πολιτικές δυνάμεις εκτός από ενώσεις προσώπων είναι και ενώσεις απόψεων, ιδεολογιών και πολιτικών για την οργάνωση της ζωής μας. Ομολογουμένως, στο σκηνικό της κρίσης, πολλά από αυτά πάνε περίπατο. Όχι όλα, ωστόσο. Για κόμματα που δεν είναι προϊόντα προσωπικών φιλοδοξιών ή προσωπικών συνεταιρισμών, υπάρχει πάντα ένας στοιχειώδης αξιακός πυρήνας, που συγκροτεί το πολιτικό και ιδεολογικό θησαυροφυλάκιο κάθε πολιτικής δύναμης. Χωρίς αυτό, το νήμα κόβεται, συνέχεια δεν υπάρχει, τα πρόσημα και οι χαρακτηρισμοί χάνουν κάθε σημασία.

Για να το πούμε διαφορετικά: όλοι αυτοί που καταλογίζουν στη ΔΗΜΑΡ «πολύ κακό για το τίποτα» και στον Κουβέλη φασαρία «περί όνου (εργασιακής) σκιάς», θα μπορούσαν άραγε να φανταστούν πώς θα λειτουργούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός αν την τελευταία ώρα και αφού είχαν κλείσει τα δημοσιονομικά, οι δανειστές έβαζαν από το παράθυρο την απαίτηση να κλείσει άμεσα το Σκοπιανό και να δοθεί στους γείτονες ονομασία με το συστατικό «Μακεδονία»;

Θα πείτε, βέβαια, τι δουλειά έχει το Σκοπιανό με το πακέτο… Την ίδια ακριβώς που έχουν και τα εργασιακά με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας… Δηλαδή, καμία. Αλλά για τους αναλυτές με το σηκωμένο δάχτυλο, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες.

Do it or leave it! Τα κόμματα είναι πάντοτε τα φόντο. Είναι, όμως;

από τo metarrythmisi.gr