Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Ο ακροδεξιός της διπλανής πόρτας.




Του Γιώργου Σιακαντάρη

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις πάνω από 15% των Ελλήνων δηλώνουν πως θα ψηφίσουν ένα από τα τρία κόμματα που εκφράζουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό εθνικιστικές και κυρίως φοβικές έναντι του άλλου απόψεις. Αν σ’ αυτούς προσθέσουμε και πολλούς που διαχέονται στα δυο μεγάλα κόμματα και στα μικρότερα-πλην αυτό της ΔΗΜΑΡ- καθώς και τις απαντήσεις που δίνουν σ’ ερωτήσεις του τύπου ποιοι είναι υπεύθυνοι για την κρίση ή ακόμη στις ερωτήσεις της λεγόμενης εθνικής ταυτότητας, τότε φαίνεται πως περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες είναι φορείς μια εθνικιστικής και φοβικής ταυτότητας. Θα προσπαθήσω να δείξω πως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, αφού αυτή η ταυτότητα έχει προπολιτικά και όχι πολιτικά χαρακτηριστικά, στο βαθμό που αποκτάται στα σχολεία της απολιτικότητας και του μίσους κατά της γνώσης και όχι σ’ αυτά του πολιτικού ενδιαφέροντος.


Αλήθεια θα άξιζε μια συγκεκριμένη έρευνα για το ποιοί είναι αυτοί και ποια κοινωνικά στρώματα προσελκύουν οι ιδέες που υποστηρίζουν πως γι’ όλα τα δεινά αυτού του τόπου υπεύθυνος είναι γενικά και αόριστα ο καπιταλισμός, η επικίνδυνη πολιτικά και οικονομικά έννοια της κλεπτοκρατίας, η μασονία, οι Εβραίοι, η δήλωση Κίσινγκερ, οι ξένοι, οι κλέφτες πολιτικοί, οι προδότες διανοούμενοι, οι αργυρώνητοι σχολιαστές των μέσα σελίδων των μεγάλων εφημερίδων, οι τηλεαστέρες κ.λπ. Θα άξιζε μια έρευνα για να δούμε τα ταξικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά του διαρκώς διογκούμενου κόμματος του μίσους. Αναφέρομαι στο κόμμα που εκφράζει αισθήματα μίσους και θέλησης να εκδηλώσει προσωπική βία κατά όποιων θεωρούν πως η κοινωνία είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από το να τη διαχωρίζεις στους Έλληνες και στους λιγότερο Έλληνες, στους πατριώτες και τους προδότες, στους αγνούς και στους βρώμικους, σε καθαρούς φίλους και ακόμη πιο καθαρούς εχθρούς.


Θα ήταν ευκταίο μια δημοσκοπική έρευνα να διασταυρώσει όλους αυτούς που πιστεύουν τα παραπάνω  όχι μόνο με το τι ψηφίζουν, αλλά και με βάση αν διαβάζουν και τι διαβάζουν, αν πηγαίνουν στο σινεμά, θέατρο, αν παρακολουθούν εκθέσεις, τι βλέπουν στην τηλεόραση, ποιους ακούν στο ραδιόφωνο, αν επίσης ενδιαφέρονταν μέχρι την κρίση για το ποιους πολιτικούς έχουμε και ποια πολιτική ακολουθούσαμε, αν ενδιαφέρονταν με δυο λόγια για την πολιτική ως δραστηριότητα που σε συνθήκες δημοκρατικής νομιμότητας εκφράζει το ενδιαφέρον για το δημόσιο συμφέρον.


Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας θα έλεγα πως όλοι αυτοί γεννήθηκαν στο έδαφος της απολιτικοποίησης, στο έδαφος της αδιαφορίας για τα κοινά,  για το τι λένε οι εφημερίδες και οι σοβαροί διανοούμενοι που τώρα τους κατηγορούν για προδοσία. Το φίδι του κόμματος του μίσους, του μανιχαϊστικού πνεύματος, της κατάργησης του ουράνιου τόξου της πολύπλοκης κοινωνίας και πολιτικής γεννιέται στο έδαφος της απολιτικότητας. Ο προδότης πολιτικός, που μαθαίνουμε στα παιδιά μας να τον μουντζώνουν στις παρελάσεις, είναι ο πολιτικός που πριν μας άφηνε παγερά  αδιάφορους, στο βαθμό που κατάφερνε να μας κάνει το ρουσφετάκι και σήμερα είναι προδότης γιατί δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα ιδιοτελή μας συμφέροντα. Γιατί όταν ο απολιτικοποίητος ευνοείται από την πολιτική, τότε αδιαφορεί γι’ αυτήν και ενδιαφέρεται για τον πολιτικό του, αλλά όταν δεν εξυπηρετείται από την πολιτική, τότε εξοργίζεται απ’ αυτήν και μισεί τον πολιτικό του. 


Όλο αυτό το ρεύμα των εξοργισμένων απολιτικοποίητων καμμένων, όλοι αυτοί που σήμερα βρίζουν το κράτος και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, φοβούνται μήπως και η ανοικτή κοινωνία καταλάβει το κράτος αποδυναμώνοντας έτσι  αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως την πηγή της ασφάλειας.  Φοβούνται αυτό που ονομάζεται φιλελεύθερη δημοκρατία και νεωτερικότητα, γιατί αυτή αποδιαρθρώνει το δήθεν ομογενοποιημένο κράτος- έθνος. Αυτή η ομογενοποίηση αποτελεί και τη βάση πάνω στην οποία ο θεωρητικός του ναζισμού Καρλ Σμίτ ορίζει την πολιτική ως τη σφαίρα που διακρίνεται ο εχθρός από τον φίλο. Η ομογενοποίηση των φίλων σε αντιδιαστολή με τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό αποτελεί τη βάση για τη θεωρητική θεμελίωση του ναζισμού, αλλά  και του κάθε κόμματος του μίσους, ανεξάρτητα αν αυτό κινείται στις παρυφές του δεξιού ή του αριστερού ριζοσπαστισμού.


Εξάλλου η έννοια του «αντάρτη» ως του σύγχρονου αντίπαλου της νεωτερικότητας και προασπιστή της εδαφικότητας δεν ανήκει στους οπαδούς του Τσε, αλλά στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του ναζιστή Σμιτ. Το κοινό έδαφος της συνάντησης αριστερών και δεξιών «ανταρτών» είναι το αντιφιλελεύθερο πνεύμα τους. Ο Σμιτ άνοιξε τον δρόμο του εθνικισμού σε ορισμένους αριστεριστές που κατέληξαν σε καθαρά δεξιές, συντηρητικές θέσεις. Ο Σμιτ νομιμοποίησε την έννοια του αριστερού εθνικιστή, κάτι που για τον Ισπανό φιλόσοφο Σαβατέρ είναι συνώνυμο του άθεου ιερέα.  Ο Σμιτ της πολιτικής ως το πεδίο που διαχωρίζονται οι εχθροί από τους φίλους και όχι ο Τσε, είναι ο γκουρού του σημερινού ελληνικού κόμματος του μίσους. Ο Σμιτ γέννησε το κόμμα του Καμμένου και του Δημαρά. Οι θεωρίες του διαχωρισμού σε εχθρούς και φίλους γεννούν τον ακροδεξιό της διπλανής πόρτας και στο έδαφος της αδιαφορίας για την πολιτική επωάζεται το αυγό του φιδιού του κόμματος του μίσους. 


 *Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι Κοινωνιολόγος- συγγραφέας.

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ για την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες.



Η επιλογή Χρυσοχοΐδη, με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ, για μια προεκλογική καμπάνια εκμετάλλευσης του αισθήματος ανασφάλειας των ελλήνων πολιτών σε σχέση με τους μετανάστες, εντάσσεται σε μια επικοινωνιακή πολιτική και όχι στην ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος. 

Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι για την αντιμετώπιση του υπαρκτού προβλήματος των μεταναστών απαιτείται ένα σύνολο μέτρων, που μπορούν να έχουν αποτελεσματικότητα αν εφαρμοστούν στο σύνολο τους και όχι η υποδαύλιση ενός ρατσισμού.
Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει:
• Να απαιτήσει αναθεώρηση της «Συνθήκης Δουβλίνο II» η οποία μετατρέπει την Ελλάδα σε χώρο παραμονής όλων των προσφύγων και οικονομικών μεταναστών, που απλώς χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως πέρασμα προς την Ευρώπη.
• Να διασφαλίσει διακρατικές συμφωνίες με τα κράτη προέλευσης και πρωταρχικά με την Τουρκία, που αποτελεί χώρα κύριας διέλευσης, για τη δέσμευσή τους ότι  θα δέχονται πίσω όλους τους μετανάστες που εισέρχονται παράνομα στη χώρα μας.
• Να εξαλείψει την παγκόσμια πρωτιά μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών για την ελάχιστη ως ανύπαρκτη χορήγηση πολιτικού ασύλου σε αιτούντες πολιτικό άσυλο. Να επιταχύνει την εξέταση των αιτήσεων  όσων ζητούν άσυλο με κριτήρια αντικειμενικά, όπως προβλέπουν οι διεθνείς ρυθμίσεις και να παρέχει άσυλο σε όσους πραγματικά το δικαιούνται, εφοδιάζοντάς τους με τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα και παρέχοντάς τους όλα τα συναφή δικαιώματα.
• Να ενισχύει τη φύλαξη των συνόρων με την ουσιαστικότερη συνδρομή της ΕΕ.
• Να αντιμετωπίσει τα προβλήματα δημόσιας ασφάλειας, με την εφαρμογή των νόμων, ώστε να εξαλειφθούν όλα τα φαινόμενα παραβατικότητας.
• Να μην προχωρήσει στη δημιουργία στρατοπέδων μεταναστών και να φροντίσει για τη δημιουργία χώρων στέγασης πλησίον των μεγάλων πόλεων της ελληνικής περιφέρειας,  με σκοπό τον γρήγορο έλεγχο της κάθε  περίπτωσης για την χορήγηση πολιτικού ασύλου ή της επαναπροώθησής τους.
• Να επαναπροωθεί τους παράνομους μετανάστες στις χώρες προέλευσής τους.
• Να νομιμοποιήσει όλους τους μετανάστες που πληρούν τις προϋποθέσεις νομιμοποίησης.
• Να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε οι μετανάστες που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα να μπορέσουν να ενταχθούν ομαλά στην ελληνική κοινωνία.
Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι, σε κάθε περίπτωση, είναι αναγκαία η διαμόρφωση μιας συνολικής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Πρόσκληση Μελών και Φίλων της Δημοκρατικής Αριστεράς Ξάνθης









Την Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012 στις 8.00 μ.μ. στο Ξενοδοχείο ΟΡΦΕΑΣ (οδός Μιχ. Καραολή 40),
σε ανοιχτή Νομαρχιακή Συνέλευση των μελών και φίλων της Δημ.Αρ., θα συζητήσουμε για την
πολιτική συγκυρία, τις βουλευτικές εκλογές και την συγκρότηση του ψηφοδελτίου στον Νομό Ξάνθης.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Αντόνιο Ταμπούκι: Είτε αριστερή είτε δεξιά, η βία είναι φασιστική.


Στην μνήμη του! Πέθανε στα 68 του ο Αντόνιο Ταμπούκι!
Συνέντευξη στην Όλγα Σελλά, Καθημερινή, 19.6.11
- Πιστεύω ότι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τα παλιά πολιτικά κόμματα παρέμειναν. Αλλά χωρίς περιεχόμενο. Είναι σαν άδεια κουτιά. Αλλά όλα αυτά τα άδεια κουτιά εξακολουθούν να καταλαμβάνουν τις πολυθρόνες τους. Πιστεύω ότι υπάρχει μια κρίση της δημοκρατίας με την έννοια της μορφής, της φόρμας. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει να τη διαχειριστούμε μ' έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι υπερβολικά έμμεση η δημοκρατία μας. Επομένως πρέπει να βρούμε μια μορφή δημοκρατίας στην οποία θα υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών. Αρκετές φορές δεν αξίζουμε αυτού του επιπέδου τα κόμματα. Γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτά...
Δεν χρειάζεται κάποια εκδοτική ή λογοτεχνική αφορμή για να έρθει στην Ελλάδα ο Ιταλός συγγραφέας Αντόνιο Ταμπούκι. Ερχεται κάθε Μάιο τα τελευταία χρόνια και κάνει πολυήμερες διακοπές στα Χανιά, έχοντας συνήθως παρέα τον Ελληνα εκδότη του Σταύρο Πετσόπουλο και τον μεταφραστή του, Ανταίο Χρυσοστομίδη. Και τη γυναίκα του, φυσικά. Παρ' όλα αυτά, η φετινή άφιξή του στην Ελλάδα συνοδεύτηκε και από μία τιμητική διάκριση. Τα Χανιά, στις 27 Μαΐου, τον ανακήρυξαν επίτιμο δημότη τους. Λίγο πριν κατέβει στην Κρήτη, λοιπόν, και ανάμεσα στις εκδηλώσεις για το τελευταίο βιβλίο του στην Αθήνα, συναντηθήκαμε. «Ταξίδια και άλλα ταξίδια» είναι ο τίτλος του και η συζήτηση ξεκίνησε από εκεί.
- Τι συνεχίζουν να σας δίνουν τα ταξίδια και τι καινούργιο αναζητάτε στους γνωστούς τόπους που ξαναπάτε;
- Για τα μέρη που ήδη έχω πάει προσπαθώ να βρω την ασφάλεια. Γιατί το να επιστρέφεις σ' έναν γνωστό τόπο σού δίνει πολλή ασφάλεια. Εμένα με ηρεμεί. Από τα μέρη που δεν έχω πάει ποτέ, προσπαθώ να βρω την ανασφάλεια. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να κάνει κανείς, να ψάχνει την ασφάλεια και την ανασφάλεια. Αυτό είναι, άλλωστε, και η λογοτεχνία, η γραφή: μια ισορροπία ανάμεσα στην ασφάλεια και την ανασφάλεια.
- Συχνότατα υπερασπίζεσθε την αφήγηση, τη λογοτεχνία, τη γλώσσα. Ανησυχείτε για τον ρόλο τους στις σύγχρονες κοινωνίες, αφού η σύγχρονη τεχνολογία έχει επιβάλει έναν τηλεγραφικό τρόπο επικοινωνίας;
- Δεν ανησυχώ πολύ, γιατί είναι ένας κώδικας. Οπως ξέρετε έχει ήδη πεθάνει ένας άλλος κώδικας, ο τηλέγραφος. Νομίζω ότι αυτή την ανησυχία, ότι μπορούν αυτοί οι κώδικες να επηρεάσουν τη γλώσσα, την έχουν οι πανεπιστημιακοί.
- Κι εσείς είστε πανεπιστημιακός...
- Ναι, αλλά όχι αυτού του τύπου. Δεν φοβάμαι τη μοντερνικότητα. Φοβάμαι άλλα πράγματα: την ατομική βόμβα, τη ραδιενέργεια. Αυτή η μοντερνικότητα με φοβίζει.
- Ερχεστε από μια παράδοση, και της Ευρώπης και της Ιταλίας, που οι συγγραφείς είχαν το βλέμμα τους στραμμένο στις αναζητήσεις της κοινωνίας. Μ' αυτό το πρίσμα θα ήθελα να μου περιγράψετε τη σημερινή Ευρώπη...
- Υπήρξα πολύ έντονα ευρωπαϊστής και, κατά κάποιον τρόπο, παραμένω. Εξακολουθώ να παραμένω αισιόδοξος. Ο Γκράμσι έλεγε ότι πρέπει να είσαι αισιόδοξος με την καρδιά και απαισιόδοξος με το μυαλό. Αυτή τη στιγμή, αν θέλαμε να κάνουμε μιαν ανάλυση και να είμαστε ειλικρινείς, η Ευρώπη με απογοητεύει. Αλλά ίσως με απογοητεύουν οι γραφειοκράτες της Ευρώπης. Επομένως θα ήθελα να τους στείλουμε σπίτι τους. Είναι πολλοί στις Βρυξέλλες, κερδίζουν πάρα πολλά χρήματα κι έχουν πολλά προνόμια. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πιο δημοκρατικό, όπου θα έχουν μεγαλύτερη φωνή οι Ευρωπαίοι πολίτες. Πρότεινα πολλές φορές στα άρθρα μου να πάμε να διαμαρτυρηθούμε μπροστά στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εχουμε προβλήματα σοβαρά στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία και αλλού. Αντί να διαμαρτυρόμαστε εναντίον των κυβερνήσεών μας, που δεν οδηγεί πουθενά, ας πάρουμε εκπροσώπους και ας πάμε στις Βρυξέλλες λέγοντας: «Εσείς είστε υπεύθυνοι».
- Δεν έχετε διαγράψει αυτούς τους τρόπους διαμαρτυρίας. Θεωρείτε ότι οι κινήσεις των πολιτών και οι διαμαρτυρίες μπορούν ν' αλλάξουν τα πράγματα...
- Πιστεύω στη δημοκρατία και η δημοκρατία προϋποθέτει διαλεκτική. Πρέπει να διαμαρτυρόμαστε μ' έναν διαλλακτικό, που σημαίνει μ' έναν δημοκρατικό και ειρηνικό, τρόπο, μπροστά στους πραγματικούς υπαίτιους.
- Τι βλέπετε να αντικαθιστά τη σημερινή κομματική μορφή συλλογικότητας;
- Πιστεύω ότι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τα παλιά πολιτικά κόμματα παρέμειναν. Αλλά χωρίς περιεχόμενο. Είναι σαν άδεια κουτιά. Αλλά όλα αυτά τα άδεια κουτιά εξακολουθούν να καταλαμβάνουν τις πολυθρόνες τους. Πιστεύω ότι υπάρχει μια κρίση της δημοκρατίας με την έννοια της μορφής, της φόρμας. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει να τη διαχειριστούμε μ' έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι υπερβολικά έμμεση η δημοκρατία μας. Επομένως πρέπει να βρούμε μια μορφή δημοκρατίας στην οποία θα υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών. Αρκετές φορές δεν αξίζουμε αυτού του επιπέδου τα κόμματα. Γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτά...
Η τέχνη με την κοινή λογική συναντιούνται
- Γεννηθήκατε σε μια περιοχή του κόσμου που έχει πολλά στρώματα ιστορίας και πολιτισμού πάνω της. Πώς σας διαμόρφωσε αυτό;
- Γεννήθηκα σ' έναν κόσμο πολυπολιτισμικό και πιστεύω ότι ο πραγματικός πολιτισμός είναι η μείξη πολλών πραγμάτων. Ομως, αυτό που με κάνει να υποφέρω πολύ αυτή τη στιγμή στην Ιταλία, είναι τα εθνικιστικά και τοπικιστικά κινήματα, τα οποία ωραιοποιούν τις ρίζες τους. Οι ρίζες συνήθως είναι πικρές.
Π.χ. η Λέγκα του Βορρά, που γεωγραφικά εκτείνεται στις περιοχές της Λομβαρδίας και του Βένετου. Πριν από 50 χρόνια οι παππούδες των σημερινών κατοίκων πήγαιναν στη Βραζιλία, στην Αργεντινή ως μετανάστες για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Τώρα με τη νέα οικονομία έχουν όλοι μικρά εργοστάσια, Πόρσε, σκάφος, πισίνες και κοιτάζουν τη Νότια Ιταλία και τους μετανάστες σαν να ήταν χολεριασμένοι. Και λένε ότι «αυτή η γη είναι δική μας γιατί είναι θαμμένοι οι δικοί μας νεκροί».
Κάποτε έγραψα σ' ένα άρθρο: «Να με συμπαθάτε, αλλά οι νεκροί σας βρίσκονται στη Βραζιλία και την Αργεντινή». Εγιναν έξω φρενών... Κατά την άποψή τους, οι νεκροί δικαιολογούν την ιδιοκτησία της γης. Αλλά η γη ανήκει στα ζωντανά πρόσωπα που περπατούν πάνω της. Δεν μπορεί ν' ανήκει στους σκελετούς. Πρέπει να ξέρουμε, όμως, ότι μια φασιστική ιδέα είναι πάντα μια πένθιμη ιδέα, που έχει να κάνει με νεκρούς. Ανάμεσα στον φασισμό και τον θάνατο υπάρχει μια στενή σχέση. Οι φασίστες αγαπούν τον θάνατο. Ο ύμνος του φρανκισμού λέγεται «Ζήτω ο θάνατος!». Οι Ιταλοί φασίστες είχαν στο πηλήκιο τη νεκροκεφαλή.
- Αυτή η σχέση με τον θάνατο χαρακτηρίζει μόνο τις φασιστικές ιδεολογίες ή αφορά και κάποιες ακροαριστερές τοποθετήσεις που ενστερνίζονται διάφορες μορφές βίας; Συνδέετε αυτές τις δύο συμπεριφορές;
- Πιστεύω ότι ναι, υπάρχει σχέση. Στη γεωμετρία υπάρχει ο κύκλος. Ξεκινάς από ένα σημείο, κάνεις τον γύρο και φτάνεις στο ίδιο μέρος. Αυτόν τον κύκλο μπορείς να τον κάνεις και από τη μία και από την άλλη κατεύθυνση. Και από την αριστερή και από τη δεξιά, δηλαδή. Η βία είναι πάντα φασιστική.
- Η τέχνη, με όλα όσα σχολιάζουμε, μπορεί να ανατρέψει τα σημερινά αδιέξοδα των ανθρώπων; Κι αν όχι, τι άλλο μπορεί να λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση;
- Η τέχνη είναι μια πολύ υψηλή έκφραση του ανθρώπινου πνεύματος. Η κοινή λογική είναι κάτι το νορμάλ. Πιστεύω ότι η τέχνη με την κοινή λογική συναντιούνται, γιατί και τα δύο σε καλούν να σκεφτείς.
Μπορεί οι νέοι να κάνουν λάθος, αλλά κάνουν λάθος έχοντας δίκιο
Καθίσαμε πολύ παραπάνω απ' όσο συνήθως διαρκούν τα γεύματα. Ο Αντόνιο Ταμπούκι ήταν φανερό ότι περνούσε ωραία κι ένιωθε χαλαρά. Η παρουσία του Ανταίου Χρυσοστομίδη με τον οποίον έχει αναπτύξει μια στενή φιλία, τον «έλυσε» ακόμα περισσότερο. Κι είχε έναν δικό του τρόπο μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα να σχολιάζει τα πάντα.
- Εχετε με όλους τους μεταφραστές σας την ίδια σχέση;
- Οχι, θα ήταν αδύνατον. Για να υπάρχει αντίστοιχη σχέση θα έπρεπε να έχω μεταφραστές που διαβάζουν τα ίδια βιβλία με μένα, έχουν τις ίδιες ανησυχίες με μένα. Ο Ανταίος δεν είναι ένας μεταφραστής, είναι ένας διανοούμενος, με τον οποίο είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Θα έλεγα ότι είναι ένας διανοούμενος, που τυχαίνει να είναι και μεταφραστής μου.
- Ερχεστε στην Ελλάδα τα τελευταία έντεκα χρόνια, κάθε χρόνο. Εχετε παρατηρήσει αλλαγές στις συμπεριφορές των κατοίκων της, της κοινωνίας;
- Δεν μπορώ να πω ότι έχω παρατηρήσει κάποιες αλλαγές. Η Ελλάδα διατηρεί μια δική της φυσιογνωμία, πολύ προσδιορισμένη, μ' έναν δικό της χαρακτήρα, μ' ένα δικό της προφίλ. Για παράδειγμα, οι Ελληνες ήταν πάντα εναντίον. Ομως δεν αναρωτιούνται ποτέ εναντίον ποιανού. Το σημαντικό είναι να είναι εναντίον. Κι αυτό έχει μείνει ολόιδιο.
- Ποιοι συγγραφείς είναι οι συνομιλητές σας;
- Αρκετοί. Κάποιους τους γνωρίζω και κάποιους άλλους όχι. Με όλους όμως αισθάνομαι ότι ανήκω στην ίδια οικογένεια. Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Φίλιπ Ροθ, ξέρω όμως ότι μαζί του έχω έναν διάλογο. Γνωρίζω πολύ καλά τον Νόρμαν Μάνεα, και έχω μαζί του έναν διάλογο. Δεν γνωρίζω τον Μίλαν Κούντερα, αλλά και μαζί του έχω έναν διάλογο. Γνωρίζω τον Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ, με τον οποίο έχω επίσης έναν διάλογο.
Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης μας αποκαλύπτει ότι είναι πολύ μεγάλος θαυμαστής της Πολωνής νομπελίστα ποιήτριας Βισουάβα Σιμπόρσκα. Σε κάποια απ' όλες τις διακοπές του στην Κρήτη, διάβαζε κάθε απόγευμα στην παρέα του από ένα ποίημα της Σιμπόρσκα. Με την ίδια ευκολία θυμήθηκε και στη συνάντησή μας ένα: «Τίποτα δεν άλλαξε, με την εξαίρεση της διαδρομής των ποταμών, ορισμένων κομματιών της παραλίας, ορισμένων γλωσσών, όλα τα άλλα είναι ίδια. Εκτός από αυτά, αυτό που παραμένει πάντα ίδιο είναι το σώμα. Γιατί τα νεύρα και τα σημεία πόνου έχουν μείνει ακριβώς τα ίδια. Το σώμα είναι φτιαγμένο από δέρμα, κάτω από το δέρμα ρέει το αίμα και υπάρχουν και τα σημεία του πόνου. Και το κορμί για να προστατευτεί από τον πόνο, διπλώνει, καλύπτει το κεφάλι, όπως έκανε την εποχή του Χριστού, όπως έκανε πολλές χιλιάδες χρόνια πριν απ' τον Χριστό. Κι αυτό οι βασανιστές το ξέρουν». Μόλις τελείωσε την απαγγελία ο Αντόνιο Ταμπούκι πρόσθεσε: «Υπάρχουν ποιητές που είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Η Σιμπόρσκα, ο Καβάφης, ο Πεσσόα. Επιστρέφω πάντα σ' αυτούς τους ποιητές. Πρόσφατα άρχισα να επιστρέφω και στον Μπρεχτ. Τώρα διαβάζω τα ποιήματα του «Ημερολογίου» και είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Για παράδειγμα: ο νόμος που έκανε ο Μπερλουσκόνι με τη βοήθεια της άκρας δεξιάς εναντίον τον παράνομων μεταναστών, επέβαλε ένα πράγμα που από ηθικής πλευράς είναι πολύ αρρωστημένο: είσαι λαθρομετανάστης, είσαι άρρωστος, και πηγαίνεις σ' έναν γιατρό. Ο γιατρός πρέπει να σε καταγγείλει στην αστυνομία. Βάζει δηλαδή τον γιατρό να παραβιάσει τον όρκο του Ιπποκράτη. Επομένως ο νόμος του Μπερλουσκόνι γίνεται πιο σημαντικός από τον όρκο του Ιπποκράτη! Σκεφτόμουν λοιπόν ένα ποίημα του Μπρεχτ, που σχολιάζει πόσο αδιάφοροι είναι οι άνθρωποι σε όλα αυτά. Στο «Ημερολόγιο» υπάρχει ένα ποίημα που λέει τα εξής: «Προχθές ήρθε η αστυνομία και πήρε μαζί της τσιγγάνους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Χθες ήρθε η αστυνομία και πήρε τους Εβραίους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Υστερα ήρθε η αστυνομία και πήρε τους πρόσφυγες. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Αργότερα ήρθε η αστυνομία και πήρε τους ομοφυλόφιλους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Σήμερα ήρθε η αστυνομία και πήρε εμένα. Και κανείς δεν είπε τίποτα».
- Μαθαίνετε εύκολα ποιήματα απ' έξω;
- Δυστυχώς. Εχω πολύ καλή μνήμη.
- Τι θα θέλατε να ξεχάσετε;
- Στη ζωή δεν πρέπει να ξεχνάμε τίποτα. Ούτε τα χειρότερα.
- Μέσα από την πανεπιστημιακή σας διαδρομή έχετε την ευκαιρία να γνωρίζετε τον τρόπο σκέψης των νέων ανθρώπων. Διαπιστώνετε διαφοροποίηση -και προς τα πού- στις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά τους;
- Πρέπει να ξεκινήσουμε από μια προϋπόθεση: ότι οι νέοι είναι το μέλλον. Κι αυτή η προϋπόθεση είναι βασική. Και αυτό είναι κάτι που οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ δεν το σκέφτονται ποτέ. Υπάρχει λοιπόν ένα είδος κλισέ, ότι οι νέοι κάνουν λάθη. Μπορεί και να κάνουν λάθος, αλλά κάνουν λάθος έχοντας δίκιο.
Η συζήτηση διαρκώς ξεφεύγει και σε άλλα. Μέχρι και την πρόσφατη αγιοποίηση του Πάπα σχολιάζει με καυστικό χιούμορ: «Σκέφτομαι συχνά τι σημαίνει ψευτιά. Τώρα τελευταία έκαναν όσιο τον Πάπα. Οπως πας στο σινεμά και σου λένε δεν έχει πια θέσεις, έτσι νομίζω ότι τώρα πια ο παράδεισος είναι πλήρης»!
Oι σταθμοί του
1943
Γεννήθηκε στην Πίζα της Ιταλίας.
1975
Εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο Piazza d' Italia.
1987
Τιμάται με το σημαντικό γαλλικό λογοτεχνικό βραβείο Medicis, ως ο καλύτερος ξένος συγγραφέας που έργα του εκδόθηκαν στη Γαλλία. Η συνέχεια ήταν μια βροχή βραβείων: στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ισπανία.
1994
Εκδίδεται το γνωστότερο από τα βιβλία του «Ετσι ισχυρίζεται ο Περέιρα» και αποσπά δύο ακόμη βραβεία στην Ιταλία: το Campiello, και το Viareggio-Repaci. Το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
1997
Τιμάται με το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας για το βιβλίο του «Ετσι ισχυρίζεται ο Περέιρα».
2000
Προτείνεται από την Ιταλία ως η επίσημη υποψηφιότητα για το βραβείο Νομπέλ.
2010
Στις 14 Μαΐου αναγορεύεται επίτιμος διδάκτωρ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Η συνάντηση
Ηρθε στην ώρα του στο «Αλάτσι», συνοδευόμενος από τον μόνιμο μεταφραστή των έργων του, Ανταίο Χρυσοστομίδη, φέρνοντας μαζί την τοσκάνικη φινέτσα του. Ζήτησε αμέσως κόκκινο κρασί, ελληνικό, όχι ιταλικό. Ο σερβιτόρος άρχισε να αραδιάζει τις ποικιλίες και μόλις έφτασε στο «Βιβλία Χώρα», ο Αντόνιο Ταμπούκι, που αναγνώρισε τη λέξη «βιβλία» είπε: «Αυτό είναι για μας»! Το πρώτο μπουκάλι τελείωσε γρήγορα. Παραγγείλαμε φάβα, στάκα, σταμναγκάθι, χοχλιούς μπουμπουριστούς, γαμοπίλαφο, και κλείσαμε με καφέ και γλυκά. Σύνολο 171 ευρώ.

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Δελτίο τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς







Στην Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς της 20ης Μαρτίου 2012, δεν ετέθη θέμα υποψηφιότητας του βουλευτή κ. Τσετίν Μάντατζη, δεδομένου ότι ήδη η οργάνωση Ξάνθης της Δημ.Αρ. είχε επιλέξει την υποψηφιότητα του στελέχους της Σαμί Καραμπουγιούκογλου, ο οποιος εκφράζει διαχρονικά την μειονοτική πολιτική της.

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Προτάσεις για το πολιτικό συστημα.






ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΞΑΝΘΗΣ
Διεύθυνση: 28ης Οκτωβρίου 54-56
Τηλ: 2541065128
www.dimarxanthis.blogspot.com




ΕΝΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΧΤΕΝΙΖΟΝΤΑΙ

Σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση έχει υπερβεί κάθε όριο, οι μισθοί και οι συντάξεις διαρκώς συρρικνώνονται, οι εργασιακές σχέσεις και τα κοινωνικά δικαιώματα αποδιαρθρώνονται, κάποιοι εξακολουθούν να πολιτεύονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Πριν από λίγες μέρες κατατέθηκε στη Βουλή κοινή τροπολογία από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για τη διευθέτηση των υπέρογκων χρεών των κομμάτων τους στις ελληνικές τράπεζες, που ανέρχονται περίπου στα 230.000.000 ευρώ. Η τροπολογία αυτή προέβλεπε διαγραφή των ανεξόφλητων τόκων, υπερβολικά χαμηλό για την αγορά και μάλιστα σταθερό επιτόκιο 4% και ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους για τις τοκοχρεολυτικές δόσεις, ρυθμίσεις που αποτελούν άπιαστο όνειρο για χιλιάδες δοκιμαζόμενους δανειολήπτες, που κινδυνεύουν να χάσουν την όποια περιουσία τους. Τελικά η τροπολογία αυτή αποσύρθηκε – προσωρινά, όπως δηλώθηκε – μετά από κατακραυγή και των βουλευτών της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις προχθές με υπουργική απόφαση αυξήθηκαν οι μισθοί των πολυπληθών συνεργατών και συμβούλων των υπουργών από 8,3% έως 25,6%.
Οι προκλητικές αυτές ρυθμίσεις καθιστούν ακόμα επιτακτικότερη την ανάγκη για άμεσες και ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει από καιρό υποστηρίξει ότι η κρίση του πολιτικού συστήματος αποτελεί ταυτόχρονα και μία βασική γενεσιουργό αιτία της οικονομικής κρίσης αλλά και κύριο ανασταλτικό παράγοντα στην προσπάθεια διεξόδου και ανάκαμψης.
Οι πελατειακές σχέσεις αποτέλεσαν βασικό μέσο συναλλαγής και ανατροφοδότησης του πολιτικού συστήματος καθώς και εστία παραβατικότητας και διαφθοράς στο δημόσιο με κύρια ευθύνη των κομμάτων εξουσίας.
Για την έξοδο από την κρίση απαιτούνται όχι μόνο αποφασιστικά μέτρα για τη δημοσιονομική εξυγίανση και γενναίος αναπροσανατολισμός στο πρότυπο της ανάπτυξης, αλλά και εκδημοκρατισμός και εξυγίανση της πολιτικής ζωής και των πολιτικών κομμάτων.
Στην κατεύθυνση αυτή η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι είναι άμεσα αναγκαία:
  • Η μείωση στο μισό της κρατικής οικονομικής επιχορήγησης των κομμάτων
  • Περαιτέρω δραστική μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης. Κατάργηση της αποζημίωσης για συμμετοχή στις επιτροπές της βουλής. Κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης
  • Η κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών και η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών με αποκλειστικό έλεγχο της ποινικής ευθύνης των υπουργών από τη δικαιοσύνη
  • Η δραστική περικοπή του προσωπικού (αποσπασμένων-μετακλητών) και των λειτουργικών εξόδων των υπουργών και των βουλευτών
  • Ουσιαστικοποίηση και αυστηροποίηση του «πόθεν έσχες» των βουλευτών, των συγγενικών τους προσώπων και των υπαλλήλων τους, με έμφαση στο «πόθεν»
  • Αναδρομικός έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων όσων διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές από το 1981 μέχρι και σήμερα.
  • Έλεγχος όλων των μεταβιβάσεων ακινήτων που πραγματοποιήθηκαν προς συζύγους και συγγενείς βουλευτών.

Τα μέτρα αυτά είναι δυνατό να υλοποιηθούν άμεσα. Και όταν λέμε άμεσα, εννοούμε ΣΗΜΕΡΑ. Γιατί οι όποιες διακηρύξεις των κομμάτων δεν έχουν πλέον καμία απολύτως αξία. Αξία έχει μόνο η πολιτική βούληση και κυρίως η πολιτική πράξη και πρακτική.







Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Η ναφθαλίνη της Δημ.Αρ. και ο σκώρος του δικομματισμού.









Είναι καιρός τώρα-μετά από τα πρώτα, αλλά και τα δεύτερα δημοσκοπικά δείγματα-που άρχισε μια προϊούσα προσπάθεια εναγκαλισμού με στόχο τον στραγγαλισμό της Δημ.Αρ. από κονδυλοφόρους με "κύρος", γνωστών τροφίμων των συγκροτημάτων, αλλά και θεραπευτών του μυθιστορήματος και του πάλαι ποτέ κινηματογράφου , με χαριτωμένο , αλλά και αφόρητα πληκτικό και διαφανή για τις προθέσεις τους τρόπο.  


Αντιμετωπίζουν την Δημ.Αρ, ως "πληκτική" , πνιγμένη στη ναφθαλίνη και βαρετή. Ισως αυτό να οφείλεται στην δική τους παρακμάζουσα πέννα και κατανοώντας ότι το πάλαι ποτέ "έγκυρο" βήμα του έντυπου λόγου καταρρέει μέσα στις ίδιες του τις ακαθαρσίες, αλλά και η συνομοταξία των "χρονογράφων", "σχολιογράφων" και λοιπών αγράφων περνά σε ένα ιδιότυπο περιθώριο, αντιδρούν έτσι απαξιώνοντας και λοιδορώντας.


 Από την άλλη η Δημοκρατική Αριστερά είναι ένα πολιτικό  εγχείρημα που, ενώ αρχικά εμφανίσθηκε ως ακόμη μια διάσπαση στον χώρο της αριστεράς, φαίνεται ότι θα παίξει ένα, περισσότερο απ αυτό, ουσιαστικό ρόλο στην μελλοντική ζωή της χώρας. Η αναφορά στους πολίτες ως "ψηφοφόρων", πρώην ή νυν, αρχίζει να χάνει την στατιστική αξία του και η αμηχανία που αυτό προκαλεί, οδηγεί σε σπασμωδικές κινήσεις εκείνους που ατάραχοι μέχρι τώρα, επέβλεπαν από το δημοσιογραφικό μετερίζι τους την κατρακύλα της χώρας από το λιβιγκ ρουμ της ευρωπαικής οικογένειας στο πρώτο υπόγειο δεξιά.
 Γιατί όμως αυτό να ανησυχεί τους επίδοξους και για το αύριο διαμορφωτές της κοινής γνώμης? Γιατί η Δημ.Αρ. δεν  φαίνεται να έχει-ακόμη-και ελπίζω όχι και στο μέλλον, "ακρες" σ αυτό το μμέδικο συνοθύλευμα που διαμορφώνει και "καθοδηγεί" δεκαετίες τωρα, με τις διάφορες μορφές του, το εκλογικό σώμα. Η τέταρτη εξουσία , όχι μόνο λόγω της παρουσίας της Δημ.Αρ, μπροστά σ αυτήν την διαφαινόμενη πολυδιάσπαση του πολιτικού τοπίου τα έχει χάσει. Και πολλές φορές η αδυναμία ποδηγέτησης και χειραγώγησης ,μετατρέπεται σε προσπάθεια αποδόμησης. Να το πνίξουμε αυτό το μωρό πριν μεγαλώσει. 


Μόνο που η Δημ.Αρ.-όταν και η ίδια δεν δίνει τροφή σε τέτοιες απόπειρες "ναφθαλινισμού" της-φαίνεται να περιέχει τα στοιχεία εκείνα, που δεν έχουν να κάνουν τόσο με την σαφήνεια του πολιτικού λόγου της και του προγραμματισμού της-αν και εκεί άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα θετικά δείγματα-φέρει όμως κυρίως μέσα της την αμφισβήτηση στις κατεστημένες αυθεντίες και σε ότι επιδοτούμενο έχει αυτός ο χώρος της υψηλής καθοδήγησης της κοινωνίας. Είναι ένας ορατός κίνδυνος για αυτούς η παρουσία της στην κεντρική πολιτική σκηνή. Υπάρχουν μέσα στις τάξεις της αξιόλογοι άνθρωποι που θα διατυπώσουν τον αντίλογο σε ότι μέχρι τώρα αποτελούσε θέσφατο στις κρατικοεθνικολαικές παραστάσεις και πρόζες. Ο "αφόρητα πληκτικός" Κουβέλης, με τον στρογγυλό και ενοχλητικό γι αυτούς λόγο, δεν χωράει στο κάδρο των ταριχευμένων ηγητόρων που μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν με υψωμένο το δάχτυλο. Ο κόσμος που κουβαλάει από πίσω του έχει απαιτήσεις και από τον ίδιο και το επιτελείο του και από τις πολιτικές του επιδιώξεις, που σε καμμιά περίπτωση δεν μπορούν να κινηθούν στα νεφελώδη και ασαφή ύψη του λαικισμού και της φτηνής επαγγελίας. 


Ο δικομματισμός ανασαίνει βαρειά πίσω από τις κουρτίνες των παρασκηνίων τους , με τον σκώρο πλέον να απειλεί να του καταφάει τα σπλάχνα , αλλά και ο κόσμος που χρόνια τώρα "επένδυσε" στον διορισμό και την επιδότηση, χάνει σιγα-σιγά τον μεγάλο "πατερούλη" και υπάρχει ο κίνδυνος να αρχίσει να σκέφτεται. Η δουλειά τους πλέον ανήκει στα επικίνδυνα και ανθυγειινά επαγγέλματα. Είναι οι σπασμοί της επιβίωσης τους.


Σ.Σαρακενίδης

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Τα γενόσημα, τα συμφέροντα και η φαρμακευτική δαπάνη






Εδώ και αρκετές μέρες, με αφορμή την ψήφιση στη Βουλή του νομοσχεδίου για την φαρμακευτική δαπάνη, η κοινή γνώμη της χώρας μας βομβαρδίζεται με δημοσιεύσεις, συνεντεύξεις και ανακοινώσεις, που δημιουργούν εύλογη αναστάτωση στους Έλληνες πολίτες, με πρώτους τους ασθενείς, εξαιτίας των αντικρουόμενων μηνυμάτων που λαμβάνουν.
Πρώτα από όλα πρέπει να τονιστεί ότι οι επιστήμονες οφείλουν να μιλούν με τεκμηριωμένες απόψεις, όταν εμφανίζονται στην επικαιρότητα τα θέματα του ενδιαφέροντός τους και όχι να αοριστολογούν και να κινδυνολογούν και μάλιστα σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως αυτό του φαρμάκου. Η αμιγώς συντεχνιακή συμπεριφορά ορισμένων εκπροσώπων του ιατρικού σώματος στο θέμα της συνταγογράφησης των γενοσήμων, δημιουργεί προβληματισμό, όταν μάλιστα οι ίδιοι ουδέποτε επιχείρησαν να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος της υπερσυνταγογράφησης.

Ας δούμε όμως τα γεγονότα νηφάλια:

Η φαρμακευτική δαπάνη στην χώρα μας τη δεκαετία 2000-2009 αυξήθηκε κατά 400 %, φθάνοντας τα 5,2 δις. ευρώ ετησίως, όταν στο ίδιο χρονικό διάστημα ο μέσος ευρωπαϊκός όρος αυξήθηκε μόλις κατά 50 %.

Η συνταγογράφηση γενοσήμων (δηλ. αντιγράφων μετά την λήξη της περιόδου πατέντας του πρωτότυπου φαρμάκου) είναι περίπου 18 % στην χώρα μας, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 50 % και στις Η.Π.Α. 70 % .

Είναι λοιπόν σαφής η ανάγκη εφαρμογής συστηματικού σχεδίου για την εξυγίανση και τον εξορθολογισμό του όλου κύκλου παραγωγής-εμπορίας - χρήσης των φαρμάκων στην Ελλάδα. Γνώμονας για ένα τέτοιο σχέδιο οφείλει να είναι η εξασφάλιση στους Έλληνες πολίτες των φαρμάκων που έχουν ανάγκη αλλά ταυτόχρονα και η πάταξη της σημερινής υπερκατανάλωσης φαρμάκων και της στρέβλωσης των διαδικασιών.

Συγκεκριμένα :

1) Απαιτείται ο ουσιαστικός έλεγχος των συνταγογραφούμενων φαρμάκων μέσω του συστήματος της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης,  όπως και του τρόπου διάθεσης ορισμένων φαρμάκων από τα φαρμακεία. Για παράδειγμα, σε θεραπείες βραχείας διάρκειας τα φάρμακα να χορηγούνται με βάση την ημερήσια δοσολογία και τις μέρες θεραπείας και όχι με βάση την συσκευασία.

2) Η αύξηση της χρήσης γενόσημων φαρμάκων είναι απολύτως απαραίτητη. Ωστόσο, για να μην υπάρξουν νέες στρεβλώσεις απαιτείται να εξασφαλίζεται α) ότι αυτά πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις ποιότητας, ασφάλειας και αποτελεσματικότητας (που στις τρέχουσες συζητήσεις αναφέρονται με τους όρους βιοδιαθεσιμότητα, βιοισοδυναμία) και β) ότι διατίθενται σε πολύ χαμηλότερες τιμές. Σε άλλες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν ρυθμίσεις που εξασφαλίζουν την κυκλοφορία ολιγάριθμων γενοσήμων ανά δραστική ουσία. Στην Ελλάδα τα γενόσημα που αντιστοιχούν σε κάθε δραστική ουσία πολλές φορές φθάνουν τις αρκετές δεκάδες, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατοι οι ουσιαστικοί έλεγχοι πριν την κυκλοφορία τους, αλλά και η παρακολούθησή τους μετά από αυτήν. Ενδεικτικά, στη Γερμανία κυκλοφορούν 20 γενόσημα ομεπραζόλης (Losec), ενώ στην Ελλάδα 100.
3) Θα πρέπει επίσης να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι η θέσπιση συνταγογράφησης μόνο της δραστικής ουσίας χωρίς άλλες ουσιαστικές αλλαγές του θεσμικού πλαισίου, θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, η οποία δεν θα μπορέσει να ανταγωνιστεί τα χαμηλότερου κόστους σκευάσματα των ισχυρών πολυεθνικών. Έτσι, και οδηγούμαστε σε αύξηση της ανεργίας αλλά και δεν διασφαλίζεται η ποιότητα των παρεχόμενων φαρμάκων.
Η υπογραφή και τήρηση του κώδικα δεοντολογίας από τις φαρμακευτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, ο οποίος αφορά την πολιτική προώθησης των φαρμάκων και την αποφυγή του αθέμιτου ανταγωνισμού, οι συνεχείς, ουσιαστικοί και όχι τυπικοί, έλεγχοι βιοισοδυναμίας – βιοδιαθεσιμότητας των γενοσήμων, καθώς και η διασφάλιση χαμηλής τιμής τους,  θα συμβάλλουν στον περιορισμό του αριθμού των κυκλοφορούντων γενοσήμων, στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης και στην προστασία της εθνικής φαρμακευτικής βιομηχανίας.
Οι παραπάνω θέσεις-προτάσεις μπορούν να αποτελέσουν στοιχεία ενός εξυγιαντικού σχεδίου στην φαρμακευτική πολιτική της χώρας μας, για να πάψουμε επιτέλους να αισθανόμαστε άτυχοι πολίτες σε μια μοιραία χώρα...


ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΑΡΜΠΟΥΝΗΣ

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Ανακοίνωση για την κοινή τροπολογία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για τη ρύθμιση των χρεών τους



Όνειδος για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό αποτελεί η κοινή τροπολογία που κατέθεσαν οι γραμματείς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προκειμένου να διευθετήσουν τα υπέρογκα χρέη τους σε ελληνικές τράπεζες.
Οι προτάσεις για διαγραφή ανεξόφλητων τόκων, το υπερβολικά χαμηλό για την αγορά και μάλιστα σταθερό επιτόκιο του 4% καθώς και οι διευθετήσεις για τις τοκοχρεολυτικές δόσεις, αποτελούν όνειρο για τους  χιλιάδες χειμαζόμενους δανειολήπτες, νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι ριζικά αντίθετη στην προώθηση της όποιας τέτοιας ρύθμισης.

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Ε.Ο.Π.Υ.Υ. Πρωτοβάθμια φροντίδα, τα αδιέξοδα παραμένουν, οι λύσεις δεν περιμένουν.



Τεράστια  είναι τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στη μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας, που χωρίς να τους ρωτήσει κανείς, βρέθηκαν ένα πρωί (1-1-12), χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, εγκλωβισμένοι στον ΕΟΠΥΥ. Θέλουμε να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις για προβληματισμό, με την ευχή να οδηγήσουν σε πρακτικά αποτελέσματα, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα και στον απεγκλωβισμό μας από στερεότυπα αδιέξοδα άλλων "εποχών".

1.Ο προβληματισμός μας δεν μπορεί να διαμορφώνεται έξω από το σημερινό κοινωνικό (οικονομικό-πολιτικό) περιβάλλον , τις συνθήκες διαβίωσης, αλλά και την ιδιαιτερότητα της ψυχολογίας της κοινωνίας και πολιτών, που ραγδαία χειροτερεύουν.

2.Ο ΕΟΠΥΥ παρά την προχειρότητά του, εκτιμούμε πως είναι ένα θετικό βήμα εξορθολογισμού της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και μόνο. Γιατί τα ψήγματα φροντίδας που ενέχει απλώς επιβεβαιώνουν την διαπίστωση.

3.Δυστυχώς ατύχησε αυτή η προσπάθεια γιατί δεν αποβλέπει στην ουσιαστική μεταρρύθμιση του σημερινού παρασιτικού συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας, αλλά στον διοικητικό-λογιστικό έλεγχο της ΜΕΙΩΣΗΣ των δαπανών υγείας,όπως επιτάσσει το μνημόνιο 1 και η νέα δανειακή σύμβαση.

4.Γι αυτό και δεν υπήρξε σχέδιο. Δεν υπήρξε  η αναγκαία διαβούλευση με τους φορείς και τους πολίτες. Δεν ρωτήθηκε κανένας από τους ενταχθέντες. Γιατί μας ξενίζει η έλλειψη διαλόγου με τους γιατρούς; Μάλιστα αξιοποίησαν τις ανοικτές προτάσεις του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου , των ιατρικών συλλόγων και άλλων φορέων του χώρου της υγείας για αξιοπρεπή αμοιβή του γιατρού ,που συνέκλιναν στην αμοιβή του , κατά περίπτωση και πράξη. Ετσι ενώ αρχικά το Υπουργείο Υγείας επέλεξε το μοντέλο του οικογενειακού γιατρού, ξαφνικά προχώρησε και εφαρμόζει την αμοιβή των 10€ ανά εξέταση και μέχρι τις 200 εξετάσεις το μήνα.Με την επιλογή αυτή φαινομενικά δείχνουν να ρίχνουν το κόστος της εξέτασης κατα 50% ,όμως με το όριο των 200 επισκέψεων ανά μήνα μεταφέρουν την ανεξέλεγκτη εξαχρείωση του συστήματος και στον Ε Ο Π ΥΥ.

5.Επιπλέον προκειμένου να ασκήσουν πίεση ,κυρίως στους νέους γιατρούς ,που δεν αποδέχονται αυτούς τους όρους, έδωσαν την δυνατότητα συνταγογράφησης και έκδοσης παραπεμπτικών παρακλινικών εξετάσεων στους μη συμβεβλημένους γιατρούς, επιβαρύνοντας αδικαιολόγητα τους ασφαλισμένους,που ήδη δοκιμάζονται σκληρά .
Τώρα αν μετά ένα χρόνο ο ΕΟΠΥΥ διαπιστώσει, ότι αυτό το μέτρο άνοιξε πρόσθετες τρύπες στην ήδη ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση και στις δαπάνες του φαρμάκου ,οι υπεύθυνοι θα έχουν φύγει απο τις θέσεις τους και κανείς δεν θα αναζητήσει τις ευθύνες τους.

6.Κατανοητή και η οργή των γιατρών απο την όλη διαχείρηση του ζητήματος και την αντιμετώπισή τους απο τους αρμόδιους υπουργούς και την διοίκηση του ΕΟΠΥΥ και κυρίως απο την μείωση της αμοιβής στα 10 ευρώ..Οι καιροί όμως άλλαξαν και μαζί και το επίπεδο των αμοιβών .Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, αλλά και οι γιατροί.

7.Τωρα επείγει να γίνει ουσιαστικός διάλογος με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς (Ε.Ο.Π.Υ.Υ-εκπροσώβπους ασφαλισμένων-Π.Ι.Σ) προκειμένου σ 'αυτή τη φάση να δοθεί άμεσα λύση,που θα εξασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία του φορέα με α) εξορθολογισμό των δαπανών,που συνίσταται στον αποτελεσματικό έλεγχο της συνταγογράφησης φαρμάκων και παρακλινικών εξετάσεων ,χωρίς να θίγεται η ουσιαστική φροντίδα των ασθενών,β)αξιοπρεπή αμοιβή των γιατρών κατα πράξη και περίπτωση, που θα σέβεται την επαγγελματική τους αξιοπρέπεια, και γ)ετήσιο πλαφόν επισκέψεων-εξετάσεων σε κάθε ασφαλισμένο.Η λύση αυτή μπορεί να αποτελέσει τον κορμό ενός ολοκληρωμένου συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας,που θα εντάσσονται όλα τα ταμεία και θα καλύπτει όλο το φάσμα,απο την πρόληψη(με ιδιαίτερη βαρύτητα),την καλή υγεία κοινωνίας και πολιτών, ως την συστηματική αντιμετώπιση της αρρώστειας και την φροντίδα του ασθενούς.

8.Το ζήτημα της μεταρρύθμισης της πρωτοβάθμιας φροντίδας είναι πρώτιστα πολιτικό και έχει να κάνει τόσο με τις επιλογές του μοντέλου, όσο και την διοικητική και οικονομική διαχείρησή του. Αυτό σχετίζεται με το πολιτικό σύστημα, τις δυνατότητές του ,τους πολιτικούς συσχετισμούς, αλλά και του επιπέδου του πολιτικού προσωπικού. Ας ευχηθούμε οι πολίτες με τις επιλογές τους στις εκλογές ,που είναι κοντά, να ανοίξουν το δρόμο. των ριζικών ανατροπών.

Οι γιατροί εκτός από επαγγελματίες, είναι και άνθρωποι ,που ο καθένας τους δίνει τον αγώνα του για την δική του επιβίωση και της οικογένειάς του. Ομως ταυτόχρονα είναι λειτουργοί(αρέσει δεν αρέσει) του αναντικατάστατου αγαθού της υγείας. Ειναι ταγμένοι να φροντίζουν και να θεραπεύουν την καλή υγεία των συνανθρώπων μας ,ανεξάρτητα μορφής οργάνωσης της κοινωνίας και του συστήματος υγείας. Τώρα που οι συμπολίτες μας υφιστάμενοι τις συνέπειες της κρίσης, δεινοπαθούν, ο γιατρός έχει χρέος να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο ,που υποφέρει, αρωγός και θεραπευτής. Πρωταγωνιστής και συμμέτοχος καθε συλλογικής προσπάθειας κοινωνικής αλληλεγγύης .Πλάι στον κάθε συμπολίτη μας που τον έχει ανάγκη. Αυτό δεν σημαίνει παραίτηση από δίκαια αιτήματα..Αντίθετα απο νέες θέσεις, με την σθεναρή υποστήριξη των πολιτών, ένταση του αγώνα για μιά ελπιδοφόρα προοπτική, για μιά πραγματική αλλαγή σελίδας.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ
Ωτορινολαρυγγολoγος
ΓΚΑΡΜΠΟΥΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Ορθοπαιδικός