Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Tι προτείνω στο 1ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς




του Λεωνίδα Καστανά*
Κατ’ αρχήν, οφείλω να ευχαριστήσω και δημόσια το φίλο πλέον, διαχειριστή του blog Αριστερή Στρουθοκάμηλος, Γιώργο Παπασπυρόπουλο, που μου έδωσε το έναυσμα, την αφορμή, να επανέλθω στα κοινά μετά από πολύχρονη απουσία και να δραστηριοποιηθώ στις τάξεις της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Τόσο η «Μαργαρίτα» όσο και η «Στρουθοκάμηλος» υποστήριξαν εξαρχής την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συνασπισμό και τη δημιουργία ενός νέου φορέα στο χώρο της ρεφορμιστικής αριστεράς. Δεν ήταν αίτημα των καιρών, ήταν ο καιρός ο ίδιος.

Δεν τρέφω μεγάλη εκτίμηση στα συνέδρια της αριστεράς. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι συνέδρια μηχανισμών, που διαγκωνίζονται ή μάχονται σκληρά για τον έλεγχο του κόμματος, για τη μικροεξουσία τους. Οι θέσεις που ψηφίζονται συνήθως δεν έχουν διαβαστεί από τους συνέδρους, τουλάχιστον με την προσήκουσα προσοχή. Αλλά και αυτές είναι αποτέλεσμα συγκερασμών και αμοιβαίων διευθετήσεων των ηγετικών ομάδων. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα κείμενο θέσεων δεν έμεινε στην ιστορία της αριστεράς ως σημαντικό, αλλά ούτε είναι τυχαίο ότι κανείς δεν κάνει αναφορά σε κείμενα θέσεων την επομένη της λήξης του. Αντιθέτως, θυμόμαστε τα συνέδρια που έγιναν οι μεγαλύτερες εκκαθαρίσεις, που βγήκαν τα μεγαλύτερα μαχαίρια. Ακόμα δεν είναι τυχαίο ότι στα συνέδρια η πλειοψηφία των συνέδρων βρίσκεται στα φουαγιέ και τα καπνιστήρια, συζητά και καπνίζει, αδιαφορώντας συχνά για τις τοποθετήσεις. Εκτός και αν οι ομιλητές είναι ηγετικά μέλη τάσεων, οπότε τότε εισέρχονται μέσα οι σύνεδροι - κλακαδόροι για να χειροκροτήσουν και να δηλώσουν έτσι την υποστήριξή τους στην τάση. Από τη στιγμή που τα αριστερά κόμματα δεν ήταν ποτέ κόμματα μελών, αλλά κόμματα ηγετικών ομάδων και μηχανισμών, οι θέσεις προφανώς και δεν είχαν σημασία. Η ηγετική κάστα ξέρει να κυβερνά το πλοίο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αλλά αυτό δεν είναι φυσικά ίδιο μόνο της αριστεράς, αλλά και όλων των πολιτικών κομμάτων.

Αυτό όμως το συνέδριο είναι αλλιώτικο από τα άλλα.

Όχι γιατί οι σύνεδροι εδώ είναι άλλου τύπου, αλλά γιατί είναι το 1ο ενός κόμματος ηλικίας 9 μηνών και όπως και να το κάνουμε ο νέος είναι ωραίος και τολμηρός θάλεγα.
Το κόμμα είναι νεαρό, οι σύνεδροι όμως τα έχουν τα χρονάκια τους. Και είναι χρόνια βιωμένα μέσα στην υπόθεση της αριστεράς. Συνεπώς η αθωότητα εδώ είναι από καιρό τελειωμένη. Ζητούμενο είναι να κάνουμε ένα συνέδριο πραγματικά διαφορετικό. Δηλαδή να κάνουμε ένα αληθινό συνέδριο. Το αν το πετύχαμε θα φανεί τη Δευτέρα.

Ένα 1

Κατ΄ αρχήν περιμένω κάτι που δεν είδα στις θέσεις. Περιμένω να ανοίξει ένα κεφάλαιο, μια συζήτηση, κάτι, για τα 20 και βάλε χρόνια σιγής των ανανεωτικών ιδεών της αριστεράς. Η μετάβαση από το ΚΚΕ εσωτερικού στην ΕΑΡ και μετά στο Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου κόστισε στην έλλογη και μεταρρυθμιστική αριστερά πολλά. Υποβάθμισε, για να μην πω εξαφάνισε, από το πολιτικό προσκήνιο την άποψη που έχει η σύγχρονη αριστερά για τη δημοκρατία, το δημόσιο συμφέρον, το κράτος, την ατομική ευθύνη, την υπόλοιπη αριστερά. Έννοιες που αφέθηκαν να ποδοπατηθούν από μεταμφιεσμένους εραστές του ολοκληρωτισμού με τους οποίους για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν υποχρεωμένη, με τη δική της θέληση, να συμβιεί η ανανεωτική αριστερά. Και αν δεν ήταν η πολιτική κρίση που ανάγκασε τις ηγετικές κάστες του Συνασπισμού στην λεγόμενη «αριστερή στροφή» και αν δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι απαιτήσεις των λεγόμενων συνιστωσών, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είχε συσσωρευτεί η κρίσιμη μάζα για να γίνει το παρόν εγχείρημα.

Περιμένω λοιπόν μια αναψηλάφηση του παρελθόντος, όχι για να βγουν μαχαίρια και μαστίγια, όχι για να κάνουμε την αυτοκριτική μας, αλλά για να εκτιμήσουμε με θάρρος τα χρόνια που χάθηκαν, που σημαίνουν απώλειες σε πολλά επίπεδα. Και περιμένω την άποψη τη δική μας για τι είναι ακριβώς οι άλλοι, στο χώρο της αριστεράς.

Έχουμε χρέος και ευθύνη για την αποϊδεολογικοποίηση της Αριστεράς σύντροφοι.
Για την ακόμα μεγαλύτερη απομάκρυνση από το γκραμσιανό μοντέλο του συλλογικού διανοούμενου.
Για την ταύτιση της αριστεράς με την δημοσιοϋπαλληλία και την εύρωστη μεσαία τάξη των διανοουμένων και τα όνειρά τους.
Για την στήριξη κάθε συντεχνιακού αιτήματος των δυνατών εις βάρος των αδυνάμων.
Έχουμε ευθύνη για την εγκατάλειψη των ταπεινωμένων, την έλλειψη της αλληλεγγύης, την ανοχή στον κατακερματισμό της κοινωνίας.
Έχουμε την ευθύνη, γιατί δεν σταματήσαμε τη λαίλαπα του δικομματισμού, το ξεπούλημα του δημόσιου χώρου σε λογής - λογής συμφέροντα, την καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου από το μεταπρατικό κεφάλαιο και τους πολιτικούς υπηρέτες του.

Η αριστερά μας εγκλωβισμένη μέσα σε ιδεοληψίες και σχήματα του παρελθόντος έκρυψε μέσα από τον καταγγελτισμό και τη δήθεν οργή της, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που την διακατέχει. Δεν πίστεψε ποτέ και ως εκ τούτου δεν ζήτησε ευθέως από το λαό την εξουσία. Όχι απλά την κυβερνητική. Την κοινωνική εξουσία. Αυτή που μεταφράζεται σε κυριαρχία των ιδεών. Αυτή που αναδεικνύει την ατομική ευθύνη και χειραφέτηση ως κυρίαρχα συστατικά της χειραφέτησης των μαζών και κάθε επαναστατικής διαδικασίας.

Πιστεύω ότι αν η ανανεωτική αριστερά είχε τραβήξει από νωρίς το δρόμο της, αν δεν είχε διηθηθεί μέσα στο μόρφωμα του Συνασπισμού, αν είχε σταθεί απέναντι στο δογματισμό και τον αριστερισμό, θα είχε παίξει ένα διαφορετικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Θα είχε αποτελέσει πόλο συσπείρωσης χιλιάδων αριστερών συμπολιτών μας που αφομοιώθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και εκβαρβαρώθηκαν. Θα είχε συγκρατήσει δυνάμεις νεολαίας μακριά από την ιδεολογική λουμπενοποίηση του αριστερισμού. Θα είχε προχωρήσει ταχύτερα στην αποκαθήλωση των συμβόλων, στην συντριβή των ταμπού, στην αναθεώρηση των θέσφατων του μαρξισμού, θα είχε πραγματικά γράψει ένα σύγχρονο «αριστερό μανιφέστο».

Η καθολική κρίση στα κινήματα πολιτικής σκέψης, θεωρητικών ιδεολογικών επεξεργασιών, τέχνης και επιστήμης στη χώρα μας είναι απόρροια και της εξαφάνισης του αυτόνομου αριστερού ανανεωτικού λόγου από τον πολιτικό και ιδεολογικό στίβο, σε μεγάλο βαθμό.
Αυτά που δεν έγιναν στην ώρα τους είναι φορτίο βαρύ στις πλάτες του νέου κόμματος. Όχι μόνο για την επιβίωσή του, αλλά για την επιβίωση της ίδιας της χώρας. ΝΑ το αισθανόμαστε αυτό, ΝΑ το πάρουμε στην πλάτη, να λέμε ότι φταίμε εμείς, όσοι ήμασταν απέξω, όσοι ήμασταν μέσα.

Δύο 2

Ο πυρήνας των ανανεωτικών ιδεών, που κωδικοποιείται στις θεμελιώδεις αρχές: «δημοκρατικός σοσιαλισμός, αριστερός ευρωπαϊσμός, μεταρρυθμιστική στρατηγική, οικολογικός πολιτισμός» είναι στοιχείο της ταυτότητας της ΔΗΜΑΡ, γράφει το προσχέδιο θέσεων.

Έστω και μετά από 40 σχεδόν χρόνια θέλω να συζητήσουμε τι είναι αυτός ο δημοκρατικός σοσιαλισμός. Ποιες είναι οι τάξεις ή τα στρώματα που θέλουν να τον οικοδομήσουν, ποιοι πολιτικοί σχηματισμοί μπορούν να σταθούν σύμμαχοι στον αγώνα τους και να το στηρίξουν πολιτικά, ποιες είναι οι οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις σε αυτό το νέο σύστημα. Ξέρετε, ένα αγκάθι στην παντόφλα της αριστεράς χρόνια τώρα είναι η μορφή του κόσμου που ονειρεύεται και που τυγχάνει η πλειοψηφία των λαών να μην την γουστάρει. Αν ο σοσιαλισμός του ΚΚΕ πχ έχει κάτι από Γκούλαγκ, αυτός ο άλλος ο δικός μας τι έχει; Γιατί τον υπαρκτό τον ξέρουμε, άρα έχουμε επίγνωση των αδυναμιών του και ενδεχομένως να ξέρουμε τι δεν πρέπει να επαναλάβουμε. Έλα όμως που ο δημοκρατικός του ξάδελφος δεν έχει υπάρξει ποτέ του, οπότε μιλάμε τελείως στον αέρα.

Τις προάλλες το Αριστερό ρεύμα του Συνασπισμού σε μια κρίση ειλικρίνειας και αυτό είναι προς τιμήν του μίλησε για το νέο μπολσεβικισμό: Η Αριστερά της εποχής μας χρειάζεται να ανακαλύψει ένα νέο σύγχρονο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ, ένα σύγχρονο επαναστατικό συλλογικό υποκείμενο βασισμένο σε οργανωτικές, πολιτικές, αξιακές και ιδεολογικές βάσεις, ικανές να το καταστήσουν συλλογικό διανοούμενο και πρακτικό εργαλείο ανατρεπτικών προοπτικών.
Δεν έχουν άδικο. Ένα μοντέλο, το γνωστό έχουν οι φίλοι στο μυαλό τους, και μπολσεβίκους χρειάζονται για να το υλοποιήσουν. Εμείς που έχουμε άλλο μοντέλο τι άνθρωπο ζητάμε;
Γιατί όλοι μιλάμε για σοσιαλισμό, συνεπώς τα βασικά του μαρξισμού θα παίζουν υποθέτω.
Φανταστείτε συνέλευση συνοικίας, υπουργείου, κλπ στην Ελλάδα του μέλλοντος στην οποία θα συζητείται η υλοποίηση του γνωστού μότο « ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

Στο πρώτο σκέλος, θα επικρατεί μια παγωμάρα. Όλοι κάτι θάχουν πάθει, κανείς δεν θα ξέρει και πολλά, μια ανικανότητα θα επικρατεί γενικώς. Στο δεύτερο όμως σκέλος εκείνο του έχει λαμβάνειν, όλοι θα έχουν μια ανάγκη παραπάνω, άλλου το παιδί θα είναι άρρωστο και άλλου η μάνα θα πεθαίνει. Γιατί μην μου πείτε ότι αυτή η κοινωνία της οποίας μέλη είμαστε όλοι, είναι πιθανό ν’ αλλάξει στα επόμενα χρόνια, να δει τα πράγματα αλλιώς, να αποκτήσει συνείδηση και ομαδικό πνεύμα υπό νορμάλ συνθήκες; Γιατί αυτή η ίδια η κοινωνία που ύμνησε έναν Αντρέα και εξύψωσε ένα Κωστάκη, αυτή η ίδια ή τα παιδιά της και τα εγγόνια της θα κλιθούν να ιδρύσουν τη σοσιαλιστική και δημοκρατική βεβαίως Ελλάδα. Ο Λαφαζάνης έχοντας επίγνωση των δυσκολιών αναζητά τον μπολσεβίκο που θα τις ξεπεράσει. Για μας και για τους πολλούς είναι ουτοπιστής. Εμείς ποιον αναζητάμε; Τον ατομικά υπεύθυνο πολίτη; Και είμαστε ρεαλιστές; Είμαστε εμείς οι ίδιοι που τον αναζητάμε υπεύθυνοι πολίτες, πόσο και προς ποια κατεύθυνση πρέπει να αλλάξουμε για να υπηρετήσουμε το όραμά μας, ποιο είναι το παράδειγμα που προτάσσουμε;

Την επομένη της μεταπολίτευσης η κομμουνιστική αριστερά συζητούσε αν κατά την σοσιαλιστική επανάσταση, θα κρεμούσαμε τους αστούς και τους υπηρέτες τους επί τόπου ή κατόπιν δίκης παρωδίας. Σε εκείνο το εχθρικό περιβάλλον το ΚΚΕ εσωτερικού έφερε το λόγο του Ευρωκομμουνισμού στην Ελλάδα και μίλησε για δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό. Ήταν τότε κάτι πρωτόγνωρο, κάτι σοκαριστικό για τα οικεία ήθη της εποχής και ίσως γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε να αναλυθεί βαθιά, να εξειδικευτεί, να μοντελοποιηθεί. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, οι ρετσέτες δεν αρκούν, χρειάζονται ανάλυση, διαφορετικά καλύτερα ας μη λέμε τίποτα επί αυτού.

Τρία 3

Ο πολιτικός αγώνας ενός μικρού εν τη γενέσει κόμματος πρέπει να στοχεύει σε πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, που θα συντελέσουν στη δημιουργία ενός πλειοψηφικού ρεύματος.

Έχουμε ιδέα ποιες μπορεί να είναι αυτές, αλλά και με ποιο τρόπο θα τις προσεγγίσουμε; Σίγουρα θεωρούμε τον κόσμο της παραδοσιακής αριστεράς ένα εν δυνάμει σύμμαχο. Υπάρχει όμως η ίδια εκτίμηση και για τα παραδοσιακά πολιτικά αριστερά κόμματα; Σήμερα αυτή η αριστερά ρέπει σε ένα πρωτόγνωρο αριστερισμό και μια ρητορική της καταστροφολογίας από τα οποία προφανώς και θέλουμε απέχουμε. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν δυνάμεις μέσα στα κόμματα αυτά που θα μπορούσαν να ενώσουν τη φωνή τους με τη δική μας, όχι μέσα από οργανωτικές συνενώσεις, αλλά κυρίως μέσα από κοινή δράση; Προσωπικά δεν το βλέπω εφικτό, αλλά όλοι θα θέλαμε να το διερευνήσουμε.

Από την άλλη πλευρά, αυτή της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ποιες προοπτικές συνεργασιών υπάρχουν άραγε; Είναι οι πάλαι ποτέ αστέρες του βαθέως ΠΑΣΟΚ που αποσκίρτησαν προσφάτως αξιόπιστοι συνομιλητές; Υπάρχουν άλλες αντίστοιχες δυνάμεις που έχουν την ίδια με μας στόχευση; Μήπως το κοινό που έχει τις ίδιες με μας ανησυχίες βρίσκεται εκτός κομμάτων και αναζητά λύσεις εκτός της αριστεράς; Πως πείθουμε όλους αυτούς να στρατευθούν;

Πέρα όμως από τις πολιτικές δυνάμεις, εκείνο που πρέπει να απασχολήσει τη ΔΗΜ. ΑΡ είναι οι κοινωνικές συμμαχίες. Το ζητούμενο είναι η εργατική τάξη. Οι πλατιές λαϊκές δυνάμεις, οι άνθρωποι της εργασίας, οι οικονομικοί μετανάστες, το αδύναμο τμήμα της μεσαίας τάξης, οι ανασφαλείς νέοι διανοούμενοι, τα παιδιά των δυτικών συνοικιών των πόλεων, νέοι των αγροτικών στρωμάτων, όσοι βλέπουν ότι η Ελλάδα δεν είναι δυνατό να γυρίσει πίσω, στο μοντέλο της κατανάλωσης με δανεικά. Όλοι εκείνοι που πλήττονται από την κρίση, αλλά έχουν κρίση και βλέπουν, που μέχρι χτες δεν είχαν φωνή και που αύριο θα συνειδητοποιήσουν ότι ούτε οι κραυγές και ο μικροαστικός αναρχισμός, αλλά ούτε και η προσκόλληση στους πολιτικούς υπηρέτες των ελίτ θα τους οδηγήσουν στη λύτρωση. Αν έχει νόημα αυτή η συλλογικότητα είναι να συσπειρώσει πολιτικά την εργασία και την υγιή επιχειρηματικότητα, μικρή ή μεγάλη, σε μια πλατιά και πρωτόγνωρη συμμαχία πάνω από ταξικούς διαχωρισμούς.

Και λέγω πολιτικά γιατί στην πράξη αυτό συμβαίνει κάθε μέρα εκεί έξω. Μην μας πλανά η ραθυμία της δημόσιας διοίκησης, ή το δήθεν μίσος του αναρχικού για τα αφεντικά. Οι άνθρωποι της εργασίας παλεύουν από κοινού για να κρατήσουν μια δουλειά στη ζωή, να μειώσουν τα κόστη, να βελτιώσουν τις συνθήκες, να αυξήσουν τα κέρδη, να επιβιώσουν όλοι ανθρώπινα, χωρίς να αισθάνεται κανείς ριγμένος.

Η σημερινή και αυριανή Ελλάδα τους έχει ανάγκη όλους αυτούς. Οι μεν να επιχειρούν, οι δε να βάζουν πλάτη, αλλά όλοι να εργάζονται σκληρά, διεκδικώντας αυτό που τους ανήκει. Να στήσουν ξανά την οικονομία, να μοντάρουν μια αξιόπιστη παραγωγική μηχανή, να ανορθώσουν το κοινωνικό κράτος. Να θέσουν νέα συμβόλαια στις σχέσεις φυσικού περιβάλλοντος και παραγωγής. Το ζήτημα είναι να αποκτήσει αυτή η κοινή προσπάθεια αριστερή πολιτική έκφραση.

Οι ταξικές συγκρούσεις δεν θα πάψουν, δεν πρέπει και δεν είναι δυνατόν να εκλείψουν. Αντίθετα θα αποτελέσουν το υπόστρωμα για να ευδοκιμήσει ο ορθολογισμός και όχι ο κατακερματισμός της κοινωνίας, αρκεί το αυτονόητο να μην είναι ακατανόητο. Το νοσοκομείο μπορεί να δουλέψει για τους ασθενείς του, αλλά και οι γιατροί να αμείβονται τα νόμιμα. Το σχολείο να δουλέψει για τους μαθητές του, αλλά και οι δάσκαλοι να ζουν αξιοπρεπώς. Η βιομηχανία να παράγει υπεραξίες που θα επενδύονται και πάλι και δεν θα βγαίνουν στην Ελβετία και έτσι θα παράγουν νέες θέσεις εργασίας. Τα ελεύθερα επαγγέλματα μπορούν να ανοίξουν και να αποδώσουν μέσα σε ένα υγιή ανταγωνισμό, ο οποίος όμως θα ελέγχεται από ένα λογικό θεσμικό πλαίσιο. Τέλος πάντων είναι ανάγκη να φτιαχτεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση, χωρίς να εξουθενωθούν οι ήδη αδύναμοι, το αντίθετο. Απαραίτητο το δίχτυ κοινωνικής προστασίας, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Να έχουν όλοι συμμετοχή αλλά και κέρδη από τον παραγόμενο πλούτο.

Οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις έχουν χρεωκοπήσει και μαζί τους και οι πολιτικές τους. Η αριστερά είναι μέρος της κρίσης, οι σημερινές αντιδράσεις της δηλώνουν τον αποπροσανατολισμό της. Υπερασπίζονται την παλιά Ελλάδα που αγωνίζεται με δόντια και με νύχια να κρατηθεί στο καταρρέον σύστημα, αλλά που η πραγματικότητα τη συνθλίβει.

Αν το βλέπουμε, δεν έχουμε παρά να το δηλώσουμε καθαρά και να δουλέψουμε για να ξεκινήσει μια άλλη Ελλάδα. Όχι μια νέα, μια άλλη.


*από το blog Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Εκλογή αντιπροσώπων για το ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς







Μετά την συνδιάσκεψη για την παρουσίαση των θέσων και την συζητηση επ αυτών, διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη των αντπροσώπων της οργάνωσης της Ξάνθης, για το 1ο Πανελλαδικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Αυτοί είναι :


1.- Γούναρης Κώστας

2.-Δέλκος Κώστας

3.- Ζουμπουλίδου Παρθένα


4.-Ευαγγελίδης Σίμος


5.-Στυλιανίδης Γιώργος


και αναπληρωματικός


Γκαρμπούνης Χρήστος




 Η Εφορευτική Επιτροπή




Καραγκιουρλής Κώστας
Σαρακενίδης Σόλων










Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Προσυνεδριακή συνδιάσκεψη οργάνωσης Ξάνθης


Πραγματοποιήθηκε χθες παρουσία μελών και φίλων της Δημοκρατικής Αριστεράς, στο ξενοδοχείο ΟΡΦΕΑΣ η προσυνεδριακή συνδιάσκεψη για το 1ο ιδρυτικό συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ που θα γίνει στην Αθήνα απο 31/3 έως 3/4.
Ηταν παρών και ανοιξε την συνεδρίαση ο σ. Μπαγεώργος Στέφανος, με εμπεριστατωμένο και αναλυτικό τρόπο, που βοήθησε στην κατανόηση  των γενικών αρχών των θέσεων. Το τετράπτυχο της φυσιογνωμίας της ΔΗΜ.ΑΡ.-δημοκρατικός σοσιαλισμός,αριστερός ευρωπαισμός, μεταρρυθμιστική πολιτική και οικολογικός πολιτισμός-αναδείχθηκε και αναλύθηκε κατά το δυνατόν. Η αναφορά στην σημερινή οικονομικοπολιτική  κρίση ήταν εκτενής και απορόφησε, όπως ήταν φυσικό και το ενδιαφέρον αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης που ακολούθησε. Ο διάλογος μπορεί να χαρακτηρισθεί ως γόνιμος, βοηθητικός και σε ορισμένες περιπτώσεις υπερκέρασε το πνευμα των θέσεων προς μια κατεύθυνση διαυγέστερης ανάλυσης του τι είναι η σημερινή κοινωνία και πως εμείς βλέπουμε το αύριο, μέσα απο ποιές πολιτικές διεργασίες και με γνώμονα οχι πλέον μια κραυγαζουσα συνεχή διαμαρτυρία, αλλά διάθεση για εφαρμογή των αποψεων μας, μέσα απο ευρύτερες συμμαχίες που θα προκύψουν , σε συμφωνίες προγραμματικές και με συμπαρατάξεις που η ίδια η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα θα αναδείξει.
Η οργάνωση Ξάνθης πρότεινε και θα θέσει και στο συνέδριο μια ιδιαίτερη θέση για την μειονότητα της Θράκης, που κατα την γνώμη της καλύπτει με πληρέστερο τρόπο τις σημερινές ανάγκες, αλλά και τις λύσεις που πρέπει να δοθούν σε χρόνια και εκκρεμή προβλήματα.

Ακολούθησαν εκλογές εντιπροσώπων για το συνέδριο , οι οποίες θα ολοκληρωθούν σήμερα; 22/3/2011 στα γραφεία του κόμματος.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Το στοίχημα της «Δημοκρατικής Αριστεράς»


 
Του κ. Γιάννη Φασούλα
 
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη, 17 Μαρτίου 2011
 
Στις 31 Μαρτίου αρχίζει στον Κεραμεικό, στην Αθήνα, το 1ο και ιδρυτικό συνέδριο της «Δημοκρατικής Αριστεράς». Είναι η πρώτη προσπάθεια μετά από 21 ολόκληρα χρόνια, να πάρει μορφή και υπόσταση, ως ιδιαίτερη πολιτική έκφραση, η σύγχρονη, ανανεωτική Αριστερά, απαλλαγμένη από τη μυθολογία και τη θρησκοληψία, που την ταλαιπωρεί χρόνια τώρα. Μέχρι πρότινος, προσπαθούσε, ως συνιστώσα του Συνασπισμού, να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου πολιτικού λόγου, αλλά χρόνιες ιδεολογικές αγκυλώσεις δεν της το επέτρεπαν.
Έτσι, λοιπόν, σήμερα η «Δημοκρατική Αριστερά», βρίσκεται μπροστά σ’ ένα προκλητικό παρόν κι έχει να κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα. Θα μπορέσει να διατυπώσει σ’ έναν καταληπτό πολιτικό λόγο τα κοινωνικά αιτήματα της εποχής μας και τη σύγχρονη αριστερή σκέψη;
Το πολιτικό τοπίο, θολό, αβέβαιο. Από τη μια μεριά έχουμε τα κόμματα εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέα Δημοκρατία). Αφού επί 35 χρόνια, δημιούργησαν σιγά-σιγά, εναλλασσόμενα στην εξουσία, το σημερινό τέρας του δημοσιονομικού χρέους, του κράτους της διαφθοράς και της ανικανότητας, και του αφανισμού της ντόπιας παραγωγής, προσπαθούν σήμερα και πάλι, χωρίς αιδώ, να μας σώσουν, σαν μαθητευόμενοι μάγοι, από το πηγάδι, που αυτά τα ίδια μας έριξαν. Από την άλλη μεριά τα κόμματα της διαμαρτυρίας (Κ.Κ.Ε., Συνασπισμός και λοιπές αριστερές δυνάμεις), χαμένα μες τους μύθους και στον ιδεολογικό παραλογισμό και οχυρωμένα πίσω από έναν θρησκευτικό δογματισμό, περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία, όπου ο διεθνής καπιταλισμός θα συντριβεί, κι η γη θα γίνει κόκκινη.
Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το πνιγερό κι ανέλπιδο πολιτικό τοπίο, καλείται η «Δημοκρατική Αριστερά», να ξαναβρεί το χαμένο νόημα των λέξεων. Θα πρέπει να αναζητήσει τους καινούργιους ορισμούς. Τι σημαίνουν σήμερα «εργασία», «κεφάλαιο», «περιβάλλον (φύση)», αυτοί οι πανάρχαιοι συντελεστές παραγωγής. Τι είναι «δημοκρατία» και τι «αγορά». Τι είναι «παγκοσμιοποίηση» και τι «διεθνισμός». Και θα πρέπει να διατυπώσει έναν πολιτικό λόγο κρυστάλλινο, διαυγή και ανατρεπτικό.
Θα πρέπει να ξεχάσει την περίφημη, χαμένη ενότητα της Αριστεράς. Ανάμεσα στον αντιεξουσιαστή που βάζει βόμβες, στα αριστερίστικα κοινοβουλευτικά κόμματα και στο κόμμα της «Δημοκρατικής Αριστεράς» δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα το κοινό. Ο όρος Αριστερά δεν αποτελεί σήμερα παρά έναν απλά γεωγραφικό όρο, ίσως έναν ιστορικό όρο, χωρίς, όμως, καμιά απολύτως ιδεολογική συνάφεια.
Η «Δημοκρατική Αριστερά» θα πρέπει με σαφήνεια να προσδιορίσει το τι θέλουμε πράγματι να ανατρέψουμε. Δεν μπορούμε, πλέον, να αντιμετωπίζουμε με μισόλογα τη σημερινή άθλια πραγματικότητα, αυτό το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης, με τις επιδοτήσεις και τα συντεχνιακά αιτήματα, το καθεστώς των οικιστικών παρανομιών και καταπατήσεων, την απαράδεκτη συναλλαγή και συνενοχή μας στην κατάπτωση της παιδείας. Από το σύνθημα «μη πειράζετε τα κεκτημένα» πρέπει να περάσουμε στο σύνθημα, πως «όλα πρέπει ν’ αλλάξουν».
Η ανάδυση του σοσιαλιστικού κόσμου δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από τα συντρίμμια του καπιταλιστικού συστήματος, μέσα στα οποία θα έχουν ήδη ενταφιασθεί οι ζωές των ανθρώπων.
Η «Δημοκρατική Αριστερά», πρέπει να διατυμπανίσει, μέσα στο σχέδιο θέσεών της:
* Πως οφείλουμε, να υπερασπιζόμαστε τις ανθρώπινες ελευθερίες και τα δικαιώματα του ανθρώπου, όπου και αν αυτά θίγονται, κι από οποιονδήποτε. Καμιά σκοπιμότητα δεν μπορεί να τα αναστείλει ή να τα περιορίσει.
* Πως πρέπει να αναγορεύσουμε το φυσικό περιβάλλον ως ελληνική επικράτεια, και να θεωρήσουμε, ότι όποιος το προσβάλλει είναι σαν να προσβάλλει την εθνική εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
* Ότι το φυσικό περιβάλλον είναι ένας πρωτογενής συντελεστής της παραγωγής, όπως και η εργασία, και κατά συνέπεια, πρέπει, όχι απλώς να προστατεύεται, αλλά και να αμείβεται.
* Ότι η διαφθορά στο δημόσιο βίο, αυτή η γεροντική αρρώστια της δημοκρατίας μας, είναι ένα καρκίνωμα της κοινωνίας, με τις συνέπειες, που έχουν όλα τα καρκινώματα. Δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο του καπιταλισμού. Συνυφασμένη με τη δημόσια διαχείριση συναντιέται τόσο σε αστικά όσο και σε σοβιετικά καθεστώτα και διατρέχει ολόκληρο τον μεταπολιτευτικό μας δημόσιο βίο.
* Ότι ο κρατισμός, που συνθλίβει τα πάντα, δεν είναι δυνατόν να ταυτίζεται με τον δημόσιο έλεγχο και τον δημόσιο χαρακτήρα, που πρέπει να έχουν μία σειρά από δραστηριότητες, θεσμοί ή υπηρεσίες. Δεν είναι απαραίτητο να προσφεύγουμε στην κρατική ιδιοκτησία, για να υπερασπισθούμε τα δημόσια αγαθά.
* Πως πρέπει να αναζητήσουμε μια «ακριβή» ανάπτυξη, με σταθερή δημοσιονομική και οικονομική πολιτική, που παλεύει για μια ανταγωνιστική οικονομία και στοχεύει στην ανάδειξη κι εκμετάλλευση του ιδιαίτερου πλούτου μας.
* Πως η Παιδεία δεν μπορεί να ταυτίζεται ούτε με τα συντεχνιακά συμφέροντα των συνδικαλιστών της, ούτε με τη συναλλαγή των φοιτητικών εκπροσώπων, ούτε με την μηδενιστική, καταστρεπτική αντίληψη πολλών φοιτητικών ομάδων.
* Πως είναι ανάγκη να επανεξετάσουμε το συνταξιοδοτικό μας σύστημα, να εκσυγχρονίσουμε τη δημόσια διοίκηση, να ελέγξουμε την τραπεζική και χρηματοπιστωτική αγορά.
* Πως πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε, και να διεκδικήσουμε μια σειρά από μέτρα, που σκοπό δεν θα έχουν απλά να βγούμε από την κρίση και να ανορθώσουμε την οικονομία, αλλά θα στοχεύουν στην έκλειψη κάθε κοινωνικής αδικίας και στη μείωση των οικονομικών ανισοτήτων, που ασυνείδητα αποδεχόμαστε χρόνια τώρα.
Το στοίχημα είναι μεγάλο. Ο κόσμος κουρασμένος αποτραβιέται. Όμως, πρέπει κάποτε θα βγούμε από το τέλμα της μεταπολίτευσης και να διατυπώσουμε τα κοινωνικά αιτήματα μ’ ένα σύγχρονο λεξιλόγιο.
 

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Συνενώσεις σχολείων και μαύρες σημαίες

17 Μαρτίου 2011




του Γιάννη Σιδέρη

Ετοιμοι είμαστε να ξαναγράψουμε τις περγαμηνές των μεγάλων αγώνων: ή ταν η επι τας! Μια αγωνιστική αναταραχή αναρριπίζει  την επικράτεια. Μαύρες σημαίες στις ταράτσες των σχολείων, λαϊκές συνελεύσεις, λαϊκά εγερτήρια από τις νομαρχιακές του ΚΚΕ για να ξεσηκωθεί ο λαός, πάλης ξεκίνημα  νέοι αγώνες από τις τοπικές του ΣΥΝ και τα παρακλάδια του ΣΥΡΙΖΑ, οιμωγές από την ΝΔ και τον υπεύθυνο για την Παιδεία Αρη Σπηλιωτόπουλο, ο οποίος ολοφύρεται καθώς η προβλεπόμενη συνένωση σχολείων εντάσσεται στο πνεύμα τη αστυφιλίας και θα ερημώσει η ύπαιθρος (ναι αυτός τα λέει που εν μια νυκτί έφερε από τα ακριτικά νησιά σε αθηναϊκά γραφεία να λουφάρουν καμιά τρακοσαριά εκπαιδευτικούς κατά τη θητεία του στο υπουργείο Παιδείας και  εν είδει προεκλογικού δώρου έδωσε άδεια σε καμιά τριανταριά κολέγια, τα περισσότερα εκ των οποίων αποδείχθηκαν άχρηστα και εξέπεσαν).

Δεν θα έλειπαν βέβαια από το επαναστατικό πανηγύρι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι (αναμενόμενο ήταν,  θυμάμαι από πάντα τους συνδικαλιστές τους να λένε όχι σε κάθε μεταρρύθμιση, σε κάθε πρόταση που εξήγγειλε ο όποιος υπουργός  της όποιας κυβέρνησης). Η ΟΛΜΕ να καταγγέλλει τον αδιαφανή τρόπο του υπουργείου(;) , την ερήμωση της υπαίθρου(!), το χάσιμο χρόνου , την κατάργηση εκατοντάδων θέσεων, την μετακίνηση σε άλλες εκπαιδευτικές μονάδες των εκπαιδευτικών (γιατί όχι;) και την ασφάλεια των μαθητών (το μόνο σοβαρό επιχείρημα στις επτά πληγές του Φαραώ που ανακάλυψε). Οσο για την ΔΟΕ, το βρήκε πολύ φυσικό να καταγγέλλει …την εξοικονόμηση πόρων, έξω από κάθε παιδαγωγική λογική (δικά της τα λόγια)!

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: Ο δάσκαλος συντάκτης της ανακοίνωσης δεν έχει καταλάβει ότι αναφέρεται σε μια χώρα που έχει πτωχεύσει. Οτι  το γεροντάκι δίπλα του έχει χάσει το δώρο της σύνταξής του, ότι το νέο ζευγάρι με μωρό παιδί έχει μείνει  δεν έχει να φάει, ότι σε ένα χρόνο μόνο έχουμε 250 χιλιάδες επιπλέον  απεγνωσμένους ανέργους, ότι  η παραγωγική δομή της χώρας έχει αποσαρθρωθεί. Αυτός  μπαίνει στην κάψουλα του χρόνου και αταβιστικά μιλάει και απαιτεί με γλώσσα της δεκαετίας του 80 (τότε λέω που ο πακτωλός χρημάτων των πακέτων Ντελόρ και των ΜΟΠ  έφερναν στην Ελλάδα άφθονο, αβασάνιστο, αδούλευτο χρήμα, που ως έξυπνοι ρωμιοί δεν το κάναμε παραγωγικό πόρο  αλλά το ρίχναμε στην κατανάλωση – και τα οποία πακέτα, ειρήσθω εν παρόδω, έφερναν ψήφους στον   Αντρέα). Ο συντάκτης της ανακοίνωσης  απαιτεί λοιπόν  να μην έχουμε εξοικονόμηση πόρων ( σουρεαλισμός:  Οι  Εκπαιδευτικοί  ίσως βάζουν στους μαθητές να γράψουν εκθέσεις για την αξία της αποταμίευσης αλλά στις συνδικαλιστικές ανακοινώσεις τους την καταγγέλλουν).

Και οι γονείς που ξεσηκώνονται, μήπως θα έπρεπε να σκεφθούν ότι ακόμα και αν οι συνενώσεις  γίνονται μόνο για οικονομικούς λόγους, αυτό είναι κάτι που θα ελαφρύνει κατά το αντίστοιχο ποσό, τους ώμους των παιδιών τους όταν θα μεγαλώσουν – αφού το χρέος και ο αγώνας για τη μείωση του ελλείμματος θα μας ακολουθούν για τουλάχιστον 20 χρόνια...

Εψαξα και βρήκα, μια και δεν είμαι εκπαιδευτικός συντάκτης, τι στοχεύει το υπουργείο. Κουραστικός ο κατάλογος των στόχων και των συνενώσεων για να παρατεθεί εδώ. Περιληπτικά θα αναφέρουμε ότι μεταξύ άλλων: Συνενώνονται 1933 σχολεία και προκύπτουν 877 σε3 σύνολο 16.000 πανελληνίως.   Δημιουργούνται, κατά το υπουργείο, εύρωστα  6θεσια και 12θεσια σχολεία εκεί που οι μαθητικές ανάγκες το υπαγορεύουν. Ιδρύονται σχολεία  με βάση την παρακολούθηση των δημογραφικών  στοιχείων. Γίνονται συνενώσεις σε συστεγαζόμενα σχολεία ενώ  στην περιφέρεια δίνεται έμφαση στις συνενώσεις ολιγοθέσιων   σχολείων, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Ο αριθμός μαθητών  φτάνει έως 25 στην πρωτοβάθμια και  έως 25+10 στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Οχι στα σχολεία μαμούθ. Δεν θα ξεπερνούν τους 400 οι μαθητές ανά σχολική μονάδα. Το υπουργείο υποστηρίζει ότι ο στόχος των συνενώσεων δεν είναι οικονομικός αλλά  πρωτίστως η βελτίωση της ποιότητας εκπαίδευσης με δημιουργία εύρωστων  σχολικών  μονάδων, που θα έχουν την δυνατότητα υλικοτεχνική υποδομής, εργαστηριακές ευκολίες στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, επαρκές εκπαιδευτικό προσωπικό κλπ, κλπ.

Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει επί μέρους αντιδράσεις σε επί μέρους θέματα. Το πρόβλημα είναι ότι ξεσηκώνεται μια κάθετη συνολική  αντίδραση  σε όλα τα θέματα. 

Είμαστε μια κοινωνία που εν μέσω πτώχευσης, ζώντας με τα δανεικά, λέει όχι σε όλα .

Ως που θα πάει άραγε αυτό; Π.χ. Όταν οι συνδικαλιστές μιλάνε και για αποστάσεις …40 χιλιομέτρων  στις οποίες θα αναγκαστούν να μεταφέρονται τα παιδιά ( χωρίς να αναφέρουν  ποια είναι αυτά τα σχολεία), και δεν αντιδρούν σε αυτό το επι μέρους,(αν υφίσταται) τίθενται εν αδίκω. Γιατί από την άλλη, η γενική τους άρνηση  περιλαμβάνει και την μη συνένωση σχολείων με 22 μαθητές όπως π.χ.  το  Χορτερό Σερρών (το σχολείο, όχι η τάξη)  ή σχολεία με 21 μαθητές (Νέα Τυρολόης Σερρών) που βρίσκονται μακριά  από σχολεία που θα συνενωθούν, σε απόσταση  2,2  ή 2,8 χιλιομέτρων! Επίσης Γυμνάσια όπως των Λαγκαδίων με …18 μαθητές (το γυμνασιο επαναλαμβάνω, όχι η τάξη)  και Δημητσάνας με  18 μαθητές θα πάνε στη Βυτίνα . Άλλα  σχολεία συνενώνονται  μέσα στις πόλεις, Πάτρα, Ξάνθη, κλπ (παραδειγματικές και μόνο οι εν λόγω αναφορές γιατί ο κατάλογος θα ήταν κουραστικός). 

Τέλος, όσο για το επιχείρημα που ακούστηκε, ότι έτσι  …ευνοείται η ιδιωτική Παιδεία (;), όσοι το επικαλούνται, κλείνουν τα μάτια και δεν βλέπουν την φροντιστηριακή Παιδεία την οποία  τροφοδοτούν τα δημόσια σχολεία και η οποία  ως γνωστόν ….δεν είναι καθόλου ιδιωτική και προσοδοφόρα…

Το αρθρο είναι αναδημοσιευση απο το www.protagon.gr

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις συνενώσεις σχολείων και το Νέο Σχολικό Χάρτη


ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις συνενώσεις σχολείων και το Νέο Σχολικό Χάρτη
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει επανειλημμένα εκφραστεί υπέρ της ανάγκης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα με σκοπό την αναβάθμιση της εκπαίδευσης ως δημόσιου κοινωνικού αγαθού και ως προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας και την έξοδο από την κρίση.
Με την αναγκαία προϋπόθεση ότι τα κριτήρια των συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων δεν θα εξαντλούνται απλώς στην εξοικονόμηση πόρων, αλλά πρωτίστως θα προτάσσουν το στόχο της αναβάθμισης των συνθηκών παροχής των εκπαιδευτικών υπηρεσιών σ’ όλη τη χώρα, η Δημοκρατική Αριστερά αντιμετωπίζει θετικά την αναδιάταξη του εθνικού σχολικού χάρτη. Χωρίς αμφιβολία, πέρα από τις γενικές τοποθετήσεις, είναι ανάγκη το όλο σχέδιο των συγχωνεύσεων να μελετηθεί τοπικά και στις λεπτομέρειές του. Εδώ ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι αποφασιστικής σημασίας.
Συμμεριζόμαστε την ανάγκη να αποφευχθεί η ερήμωση των κτηρίων που στεγάζονται αυτά τα σχολεία, για το λόγο αυτό καλούμε τις δυνάμεις της τοπικής αυτοδιοίκησης να πάρουν πρωτοβουλίες που θα μετατρέψουν τα κτήρια αυτά σε κυψέλες πολιτισμού και συλλογικής δράσης γενικότερα.


ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 15/3/2011

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Για τη Θράκη: Κουραστήκαμε πια

  Των Σ. Καραμπουγιούκογλου - Σ. Σακελλίωνα*

E-mail Εκτύπωση PDF
Το ίδιο έργο. Το ίδιο στρυφνό έργο. Οι ήρωες; Αποστεωμένες πολιτικές ηγεσίες, είτε της μειονότητας είτε της πλειονότητας. Προξενεία και πράκτορες. Ιντριγκες και πολιτικές της εικόνας. Μεγάλοι τηλεοπτικοί αστέρες των κεντρικών ΜΜΕ προσπαθούν να «σώσουν» τη Θράκη. Από ποιον άραγε; Δημιουργούν κλίμα, γιατί έτσι και αλλιώς δεν μπορούν να προτείνουν σοβαρές πολιτικές. Αυτό έμαθαν. Αυτό ξέρουν. Τις τελευταίες ημέρες γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω. Ζητούνται δηλώσεις «εθνικοφροσύνης» και «αποκαλύπτονται» ταξίδια «επικίνδυνα». Για γέλια ή για κλάματα. Τούρκος, τουρκογενής, Πομάκος, γύφτος, Τσιγγάνος, ρομ, άθεος, χριστιανός, μουσουλμάνος, όλες οι ιδιότητες ανακατεύονται σ' αυτό το χαρμάνι της αθλιότητας. Και τα κόμματα εξουσίας ανίκανα να διαχειριστούν τα αυτονόητα. Πως ο καθένας είναι ό,τι νιώθει και ό,τι αισθάνεται. Σας κάνουμε λοιπόν μια πρόταση: Η δημοκρατία μας ας εγγυηθεί μια τίμια διαδικασία. Αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε να μη συζητάμε. Θα είναι απογραφή όπως εκείνη του 1951, θα είναι δημοψήφισμα; Ας το βρει εκείνη. Αλλά να εγγυηθεί. Αυτό ζητάμε. Και ο κάθε μειονοτικός θα πει τι είναι. Και ας αναγνωρίσει το αποτέλεσμα η δημοκρατία μας, μια τουρκική και μια πομάκικη μειονότητα. Με συγκεκριμένους αριθμούς. Αυτούς που θα βγάλει η κάλπη. Σ' αυτή τη διαδικασία απαγορεύεται να πάρουν μέρος η ΕΥΠ, το ΥΠΕΞ, το τουρκικό προξενείο, η ΜΙΤ και άλλες συναφείς «οργανώσεις» όπως το Δ. Σώμα Στρατού και ιδιώτες επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται για το «εθνικό συμφέρον». Για να τελειώνουμε μια για πάντα μ' αυτή την ιστορία. Γιατί έχουμε να ασχοληθούμε με τα σοβαρά.

Με την εκπαίδευση, την οικονομία, την ανεργία που θερίζει, έχουμε να ασχοληθούμε στα σοβαρά με τα σοβαρά. Για το πώς δηλαδή θα ξαναβρούν ιθαγένεια οι άνθρωποι-σκιά, οι ανιθαγενείς της Θράκης. Για το πώς σιγά σιγά θα δημιουργηθεί η κοινή κοινωνία των πολιτών. Γι' αυτό σας λέμε, μη μας γυρνάτε πίσω. Γιατί αυτό κάνετε. Τόσο οι «έγκυροι» αναλυτές όσο και τα πολιτικά κόμματα εξουσίας. Αμήχανα. Μη θιγεί το κράτος. Αλλά δεν σκέφτονται πως τόσα χρόνια, αλλά και με αυτά που γίνονται σήμερα έχουν προσβάλει τη δημοκρατία πολύ.

Κουραστήκαμε να λέμε τα ίδια πράγματα χρόνια τώρα και να ακούμε από τα πιο επίσημα χείλη για την ισονομία και την ισοπολιτεία. Εχει καταντήσει αυτή η φράση ανέκδοτο.

Τι πιο ωραίο άραγε σε μια περιοχή να υπάρχουν άνθρωποι από διαφορετικές εθνότητες, με διαφορετικές κουλτούρες και να μπορούν να υπάρχουν και να συνυπάρχουν; Γιατί πλούτος είναι οι διαφορετικές λαλιές των ανθρώπων. Και στη Θράκη έχουμε πολλές. Αλλά άφεριμ. Ολα βορά στον τηλεοπτικό χαβαλέ που κινδυνολογεί ασυστόλως; Συνεχής δηλαδή επιδότηση των φοβικών συνδρόμων; Κουραστήκαμε πια. Γιατί ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητό πως στον εθνικισμό απαντάς με δημοκρατία και όχι με εθνικισμό; Βλέπουμε ιερωμένους να ανησυχούν «εθνικώς» και πολιτικούς να ανησυχούν ακόμη παραπάνω, μπας και χάσουν τις ψήφους των ιερωμένων. Αλλά έλεος. Αυτά δεν είναι σοβαρή πολιτική που κοιτά στο μέλλον.

Ολα αυτά έρχονται από το παρελθόν. Αποτρόπαια και χυδαία. Γιατί δεν είναι σαφές πως η μειονότητα δεν είναι πρόβλημα αλλά έχει προβλήματα; Γιατί συνεχώς στα θολά νερά όλες οι πολιτικές για τη Θράκη; Οι μπάρες έπεσαν, αλλά οι μπάρες είναι κάθε ημέρα εδώ.

Γιατί φαίνεται πως η λογική της μπάρας είναι αήττητη. Ως πότε; Ως πότε θα κινούμαστε στα όρια του κράτους, του βαθέος κράτους, του «ρηχού» κράτους, των παραφυάδων όλων αυτών, ώς πότε θα ασκούνται πολιτικές που λες και έχουν συνεννοηθεί στην ανοησία τους ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, λες και κάποια φωνή λέει πως θα παιχτεί ξαφνικά αυτό το ίδιο κακοπαιγμένο και άθλιο έργο και μάλιστα με τους ίδιους κακούς ηθοποιούς όλων των τελευταίων χρόνων, τόσο από τη μειονότητα όσο και από το κράτος; Γιατί, διάολε, οι ίδιοι είναι.

Χωρίς ούτε καν ένα φτιασίδι. Ιδιοι και απαράλλαχτοι. Γιατί δεν φρόντισαν καθόλου να αλλάξουν. Τόση αναισχυντία. Δεν τους ένοιαξε ποτέ να αλλάξουν. Γιατί έχουν σίγουρους τους ρόλους τους. Τόσο καλά, τόσο παστρικά.

Και λέμε στα κόμματα εξουσίας. Απ' ό,τι φαίνεται αυτήν τη Θράκη θέλετε. Εικόνα της εικόνας σας. Κανείς άραγε από τους «έγκυρους» αναλυτές δεν βρήκε λίγο χρόνο για να πει σχετικά με τρεις συναντήσεις που έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια ανάμεσα σε μειονοτικούς της Πόλης και μειονοτικούς της Κομοτηνής και της Ξάνθης; Είναι αυτές οι ειδήσεις που δεν πουλάνε, που δεν πριμοδοτούν το φόβο. Γι' αυτό απλώς χαιρετίσματα.

Δικό σας το μαχαίρι, δικό σας και το πεπόνι. Δεν μας ρωτήσατε ποτέ. Να είσαστε καλά.

* Ο Σαμή Καραμπουγιούκογλου είναι Δημοσιογράφος από Ξάνθη

** Ο Σταμάτης Σακελλίων είναι Θεολόγος-δημοσιογράφος από την Κομοτηνή.

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 03-06-2006)

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η




ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΞΑΝΘΗΣ
τηλ. 2541065128

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Θα πάρεις στα χέρια σου μία περίληψη των θέσεων της Δημοκρατικής Αριστεράς που θα αποτελέσουν
μαζί με το καταστατικό, το αντικείμενο της συζήτησης στο 1ο Συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί
στην Αθήνα από 31 Μάρτη έως 3 Απρίλη του 2011.

Σε καλούμε στη συνάντηση των μελών και των φίλων της Δημοκρατικής Αριστεράς
αλλά και πολιτών που θα ήθελαν να συμμετέχουν στη συζήτηση.
την
ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ, ώρα 18:30
Στο Ξενοδοχείο ΟΡΦΕΑΣ

Στη συνάντηση θα παραβρεθεί και μέλος της
Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής


Το πλήρες κείμενο των θέσεων, την περίληψη τους
και τον προσυνεδριακό διάλογο
μπορείτε να τα βρείτε στο



Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Συνέντευξη του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστερά, Φώτη Κουβέλη, στο ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΙ και τη δημοσιογράφο Σία Κοσιώνη:

E-mail Εκτύπωση PDF
Για την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής
Είναι κρίσιμο σημείο η σύνοδος κορυφής στο τέλος Μαρτίου. Θα πρέπει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να αξιώσουν την επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου, τη μείωση των επιτοκίου και την έκδοση ευρωομολόγου.
Πρέπει να αποκρουστεί το προωθούμενο σύμφωνο σταθερότητας της κυρίας Μέρκελ. Πρέπει η κυβέρνηση να διαμορφώσει τις απαραίτητες συμμαχίες, διότι η σχεδιαζόμενη συνταγματοποίηση της οικονομίας  θα σημάνει την καταστροφή κάθε εναλλακτικής άσκησης οικονομικής πολιτικής. Πρέπει να διεκδικηθεί η συνολική αναδιάρθρωση του χρέους, διότι έτσι όπως πάμε δεν θα αντέξει η οικονομία.

Για  τις περικοπές στο δημόσιο τομέα
Θα πρέπει  η αντιμετώπιση του ευρύτερου  δημόσιου τομέα να μην γίνει με μία οριζόντια θεώρηση των πραγμάτων, αλλά με την αναγκαία εξειδίκευση για την κάθε δημόσια επιχείρηση. Στη βάση συγκεκριμένου σχεδίου, αναμφισβήτητα πρέπει να αντιμετωπιστούν και οι λεγόμενες μισθολογικές ακρότητες. Αλλά όχι με τον τρόπο που ενεργεί η κυβέρνηση, με τη συλλήβδην αντιμετώπιση. Αυτό είναι λάθος.  Πρέπει να γίνει η αναγκαία εξειδίκευση της αναδιάρθρωσης και της αναδιοργάνωσης της κάθε δημόσιας επιχείρησης.

Για το αν πρέπει να γίνουν πρόωρες εκλογές
Η αλλαγή του περιεχομένου της ασκούμενης πολιτικής είναι το ζητούμενο. Η εκλογολογία η οποία υπάρχει, διαμορφώνει περαιτέρω ρευστότητα και αποσταθεροποίηση της οικονομίας. Η κυβέρνηση πρέπει να πει τι θέλει, με το δεδομένο ότι έχει καταστεί προνόμιο του κάθε πρωθυπουργού ο χρόνος προκήρυξης των εκλογών.

Συνταξιούχοι καλλιεργούν βιολογικά προϊόντα


Το 10% της παραγωγής θα δίδεται σε άπορους

Σε περίπου δύο μήνες η Αλεξανδρούπολη θα αποκτήσει το πρώτο αγρόκτημα βιολογικής καλλιέργειας, το οποίο θα εκμεταλλεύονται περίπου 200 συνταξιούχοι.

Σύμφωνα με το δήμαρχο της πόλης, Βαγγέλη Λαμπάκη, το αγρόκτημα θα λειτουργήσει σε δύο ακίνητα ιδιοκτησίας του δήμου, συνολικής έκτασης 19.450 τ.μ., ενώ σε κάθε αγρότη θα αντιστοιχεί έκταση 80 με 100 τετραγωνικών μέτρων. Ο δήμος θα διαθέσει τα μηχανήματα, τους σπόρους και την τεχνική γνώση, ενώ στο αγρόκτημα θα είναι εγκατεστημένος γεωπόνος για να παρέχει την απαραίτητη υποστήριξη.

Οι αγρότες θα προέλθουν από τα ΚΑΠΗ και σε περίπτωση που οι ενδιαφερόμενοι είναι περισσότεροι από 200 θα γίνει κλήρωση. Ο κ. Λαμπάκης επισήμανε ότι οι ηλικιωμένοι θα έχουν τη δυνατότητα να ασκηθούν και θα αυξήσουν το εισόδημα τους κατά 100 ευρώ το μήνα γιατί δε θα χρειάζεται να αγοράσουν λαχανικά. Το 10% της παραγωγής θα διατίθεται για το παντοπωλείο για τους άπορους που θα δημιουργήσει ο δήμος Αλεξανδρούπολης.

Ο διατελέσας καθηγητής Γεωπονίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γιώργος Δαουτόπουλος, σχολίασε ότι ο ρόλος του δήμου στις περιπτώσεις δημιουργίας δημοτικών λαχανόκηπων είναι να εξασφαλίζει κάποια έκταση, η οποία θα μπορεί να παραχωρείται στους δημότες σημειώνοντας ότι δεν έχει ο καθένας από εμάς τη δυνατότητα να αγοράσει ένα κομμάτι γης για να καλλιεργήσει.

Παράλληλα επισήμανε ότι το κίνητρο για τη δημιουργία ενός τέτοιου λαχανόκηπου δεν είναι απλώς η εξοικονόμηση χρημάτων, αλλά και η ανάγκη για αγνά προϊόντα και άσκηση στην ύπαιθρο.



απο το newsbeast.gr

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ΤΑ ΜΗΔΕΝΙΚΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ: ΕΝΑΣ ΕΦΙΚΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ (ΚΑΙ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



της Μαρίας Βιτωράκη*
Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε μέχρι σήμερα η χώρα μας τα παραγόμενα απορρίμματα μπορεί να περιγραφεί με τρεις λέξεις: αδιαφορία, αδράνεια, αναποτελεσματικότητα.

Το μοναδικό σχεδόν ενδιαφέρον των περιφερειακών αρχών αλλά και της κεντρικής διοίκησης ήταν να βρούμε «κατάλληλους» χώρους για να θάψουμε τα σκουπίδια μας , με έναν σχετικά «ασφαλή» τρόπο για την ανθρώπινη υγεία. Δυστυχώς έχει αποδειχτεί στην πράξη ότι δεν υπάρχουν «ασφαλείς» ΧΥΤΑ. Η ρύπανση των νερών, της ατμόσφαιρας και των εδαφών που προκύπτει από την λειτουργία χώρων τελικής διάθεσης απορριμμάτων (ΧΥΤΑ ή καύσης) είναι αναπόφευκτη!. Οι δήμοι αδιαφορώντας και αυτοί για τις ευθύνες τους ρίχνουν το μπαλάκι στην κεντρική εξουσία. Εντωμεταξύ τα σκουπίδια μας αυξάνονται ραγδαία. Μόνο στην Αττική παράγονται 2.3 εκατ. τόνοι απορριμμάτων κάθε χρόνο (!!), ενώ τα περισσότερα καταλήγουν στον ΧΥΤ Φυλής.

Ζούμε λοιπόν σήμερα τις συνέπειες αυτής της αποτυχημένης πολιτικής διαχείρισης απορριμμάτων με την μεγάλη κοινωνική κρίση και τον ξεσηκωμό των κατοίκων της Κερατέας, του Γραμματικού , και πολλών άλλων περιοχών στην Ελλάδα, .που αντιδρούν στην εγκατάσταση νέων μονάδων τελικής διάθεσης στην περιοχή τους, ενώ το κίνημα τους αντιμετωπίζεται με αυταρχικά μέτρα καταστολής από την κεντρική εξουσία που κάτω από την απειλή των προστίμων για τους ΧΑΔΑ «επείγεται» για λύσεις, και αδιαφορεί για την όποια κοινωνική συναίνεση

Αν μελετήσει κανείς σε βάθος το πρόβλημα των σκουπιδιών και δει επιτυχημένα παραδείγματα, σοφής διαχείρισης τους, σε άλλες χώρες, καταλήγει σε δυο βασικά συμπεράσματα:

Πρώτο συμπέρασμα: Χρειάζεται μια σφαιρική προσέγγιση για να δρομολογηθούν σωστές λύσεις. Το να κραυγάζει κανείς για παράδειγμα ότι το πρόβλημα των σκουπιδιών λύνεται μόνο με ανακύκλωση είναι όχι απλώς ανεδαφικό αλλά και επικίνδυνο! Ξέρουμε ότι αν και η ανακύκλωση είναι φυσικά μια επιθυμητή, οικολογικά συμβατή, λύση δεν μπορεί από μόνη της να οδηγήσει σε δραστική μείωση της ποσότητας των απορριμμάτων. Για παράδειγμα χώρες όπως η Δανία που έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανακύκλωσης, (περίπου 41%), συγχρόνως έχει και την μεγαλύτερη στην ΕΕ κατά κεφαλή παραγωγή υπολειμμάτων (δηλαδή υλικών που καταλήγουν σε καύση ή ταφή), περίπου 417 Kg/ κάτοικο το έτος.

Η μόνη ολοκληρωμένη, σφαιρική προσέγγιση που απαντά στο πρόβλημα των σκουπιδιών σε όλα τα επίπεδα, είναι η πολιτική των μηδενικών αποβλήτων. Με δύο λόγια θα περιέγραφε κανείς τα μηδενικά απόβλητα ως το σύνολο εκείνων των πολιτικών που συμβάλλουν στην μείωση της ποσότητας και επικινδυνότητας των απορριμμάτων, με μέγιστη εξοικονόμηση φυσικών πόρων και την εισαγωγή μιας κυκλικής οικονομίας (που μιμείται τους φυσικούς κύκλους) για όλα τα χρησιμοποιούμενα υλικά.

Οι πολιτικές μηδενικών αποβλήτων περιλαμβάνουν με σειρά προτεραιότητας:
α) την πρόληψη, δηλαδή τον βιομηχανικό σχεδιασμό προϊόντων ώστε να εξασφαλίζεται η αποδοτικότερη (ελάχιστη) χρήση φυσικών πόρων και ενέργειας. Όλα τα σχεδιαζόμενα Προϊόντα πρέπει να τηρούν τις εξής προϋποθέσεις: να έχουν μεγάλο χρόνο ζωής, να επιδιορθώνονται εύκολα, να είναι φτιαγμένα αποκλειστικά από ανανεώσιμους φυσικούς πόρους , να μην περιέχουν επικίνδυνες ουσίες (για τον άνθρωπο ή το περιβάλλον), να είναι εύκολο να αποσυναρμολογηθούν για να επαναχρησιμοποιηθούν , ενώ ότι δεν επαναχρησιμοποιείται θα πρέπει να ανακυκλώνεται ή να κομποστοποιείται (βιοαποικοδομήσιμα προϊόντα). Πολιτικές πρόληψης περιλαμβάνουν την κοστολόγηση των προϊόντων με ενσωμάτωση του συνολικού περιβαλλοντικού κόστους όπως προκύπτει από την ανάλυση του κύκλου ζωής τους, την κατάργηση της υπερβολικής συσκευασίας (πχ πλαστική τσάντα μιας χρήσης), την επιβολή φόρων σε προϊόντα που έχουν «βαρύ» οικολογικό αποτύπωμα, την οικολογική σήμανση προϊόντων φιλικών στο περιβάλλον και τον άνθρωπο, κ.α.


β) την προώθηση της επαναχρησιμοποίησης προϊόντων, για παράδειγμα ρούχων, παιγνιδιών, επίπλων, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, ως μια βιώσιμη οικονομική δραστηριότητα που σε τοπικό επίπεδο μπορεί να δημιουργήσει 50 πλάσιες θέσεις εργασίας ανα τόνο υλικών που επαναχρησιμοποιούνται, συγκριτικά με την ταφή ή την καύση ίσης ποσότητας υλικών.. Καλά παραδείγματα τέτοιων επιχειρήσεων έχουμε στην Φλαμανδία, όπου εφαρμόζεται ίσως το πιο επιτυχημένο πρόγραμμα μείωσης απορριμμάτων στην Ευρώπη.

γ) την ανακύκλωση όλων των υλικών που δεν μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν. ¨

Έτσι μέσω της πρόληψης, επαναχρησιμοποίησης, ανακύκλωσης όλα τα υλικά (φυσικοί πόροι) εντάσσονται σε μια κυκλική οικονομία και τίποτε δεν πάει χαμένο.

Δεύτερο συμπέρασμα: Προϋπόθεση βιώσιμων λύσεων για τα σκουπίδια είναι η συγκρότηση και εφαρμογή σχεδίων διαχείρισης απορριμμάτων σε τοπική κλίμακα (επίπεδο δήμου) και όσο γίνεται πιο κοντά στον πολίτη, με την θεσμική συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων κοινωνικών φορέων, και μέσω ενός οδικού χάρτη εφαρμογής με ποσοτικούς στόχους μείωσης διαφόρων κατηγοριών αποβλήτων μέσα σε καθορισμένα χρονοδιαγράμματα και με εξεύρεση επαρκών πόρων. Τα σχέδια διαχείρισης πρέπει να είναι αποτέλεσμα συναίνεσης και διαβούλευσης όλων των εμπλεκόμενων κοινωνικών φορέων (δημοτικές αρχές, δημοτικοί σύνβουλοι, επιχειρήσεις, έμποροι, καταστηματάρχες, εκπαιδευτικοί, οικολογικές οργανώσεις, φορείς πολιτών, επιστήμονες). Τα κύρια στοιχεία ενός αποτελεσματικού δημοτικού σχεδίου διαχείρισης απορριμμάτων είναι


1. Διαλογή των απορριμμάτων στην πηγή (νοικοκυριά, εμπορικές και άλλες επιχειρήσεις ) σε τουλάχιστον τέσσερα ρεύματα που περιλαμβάνουν:

- Προϊόντα που μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν ( ρούχα, παιγνίδια, έπιπλα, παπλώματα, ηλεκτρικές συσκευές, χρησιμοποιημένα -αλλά όχι ληγμένα- φάρμακα ενώ τα περισσεύματα τροφίμων από λαϊκές αγορές ή super market, εστιατόρια πρέπει να διατίθενται άμεσα για την σίτιση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων). Τα επαναχρησιμοποιούμενα υλικά θα οδηγούνται σε δημοτικά κέντρα επαναχρησιμοποίησης όπου μετά από μικρή φροντίδα, επιδιόρθωση μπορούν να πωλούνται σε χαμηλές τιμές, αυξάνοντας τα έσοδα των δήμων. Τα έσοδα αυτά μπορούν να χρηματοδοτούν πρόσθετες επενδύσεις του δήμου σε προγράμματα μείωσης απορριμμάτων.

- Ανακυκλώσιμα υλικά (χαρτί, συσκευασίες)
- Οργανικά υπολείμματα κουζίνας ή κήπων που οδηγούνται σε κομποστοποίηση (οικιακή ή δημοτική)
- Υπολείμματα, δηλαδή ότι δεν μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί ή να ανακυκλωθεί , θα οδηγείται σε κέντρα διαλογής, περαιτέρω επεξεργασίας για τον διαχωρισμό τους αλλά και την μελέτη τους (screening) από την οποία μπορούν να βγουν πολύτιμα συμπεράσματα για την βελτίωση του σχεδιασμού τους ώστε να μπορούν να εισαχθούν σε ένα μοντέλο κυκλικής οικονομίας επιτυγχάνοντας έτσι τα μηδενικά απόβλητα. Η λειτουργία των μονάδων επεξεργασίας θα χρηματοδοτείται από τις βιομηχανίες που είναι υπεύθυνες για την συσκευασία (σύμφωνα με την αρχή της ευθύνης του παραγωγού). Τα τελικά υπολείμματα που προκύπτουν από τα ΚΔΑΥ θα οδηγούνται σε ΧΥΤ.

2. Οι δήμοι θα πρέπει προσεκτικά να μελετήσουν και την περίπτωση εφαρμογής προγραμμάτων πόρτα-πόρτα (σύστημα πρώτης επιλογής για μικρούς δήμους) όπου τα επαναχρησιμοποιούμενα και ανακυκλώσιμα υλικά θα συλλέγονται μια φορά την εβδομάδα κατευθείαν από τα νοικοκυριά ή τις επιχειρήσεις, επιτυγχάνοντας μέγιστη ανάκτηση καθαρών υλικών (υπάρχει τεράστια εμπειρία σε όλη την Ευρώπη). Συγχρόνως όμως θα πρέπει να δημιουργηθούν σε κάθε δήμο (ή και διαδημοτικά)κέντρα επαναχρησιμοποίησης και ανακύκλωσης υλικών όπου ο κάθε πολίτης θα μπορεί να μεταφέρει τα καθαρά, προδιαλεγμένα υλικά για επαναχρησιμοποίηση ή ανακύκλωση (χαρτί, γυαλί, πλαστικό, αλουμίνιο, λοιπές συσκευασίες, ηλεκτρικές συσκευές, κλαδέματα από κήπους ) αλλά και τα επικίνδυνα οικιακά προϊόντα (ληγμένα φάρμακα μπαταρίες, καθαριστικά σπιτιών).

3. Για να στηριχθεί και να χρηματοδοτηθεί αποτελεσματικά το παραπάνω μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων είναι απαραίτητες οι ριζικές αλλαγές σε πολιτικές χρέωσης για τα σκουπίδια και ένας πραγματικά δίκαιος επιμερισμός του κόστους διαχείρισης απορριμμάτων σύμφωνα με την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» Για τον παραπάνω λόγο οι δήμοι θα πρέπει να προχωρήσουν σε μια δίκαιη χρέωση των δημοτών, με την εισαγωγή συστημάτων «πληρώνω όσο πετάω».Δηλαδή οι δημότες θα πληρώνουν δημοτικά τέλη ανάλογα με τα υπολείμματα που διαθέτουν. (και πιθανά για την επεξεργασία των οργανικών αποβλήτων που οδηγείται για δημοτική κομποστοποίηση μέσω του κάδου για τα οργανικά). Αντίστοιχα οι βιομηχανίες που είναι υπεύθυνες για την χρήση συσκευασίας πρέπει να πληρώνουν το κόστος της εναλλακτικής διαχείρισης τους, δηλαδή το κόστος μεταφοράς και επεξεργασίας τους σε ΚΔΑΥ περίπου όπως γίνεται σήμερα με το σύστημα των μπλε κάδων. Όσες βιομηχανίες επιλέγουν την επαναχρησιμοποιούμενη συσκευασία θα πρέπει να επιβραβεύονται για αυτό με αντίστοιχη μείωση του τέλους συσκευασίας.

4. Τίποτε από τα παραπάνω δεν θα είναι αρκετό χωρίς την συμμετοχή του πολίτη, την διαρκή, και σε βάθος ενημέρωση του από τον δήμο σε συνδυασμό με την συνεχή αξιολόγηση των προγραμμάτων μείωσης αποβλήτων από τους δημότες . Τα προγράμματα ενημέρωσης πολιτών πρέπει να χρηματοδοτούνται κατά προτεραιότητα και να υποστηρίζονται από δίκτυα εθελοντών και την απαραίτητη συμμετοχή των κέντρων περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και συνολικά της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Ακολουθώντας ένα τέτοιο μοντέλο οι δήμοι μπορούν μέσα σε μια δεκαετία να μειώσουν τα σκουπίδια τους κατά 80-90%, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας στηρίζοντας την τοπική οικονομία και συνολικά ως κοινωνία να μειώσουμε δραματικά την εξάρτηση μας από ρυπογόνους χώρους τελικής διάθεσης, προσεγγίζοντας τον στόχο, δηλαδή τα μηδενικά απόβλητα..

Πηγή: ecogreens-gr


*Καθηγήτρια περιβαλλοντικής επιστήμης

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Δύσκολα μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς αλληλεγγύη προς τους ταπεινωμένους



"Δύσκολα μπορεί να υπάρχει ομορφιά χωρίς αλληλεγγύη προς τους ταπεινωμένους". Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Tις προάλλες βρέθηκα σε μια εκδήλωση δημοτικής παράταξης της ευρύτερης αντισυστημικής Αριστεράς, με θέμα τις συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων. Το πάνελ αποτελούμενο από συνδικαλιστές του οικείου χώρου ξεσπάθωνε επί δύο ώρες κατά της κυβέρνησης για τις πιθανές συγχωνεύσεις, θεωρώντας τις συλλήβδην αρνητικές για τα συμφέροντα των παιδιών του λαού και συναρτημένες με την εμπορευματοποίηση της παιδείας και άλλα τέτοια αριστερά και οργισμένα.  Όταν σηκώθηκα ως εκπαιδευτικός και γονιός και εξήγησα ότι κάποιες συγχωνεύσεις μπορεί να είναι και ωφέλιμες ή επιβεβλημένες, άλλες πάλι όχι, διέκρινα μια διάθεση του ακροατηρίου να συμφωνήσει μαζί μου και μια αμηχανία στο πάνελ για το αυτονόητο που ακουγόταν.

 ¨Όταν όμως ρώτησα γιατί το «αριστερό κίνημα» και το συνδικάτο της ΟΛΜΕ δεν είπαν κουβέντα για την κατάργηση της ενισχυτικής διδασκαλίας, τότε το ακροατήριο με χειροκρότησε, και το πάνελ μουγκάθηκε. Όταν ρώτησα γιατί η ΟΛΜΕ δεν ζητά από τους καθηγητές - μέλη της να κάνουν, με τη βοήθεια των Δήμων, δωρεάν φροντιστήριο στους φτωχούς μαθητές άκουσα κάτι ….ναι μεν αλλά…. και ότι κάπου δήθεν γίνονται, αλλά δεν είναι εύκολο... Το ακροατήριο είχε αλλάξει.

Η ενισχυτική διδασκαλία καταργήθηκε γιατί το κράτος δεν ήθελε να πληρώνει. Η ΟΛΜΕ δεν μίλησε, γιατί δεν υπήρχε οικονομικό ενδιαφέρον από τη μεριά των συναδέλφων. Όσο η διδακτική ώρα είχε επιδότηση από προγράμματα ΕΣΠΑ και πληρωνόταν με 15€, ήταν καλά. Έκανες στο τέλος του ωραρίου σου ακόμα 1,5 ώρα και έπαιρνες +30€, καθόλου άσκημα. Μάλιστα στην αρχή, την εποχή των παχιών αγελάδων, η ενισχυτική πληρωνόταν extra ακόμα και αν δεν κάλυπτες το νόμιμο ωράριό σου.  Όταν η επιδότηση χάθηκε και το αντίτιμο πήγε στα 7€ και θεωρήθηκε υποχρέωση συμπλήρωσης ωραρίου, δεν είχε «ενδιαφέρον», ατόνησε και φυσικά το υπουργείο βρήκε ευκαιρία και την τέλειωσε. Η επαναστατική αριστερά δεν είπε κουβέντα, ταυτίστηκε με τα συμφέροντα της συντεχνίας.

Ο φτωχός λαός είναι μόνο για να μας βοηθά με την ψήφο του, εμείς δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να τον βοηθάμε με την ανιδιοτελή προσφορά μας, με τον επαναστατικό ακτιβισμό μας. Αν είναι να ανοίγουμε καμιά μπάρα, να χαρίζουμε δίευρα στο λαό για μια δυο ώρες και να μας παίζει η TV είναι καλά και ξεκούραστα, αν είναι να υποστηρίξουμε έμπρακτα τον άνεργο και τον αδύναμο κάνουμε το παγώνι.

Ο φίλος καθηγητής Μάνος Ματσαγγάνης στην προηγούμενη ανάρτηση, «Αντιμέτωποι με την κρίση χωρίς δίχτυ ασφαλείας» εξηγεί θαυμάσια την απουσία του κοινωνικού κράτους από το πλευρό των αδυνάμων, εν αντιθέσει με την υπόλοιπη επίσης καπιταλιστική και νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.

Εγώ θα πρόσθετα, ότι στις κραυγές της Αριστεράς μας οι διαμαρτυρίες περιλαμβάνουν, τις μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, τις απώλειες των προνομίων των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ, των φαρμακοποιών, γιατρών, φορτηγατζήδων και λοιπών κοινωνικών ομάδων που απήλαυσαν επί δεκαετίες τα κόκαλα και τα ψαχνά από το τραπέζι των ελίτ και των πολιτικών εκπροσώπων τους. Γι’ αυτό εξάλλου και τους ψήφιζαν μαζικότατα και φανατικά.

Πουθενά όμως δεν ακούς για τα επιδόματα ανεργίας που τελειώνουν σε 12 μήνες και τι γίνεται μετά, για τα γελοία επιδόματα τέκνων στον ιδιωτικό τομέα, η για την επιδότηση ενοικίου που φέτος λόγω κρίσης δεν δόθηκε και δεν θα ξαναδοθεί. Ακούς για τα σχολεία που ενοποιούνται και κάποιοι δάσκαλοι θα αναγκαστούν να αλλάξουν σχολείο, ή κάποιοι διευθυντές θα χάσουν τη θέση ευθύνης τους. 
Ακούς για την υποστήριξη στις τοπικές κοινωνίες, που είναι ανάστατες, επειδή αυτό έχει μαύρες σημαίες, αποκλεισμό δρόμων και ζωντανές συνδέσεις. Δεν ακούς όμως τίποτα, για το δωρεάν φροντιστήριο που θα απάλλασσε τη φτωχή οικογένεια από το βάρος των 300 τουλάχιστον το μήνα, γιατί αυτό έχει δουλειά κακοπληρωμένη, έχει κυρίως δουλειά. Αντιθέτως, θα ακούσεις άφθονα λόγια του στυλ «να πιέσουμε την κυβέρνηση….», «να δώσουν πίσω τα κλεμμένα….» και άλλα τέτοια επαναστατικά, αλλά απολύτως ατελέσφορα.

Αν η αριστερά ορίζεται ως έννοια, ο πρώτος προσδιορισμός φαντάζομαι ότι θα είναι η έμπρακτη υποστήριξη των πιο κακοποιημένων θυμάτων του καπιταλισμού, των ανέργων, των φτωχών και των μεταναστών και κυρίως των παιδιών τους, των αδυνάμων, των προλεταρίων, δηλαδή όσων θίγονται μόνιμα από το ληστρικό αυτό σύστημα και ανεξάρτητα από την ύφεση ή την κρίση. Αυτό που η «αντισυστημική αριστερά» σκοπίμως θεωρεί ως ελεημοσύνη και την  καταδικάζει ως δεξιά ή απολίτικη στάση. Ενώ τα λόγια και οι υψωμένες γροθιές είναι πολιτική στάση  και αριστεροσύνη.

Η ένδεια, είναι πρώτα απ’ όλα ανελευθερία και αποκλεισμός από μια σειρά κοινωνικών δραστηριοτήτων, όπως η υγιεινή διαβίωση, η φροντίδα του εαυτού σου, η μόρφωση, η διασκέδαση, ο πολιτισμός, η προσδοκία, τα όνειρα. Το να διεκδικείς το επίδομα του φτωχού ή να τον βοηθάς έμπρακτα με μόνιμες και ουσιαστικές κοινωνικές δράσεις σε μια δύσκολη φάση όπως η σημερινή, αποτελεί πολιτική δράση υψηλής αξίας που αντιτίθεται στον κοινωνικό ρατσισμό και τον κατακερματισμό και αντιστρατεύεται τις πιο βάρβαρες επιδιώξεις του καπιταλισμού. 

Γιατί όμως αυτή η «Αριστερά», δεν νοιάζεται για τον αδύναμο;

Γιατί ο αδύναμος δεν έχει φωνή.

Αντιθέτως, ο δημόσιος υπάλληλος και οι εύπορες κοινωνικές ομάδες εργαζομένων έχουν και μάλιστα δυνατή. 
Ο φαρμακοποιός κλείνει το φαρμακείο, ο γιατρός κλείνει το ιατρείο, ο φορτηγατζής κόβει την τροφοδοσία της αγοράς με καύσιμα και προκαλούν άμεση οικονομική και κοινωνική κρίση. 

Ο δάσκαλος κλείνει το σχολείο και πού ν’ αφήσεις τα παιδιά σου, ο πανεπιστημιακός βγάζει τους φοιτητές στο δρόμο, ο Δεητζής κατεβάζει τους διακόπτες και βυθίζει τη χώρα στο σκοτάδι, ο λιμενεργάτης κλείνει τα λιμάνια, ο εκτελωνιστής στερεί τον κόσμο από προϊόντα πρώτης ανάγκης, ο εφοριακός δεν μαζεύει τους φόρους (αν και αυτός δεν τους μαζεύει ποτέ) και πάει λέγοντας. 

Άμεση κρίση και ασφυξία, πανικός, «να βρεθεί λύση, εδώ και τώρα». Βούτυρο στο ψωμί της πολιτικής φαυλότητας.

 Ο φτωχός και ο αδύναμος τι μπορούν να κάνουν;
 Ο φτωχός συνταξιούχος το πολύ να γίνει πρώτο θέμα, αν πάθει ανακοπή σε καμιά πορεία. 
Ο μαθητής που δεν κάνει μάθημα, δεν διαμαρτύρεται, αν έχει χρήμα να πάει φροντιστήριο, και γίνεται πρώτο θέμα μόνο αν τον πυροβολήσουν. Ο άνεργος δεν μπορεί ούτε να απεργήσει. Ο part time εργαζόμενος τρέμει την απόλυση, ο φτωχός το πολύ να κατέβει στην πορεία του μήνα για να ενώσει τη φωνή του με τα στίφη των καλοζωισμένων δημόσιων υπάλληλων που διαμαρτύρονται για τα προνόμια που χάσανε, ενώ ο άλλος δεν έχει να φάει.
 Την επόμενη της απεργίας, αυτός θα συνεχίζει να μην τρώει, ενώ οι άλλοι θα τρώνε.

Η εξουσία διακρίνοντας αυτή την αδυναμία, το πρώτο πράγμα που ψαλίδισε ήταν οι παροχές του «κοινωνικού» κράτους προς τους αδύναμους. Μετά, τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Μετά, βάλθηκε να ψαλιδίζει κάποια από τα προνόμια, στα όρια που δεν ανατρέπουν όμως τις ισορροπίες, για να μην ξεχνάμε ποιοι είναι τα αληθινά αφεντικά. Παράλληλα η δήθεν αντισυστημική «Αριστερά» διακρίνοντας την ίδια αδυναμία και οργανικά συνδεδεμένη με την τηλεοπτική και επικοινωνιακή δημοκρατία έβγαλε το φτωχό και τον αδύναμο από τη σφαίρα των ενδιαφερόντων της. Τι να τον κάνει;

Η Αριστερά φροντίζει να κάνει τα πάντα και μόνο για τη δημοσιότητα, που θα της δώσουν ψήφους, άρα είσοδο στη βουλή, άρα επιδότηση και ως εκ τούτου ασφαλή συνέχιση της ύπαρξής της. Ο φτωχός και άνεργος χωρίς λαμπερό και δυναμικό εκπρόσωπο, χωρίς φωνή,   δεν έχει να της δώσει και πολλά. Δεν είναι τυχαίο ότι στις πιο φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, οι αριστεροί συνδυασμοί πήραν τις λιγότερες αναλογικά ψήφους. Τις περισσότερες τις πήραν οι (ακρο)δεξιοί. Είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία, η διάλυση ενός ρωμαλέου κομμουνιστικού κόμματος σήμανε τη γέννηση ενός ρωμαλέου ακροδεξιού; Είναι τυχαίο ότι η στην Ιταλία, η άνοδος του Μπερλουσκόνι συνέπεσε με την κάθοδο της Αριστεράς;

Η αποβιομηχάνιση της χώρας, η διόγκωση του δημόσιου τομέα και των υπηρεσιών, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η μαζική παιδεία, σήμαναν δραστική μείωση του βιομηχανικού και αγροτικού προλεταριάτου και μετατόπισε το κοινό της Αριστεράς προς τη μεσαία τάξη και τους διανοούμενους. Μεσαία τάξη όμως στην Ελλάδα σημαίνει δημόσιος τομέας, ή σχέσεις με το δημόσιο, ή καλά αμειβόμενες (αφορολόγητα) κοινωνικές ομάδες ελεύθερων επαγγελματιών. Όλοι αυτοί νιώθουν να χάνουν λόγω της ύφεσης μια σειρά από προνόμια που τους εξασφάλιζαν μια άνετη ζωή και διαμαρτύρονται έχοντας φωνή και κυρίως πρόσβαση στην πολιτική εξουσία. 

Από κοντά και η δήθεν αριστερά. Η σκέψη είναι απλή. Υποστηρίζοντας αυτούς, ενισχύουμε τη φωνή μας, ενώνουμε τις δυνάμεις μας, αντλούμε από τη δεξαμενή των ψηφοφόρων τους, στελεχωνόμαστε από τους ίδιους και τα παιδιά τους και το κυριότερο, είμαστε και εμείς ως στελέχη αυτής της Αριστεράς, τμήμα  των ίδιων ομάδων και μπορούμε να τους εκφράσουμε αυθεντικά.
Όσο οι φτωχοί και άνεργοι μετανάστες διαμένουν στην Υπατεία, μεταφέρονται στα νοσοκομεία ημιθανείς και βρίσκονται στην επικαιρότητα, η «αριστερά» θα είναι «κοντά» τους. Όταν αυτό θα τελειώσει αύριο, τα φώτα, άρα και οι υψωμένες γροθιές θα πάνε στη ΔΕΗ που θα κατεβάζει διακόπτες, ή κάπου αλλού αντίστοιχα.

Μιλάμε για μια «αριστερά» που τρέχει μόνο δίπλα σε όποιον κατατρεγμένο με ή χωρίς εισαγωγικά έχει φωνή, όχι για να του δώσει φωνή, αλλά για να πάρει από τη δική του.

Η σημερινή «Αριστερά» έχει μια αυθεντικά δεξιά γραμμή, είναι αδιάφορη για την αδικία εις βάρος των κοινωνικά αδυνάμων, υποστηρίζει προνομιακές συντεχνίες που έχουν δύναμη και φωνή, απέχει από δράσεις που μπορούν να ανακουφίσουν όσους έχουν πραγματική ανάγκη. Η συστημικότητά της φαίνεται από τη συμμετοχή της στην κοινωνία του θεάματος, στη δήθεν ανυπακοή και την αλληλεγγύη που προκαλούν μικρές ανώδυνες κρίσεις τις οποίες ο καπιταλισμός διαχειρίζεται ανέτως και συγκαλύπτει έτσι τα εγκλήματά του.Το κίνημα των διοδίων συγκάλυψε άνετα, το τέλος του σιδηρόδρομου για το οποίο μίλησαν μόνο οι οικολόγοι. 

Η ταύτισή της με το προνομιούχο τμήμα της μεσαίας τάξης δεν της επιτρέπει να είναι ούτε επαναστατική, αλλά ούτε και μεταρρυθμιστική. 

Η μεσαία τάξη προλεταριοποιείται μόνο σε συνθήκες πολέμου, ή παντελούς κατάρρευσης του καπιταλισμού, την οποία η παγκοσμιοποίηση ήρθε για να αποτρέψει. Αντιθέτως στις σημερινές συνθήκες, η τάξη αυτή υποστηρίζει το σύστημα που την τρέφει, άλλοτε καλά και άλλοτε όχι. Εναντιώνεται σε κάθε μεταρρυθμισμό που επιδιώκει να ανακατανείμει τον πλούτο προς όφελος των αδυνάτων και να της αφαιρέσει προνόμια.

Στην ουσία η σημερινή «Αριστερά» βοηθά στο να βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα στους αδύναμους και στους δυνατούς κάθε βαθμίδας. Είναι μια «Αριστερά» που στέλνει εργατικά, φτωχά στρώματα στην αγκαλιά της λαϊκής δεξιάς και της ακροδεξιάς. Τα μόνιμα χαμηλά ποσοστά της, το αποδεικνύουν. Δυστυχώς γι’ αυτήν, τα προνομιούχα μεσαία στρώματα που με τόσο ζήλο υποστηρίζει, επιλέγουν άλλους αυθεντικότερους πολιτικούς εκφραστές. Αν θέλει να επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο, καλό είναι να κοιτάξει προς την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Τη σκοτεινή.


Από http://mhmadas.blogspot.com/2011/03/blog-post_9285.html