«Προχωρώντας και αναθεωρώντας», Νίκος Μπίστης (Πόλις)

του Κώστα Γιαννακίδη 31/01/2011

• 

Αρκετά από τα βιβλία των Ελλήνων πολιτικών εφοδιάζονται με ένα σπάνιο πλεονέκτημα: τελειώνεις μαζί τους σε δευτερόλεπτα. Μερικές φορές χρειάζεται μόνο να πολλαπλασιάσεις το όνομα με την περίληψη του οπισθόφυλλου και στο γινόμενο έχεις το περιεχόμενο. Το βιβλίο του Νίκου Μπίστη δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Το βιβλίο του Μπίστη έχει άλλο πρόβλημα. Η ένταση των γεγονότων και η προσωπική αφήγηση της ιστορίας σε υποχρεώνουν να παραβλέψεις τη λογοτεχνική αξία του κειμένου. Και όμως, χάρη στο κείμενο μπορείς να ανέβεις στον ιμάντα που μεταφέρει θέσεις, απόψεις, περιστατικά και να κυλήσεις για 700 σελίδες. Εξ όσων γνωρίζω ο Μπίστης δεν έχει γράψει λογοτεχνία. Κακώς. Θα είχε περισσότερους φίλους-το μόνο βέβαιο.

Το «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» είναι μία ογκώδης και γοητευτικά καλογραμμένη πολιτική αυτοβιογραφία του Νίκου Μπίστη. Και αυτό, πιστέψτε με, δεν έχει καμία σχέση με την άποψη που μπορεί να διατηρείτε για τη διαδρομή του συγγραφέα στα δημόσια πράγματα. Ομως φαίνεται ότι και οι 700 σελίδες γράφτηκαν για αυτήν την καταραμένη άποψη που θρέφει ο πολίτης και στοιχειώνει τον πολιτικό. Ισως και να κάνω λάθος, αλλά διαβάζοντας το βιβλίο αισθάνθηκα ότι ο Μπίστης χρησιμοποιεί κάθε λέξη ως ψηφίδα για να φτιάξει την εικόνα του αριστερού που ακολούθησε το αυτονόητο: τοποθέτησε τις προσωπικές αρχές πάνω από τις κομματικές φόρμες. Δεν απολογείται, αλλά προσπαθεί να δικαιολογήσει τις επιλογές του. Για ποιο λόγο; Μάλλον αδικεί τον εαυτό του. Η εξέλιξη, η αλλαγή, ακόμα και η μεταμόρφωση, είναι οι αρτηρίες της προόδου. Και η παραδοσιακή Αριστερά είναι πιο στατική και από μουσείο-τουλάχιστον τα μουσεία αλλάζουν εκθέσεις! Στις εμμονές μας μπορούμε να βρούμε πολλά από τα αίτια της σημερινής κατάπτωσης. Επίσης στις παρυφές του ψυχογραφήματος κινούνται οι αναφορές του συγγραφέα στην υπουργική του θητεία. Σα να μην το το έχει πιστέψει, λες και πρέπει να δώσει εξηγήσεις σε έναν αριστερό σκελετό που κρύβεται στη ντουλάπα του. Ομως ο πολιτικός δεν κρίνεται για τη συμμετοχή του στην εξουσία, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο τη διαχειρίστηκε. Και νομίζω ότι ο Μπίστης ήταν αξιοπρεπής σε αυτό.

Υπάρχουν, λοιπόν, κεφάλαια που αισθάνεσαι ότι όσο τα διαβάζεις, ο Μπίστης είναι δίπλα σου και διηγείται συνθήκες και γεγονότα. Και μετά φεύγει από το δωμάτιο, αλλά ξαφνικά βλέπεις το κεφάλι του να προβάλλει από το κούφωμα της πόρτας για να δει την αντίδραση σου. Σε μερικά κεφάλαια ο Μπίστης συμπεριφέρεται σαν τον ανασφαλή εραστή που κάθε δύο λεπτά ρωτάει την ερωμένη του αν της αρέσει. Βέβαια αυτή η γραφή σου κλέβει συμπάθεια προς όφελος του πολιτικού, ειδικά όταν πατάς σε κουτάκια όπως «το δύσκολο αλλά καθόλου βρώμικο '89» ή στο άλλο για τον Σημίτη. Είναι από τα θέματα που ανοίγεις τα χέρια και δεν ξέρεις αν θέλεις να αγκαλιάσεις ή να στραγγαλίσεις τον συγγραφέα. Ειδικά αυτή η πολιτική εμμονή με τον Σημίτη, πέρα από τον τεράστιο εκνευρισμό που προκαλεί η απενοχοποίηση του «εκσυχρονισμού», ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό την πίστη στη δυναμική της κοινωνίας. Ο Σημίτης είναι, όχι ο Λένιν! Και αν τελικά ήταν αμέτοχος των ευθυνών για το πάρτι που έγινε κάτω από τη μύτη του, τότε εγκαλείται είτε ως αφελής, είτε ως ανεπαρκής. Ομως εντάξει, ο φακός εστιάζει στον Σημίτη για να φύγει από το πλάνο η «πασοκίλα». Αυτήν ο Μπίστης την απεχθάνεται αν και πορεύτηκε μαζί της. Κατανοητό. Ο Μπίστης δεν έγινε ποτέ ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο και ο Σημίτης. (Παρεμπιπτόντως, μη ξεχάσετε να υπογραμμίσετε ένα απολαυστικό σημείο όπου ο συγγραφέας περιγράφει τον μέσο Πασόκο. Η περιγραφή είναι τόσο εύστοχη και καυστική που γελάς χαιρέκακα.)

Να διαβάσετε το βιβλίο και για την ενδιαφέρουσα ματιά του στην ιστορία των τελευταίων σαράντα χρόνων. Διευρυμένη οπτική που πετάει από πάνω της τον δογματικό κορσέ της Αριστεράς. Σκέψη προοδευτική που επενδύεται με ρεαλισμό. Ενίοτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Πολιτική που προσαρμόζεται, διαπραγματεύεται και κάνει μικρά βήματα προς προοδευτική κατεύθυνση. Αλλά έτσι δεν προσδιορίζεται η σοσιαλδημοκρατία; Νομίζω ότι αν σώνει και καλά ο Μπίστης πρέπει να κατηγορηθεί για κάτι, αυτό είναι η «ατολμία» του. Χρειάστηκε 30 χρόνια για να παραδεχθεί ότι είναι σοσιαλδημοκράτης.
 

Φώτης Κουβέλης: Όχι στις περικοπές των κοινωνικών επιδομάτων

Θεσσαλονίκη

Σκληρή κριτική στις δηλώσεις του Γ. Παπακωνσταντίνου για νέα μέτρα ύψους 12 δισ. ευρώ τη διετία 2012-2014, που θα περιλαμβάνουν και την περικοπή κοινωνικών επιδομάτων, άσκησε από τη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης.

"Να μη διανοηθεί η κυβέρνηση να παρέμβει μειώνοντας τις κοινωνικές δαπάνες ή αναδιαρθρώνοντας, για δήθεν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, να τις περιορίσει ή να τις αφήσει στα ίδια επίπεδα", τόνισε ο Φώτης Κουβέλης.

Σημείωσε δε, ότι αυτό που χρειάζεται τώρα είναι γενναία ανακατανομή δαπανών υπέρ της λήψης πραγματικών μέτρων προστασίας. "Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, τα επιδόματα ανεργίας (μαζί με τα επιδόματα παιδιού, τα επιδόματα κατοικίας και τα επιδόματα στήριξης των χαμηλών εισοδημάτων) παίζουν το ρόλο «κοινωνικού αμορτισέρ», απορροφώντας τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης. Στη χώρα μας, τα κενά προστασίας είναι τρομακτικά", επισήμανε.

Το μέτωπο κατά του Μνημονίου

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το λένε όλες οι δημοσκοπήσεις, το έδειξαν οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, το επιβεβαιώνουν τα λόγια των ανθρώπων κάθε μέρα: στην Ελλάδα υπάρχει ένα διογκούμενο και σαφώς πλειοψηφικό κίνημα εναντίον του Μνημονίου και των μέτρων που παίρνονται κατά παραγγελία του.

Τούτου δεδομένου, όλοι οφείλουμε να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: είμαστε υπέρ ή κατά του Μνημονίου;

Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι τέτοιου είδους διλήμματα τίθενται όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας, δηλαδή όταν διακυβεύεται κάτι αφάνταστα σημαντικό. Και κατά γενική ομολογία, αυτό συμβαίνει σήμερα. Συνεπώς, σε τελική ανάλυση, ο καθένας καλείται να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Αλλά εδώ προκύπτει μια αντίφαση: πριν φτάσουμε στην τελική επιλογή με όρους άσπρου-μαύρου, θα πρέπει να προηγηθεί μια κριτική επεξεργασία των επιμέρους στοιχείων, που αναγκαστικά συγκρούεται με τη μονόχρωμη σκέψη προς την οποία οδεύουμε. Προφανώς αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί. Επειδή όμως η πολιτική δεν είναι μόνο διανοητική άσκηση αλλά και πράξη, η αντίφαση αποδεικνύεται μη θεραπεύσιμη και η μόνη λύση που μπορώ να σκεφτώ είναι απλώς να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα. Κι όποτε η συζήτηση πλησιάζει επικίνδυνα το ένα ή το άλλο άκρο, να χτυπάμε το καμπανάκι.

Στην Ελλάδα γέρνουμε προς το μανιχαϊσμό του άσπρου-μαύρου και κατ' επέκταση αποδίδουμε στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα μια ομοιογένεια που συχνά δεν υπάρχει, ενώ οι αφηρημένες γενικεύσεις τις οποίες διακινεί ο πολιτικός λόγος γίνονται ακόμα πιο ανθεκτικές στον έλεγχο της κριτικής σκέψης, επειδή φορτίζονται συναισθηματικά. Μέσα από αυτό το πρίσμα, και με όρους ομοιογένειας-ανομοιογένειας, ας δούμε το μέτωπο κατά του Μνημονίου.

Πόσο ομοιογενές είναι; Ολοι μιλούν για τους αδικημένους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Και έχουν δίκιο. Στο πλευρό τους όμως συστρατεύονται πολλοί που διαχρονικά φέρουν μέρος της ευθύνης για την κακοδαιμονία αυτών που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται: οι «φτωχοί» ελεύθεροι επαγγελματίες, οι περιπτεράδες και οι ταξιτζήδες και οι πάσης φύσεως επιχειρηματίες που αρνούνται να κόψουν αποδείξεις, τα ρετιρέ και οι αργόμισθοι του Δημοσίου, οι προμηθευτές με τα φουσκωμένα τιμολόγια και γενικώς τα τρωκτικά που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ροκάνιζαν επί δεκαετίες τα έσοδα του κράτους.

Πόσο ομοιογενείς είναι λοιπόν οι λόγοι απόρριψης του Μνημονίου; Πάλι πολλοί θα επικαλεστούν την περικοπή μισθών-συντάξεων και την πολιτική της λιτότητας σε συνδυασμό με τη μείωση του κόστους εργασίας που επέβαλε η κυρίαρχη σήμερα νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Και θα έχουν δίκιο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, πόσοι διαφωνούν με το νοικοκύρεμα -στο μέτρο που έγινε- της σπατάλης; Οσο γι' αυτούς που καταγγέλλουν την κυβέρνηση επειδή δεν πάταξε τη φοροδιαφυγή, στην ουσία διαμαρτύρονται όχι επειδή εφαρμόστηκε αλλά επειδή δεν εφαρμόστηκε το Μνημόνιο. Κι εκείνοι που το απορρίπτουν γενικώς και αορίστως θα πρέπει να γίνουν πιο σαφείς: υπήρχαν ή δεν υπήρχαν κοινωνικές ομάδες και συντεχνίες που όλα αυτά τα χρόνια έζησαν ζωή χαρισάμενη στην πλάτη των μισθωτών και των συνταξιούχων;

Θέλω απλώς να πω ότι το Μνημόνιο είναι κάτι σύνθετο που σηκώνει άλλοτε το γιούχα και άλλοτε το χειροκρότημα. Γι' αυτό οφείλουμε να είμαστε σαφείς ως προς το τι απορρίπτουμε, τι εγκρίνουμε και κυρίως γιατί. Μπορώ να καταλάβω την κριτική στην κυβέρνηση για πολλά πράγματα και κυρίως για την ολιγωρία της στο θέμα της φοροδιαφυγής, που επιτρέπει μέχρι και υποψίες για πολιτική βούληση να μη γίνει τίποτα. Αλλά πριν πάρουμε την τελική απόφαση υπέρ ή κατά του Μνημονίου, είμαστε υποχρεωμένοι να την αιτιολογήσουμε αντί να ρητορεύουμε.

---

Ο «Κυνόδοντας» υποψήφιος για Οσκαρ ξένης ταινίας

Η ταινία του Γ. Λάνθιμου είναι στις 5 υποψήφιες για το Οσκαρ ξένης ταινίας. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ελληνική ταινία καταφέρνει να κερδίσει υποψηφιότητα καλύτερης ξένης ταινίας στα Όσκαρ, τα τελευταία 33 χρόνια.

"Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις τι να πεις σε μια τέτοια περίπτωση. Δεν ξέρω ακριβώς πως νιώθω. Είμαι σίγουρα ξαφνιασμένος και χαρούμενος. Σκέφτομαι τους συνεργάτες μου και είμαι περήφανος. Δεν ξέρω τι άλλο. Ίσως αυτό να μη μοιάζει πολύ με επίσημη δήλωση, αλλά είναι", ήταν η πρώτη αντίδραση του σκηνοθέτη.

Η πρώτη φορά που ελληνική ταινία προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ήταν το 1963, με την "Ηλέκτρα" του Μιχάλη Κακογιάννη. Στην ίδια κατηγορία έχουν βρεθεί επίσης τα "Κόκκινα φανάρια" (1964)του Βασίλη Γεωργιάδη, όταν το βραβείο απέσπασε το "8 ½" του Φεντερίκο Φελίνι, "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" (1966), επίσης του Γεωργιάδη, και η "Ιφιγένεια" (1978) του Μιχάλη Κακογιάννη. 

Ο "Κυνόδοντας" αφορά σε μια ανορθόδοξη ελληνική οικογένεια όπου οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους φυλακισμένα μέσα στο σπίτι για να μην επηρεάζονται από τον έξω κόσμο. Τους εξηγούν ότι θα είναι έτοιμα να βγουν έξω όταν πέσει ο ένας κυνόδοντάς τους.

Η ταινία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο "Ενα κάποιο βλέμμα" του Φεστιβάλ των Κανών. Έχει επίσης διακριθεί στα Φεστιβάλ Dublin International Film Festival, Montréal Festival of New Cinema, Sarajevo Film Festival, Sitges - Catalonian International Film Festival, Stockholm Film Festival.

Συντελεστές της ταινίας:
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος. Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου. Ηθοποιοί: Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής. 

Απο την ηλεκτρονική σελίδα της Ελευθεροτυπίας

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για την εγκατάσταση μεταναστών στη Νομική Σχολή Αθηνών

Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας δεν μπορεί να αντικαθίσταται ή και να υποκαθίσταται από επιλογές μεμονωμένων ομάδων ή προσώπων, όπως συνέβη στη Νομική Σχολή σήμερα από καταληψίες μετανάστες και στενόμυαλους «συμπαραστάτες» τους και χθες στον Άγιο Παντελεήμονα από αυτόκλητους ακροδεξιούς «σωτήρες».

Η εγκατάσταση των μεταναστών στο κτίριο της Νομικής Σχολής είναι μια εντελώς αδιέξοδη και ανώφελη ενέργεια, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να εγείρει συντηρητικά ανακλαστικά και να επαναφέρει με αρνητικό τρόπο το θέμα του ασύλου.

Το πανεπιστημιακό άσυλο από θεσμός που εγγυάται την ανάπτυξη της γνώσης και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, μετατρέπεται σε χώρο υποτιθέμενης προστασίας οποιασδήποτε κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας επιθυμεί να διαμαρτυρηθεί ή να διεκδικήσει κάποιο αίτημα.
Καλούμε τα κόμματα, τις πολιτικές νεολαίες και τις φοιτητικές παρατάξεις να επιδείξουν  τη σοβαρότητα που απαιτεί το μείζον ζήτημα της μετανάστευσης και να αποφεύγουν κινήσεις εντυπωσιασμού που οδηγούν σε περιθωριοποίηση τα μεταναστευτικά αιτήματα και σε απαξίωση την έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου.

Υπέρ της συνταγματικής αναθεώρησης τάσσεται ο Φώτης Κουβέλη

Από την ηλεκτρονική έκδοση της Ελευθεροτυπίας

Άμεση αναθεώρηση του συντάγματος ζήτησε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης, προκειμένου να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό Βήμα FM, ο Φώτης Κουβέλης τόνισε ότι "το νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση αναφορικά με την παραγραφή του νόμου περί ευθύνης υπουργών δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά το πρόβλημα, διότι το άρθρο 86 του συντάγματος έχει δεσμευτικές ρυθμίσεις για τον όποιον εκτελεστικό νόμο. Είναι μόνο ηθικού χαρακτήρα η ρύθμιση που προωθεί το νομοσχέδιο".

Όσον αφορά στο σκάνδαλο της Siemens ανέφερε ότι δεν "υπήρξε ο ενδελεχής και ο σε βάθος έλεγχος για να διακριβωθεί η αλήθεια και να αναδειχτούν οι ευθύνες" και ότι "κυριάρχησαν ο συμψηφισμός και η πολιτική σκοπιμότητα, στοιχεία τα οποία οδήγησαν στο να μην υπάρξει έρευνα σε βάθος".

"Δεν υπήρξε ο έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων αναφορικά με όντως υπαρκτές μαρτυρίες και καταγγελίες. Αυτός ο πλημμελής έλεγχος αναδεικνύει την απαράδεκτη λογική του συμψηφισμού και τη σκοπιμότητα που εμφιλοχώρησε. Αναδεικνύεται έτσι η πλήρης απαξία της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος", πρόσθεσε.

Επισήμανε δε ότι "η κυβέρνηση οφείλει, εκπροσωπώντας το ελληνικό δημόσιο, να εγείρει αγωγές αποζημίωσης όχι μόνο για τα ποσά που δόθηκαν ως «δώρο», αλλά και για τη συνολική της ζημίας που υπέστη το δημόσιο από τη Siemens".

Η Δημοκρατική Αριστερά για το σκάνδαλο Siemens

Η συγκάλυψη και ο πολιτικός συμψηφισμός των δύο κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην υπόθεση του σκανδάλου της SIEMENS προσβάλλει τους πολίτες και περιφρονεί τη διεκδίκηση της κοινωνίας για διαφάνεια και τιμωρία εκείνων που προσέβαλλαν και λεηλάτησαν το δημόσιο αγαθό.
Η κυβέρνηση οφείλει και τώρα, ανεξάρτητα από τον απαράδεκτο νόμο για την ευθύνη των Υπουργών που οδηγεί σε ατιμωρησία, να σταθεί εναντίον όλων των υπευθύνων και να αξιώσει την αποζημίωση του ελληνικού δημοσίου για τη ζημιά που υπέστη από τις παράνομες πράξεις.
Η πλήρης απαξίωση της πολιτικής και η διαφθορά εξακολουθούν να είναι παρούσες.

Ν. Τσούκαλης για τη βιοποικιλότητα και τη ρύθμιση των 10 στρεμμάτων

19/01/2011
Ν. Τσούκαλης: Είμαστε υπέρ του καθορισμού των 10 στρεμμάτων ως ελαχίστου ορίου αρτιότητας και κατάτμησης στις περιοχές NATURA
Ως πρώτο βήμα προς την πάγια θέση της ΔΗΜ.ΑΡ. για την πλήρη κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης.

Κατά την χθεσινή συζήτηση επί της αρχής του Νομοσχεδίου για τη βιοποικιλότητα στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής

, ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κ. Νικ. Τσούκαλης δεν πρόλαβε- ελέω κανονισμού- να τοποθετηθεί και να καταθέσει τη θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς επί των διατάξεων του νομοσχεδίου.

Η θέση της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι θετική επί της αρχής με αρκετές βελτιωτικές για το νομοσχέδιο προτάσεις. Ειδικότερα επί της επίμαχης διάταξης για τον καθορισμό των 10 στρεμμάτων ως ελαχίστου ορίου αρτιότητας και κατάτμησης στις περιοχές NATURA θα εκφράζαμε τη συμφωνία μας θεωρώντας ότι θα αποτελούσε το πρώτο βήμα προς την πάγια θέση της ΔΗΜ.ΑΡ. για την πλήρη κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης.

Δυστυχώς όμως κατόπιν μιας άνευ προηγουμένου διακομματικής σύμπνοιας και ασφυκτικής πίεσης, η Υπ. ΠΕΚΚΑ κ. Μπιρμπίλη προέβη στον ιστορικό συμβιβασμό του ‘καλώς έχει ως τώρα’ αναγνωρίζοντας την ανωριμότητα του ελληνικού λαού να αποδεχθεί τόσο ρηξικέλευθες απόψεις.

Σε περίοδο κρίσης το περιβάλλον είναι πολυτέλεια ήταν το συμπέρασμα της χθεσινής συζήτησης.

Οι αντάρτες του τσιμέντου

Του Στέλιου Κούλογλου, Τvxs 20.1.11

"Επιτέλους, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επαναστάτησαν. Οχι, δεν πρόκειται για τον νόμο επικύρωσης του μνημονίου, που έκοψε τους μισθούς και στέρησε το δώρο από συνταξιούχους των 600 ευρώ. Αυτό οι «αντάρτες» τον ψήφισαν, με την εξαίρεση των τριών βουλευτών που έθεσαν εαυτόν εκτός κόμματος. Ούτε αφορά το άλλο νομοσχέδιο για τις σχέσεις εργασίας, το οποίο κουτσούρεψε εργατικές κατακτήσεις ενός αιώνα. Και αυτό το υπερψήφισαν οι αντάρτες της συμφοράς, όπως και το νομοσχέδιο που ιδιωτικοποιεί τα τρένα, τις δημόσιες συγκοινωνίες και ό,τι άλλο θέλει η τρόικα. Και τη μάνα τους να τους ζητούσαν να ιδιωτικοποιηθεί, θα το ψήφιζαν για το καλό του κόμματος και για να μην πέσει η κυβέρνηση, πάντα βέβαια με κρύα καρδιά."

Αυτό που αρκετοί δήλωσαν ότι δεν θα ψηφίσουν με τίποτα είναι το νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος για τη βιοποικιλότητα, του οποίου μια βασική διάταξη αναφέρει ότι στις περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί «Νatura» καθορίζεται σε 10 στρέμματα το εμβαδόν των οικοπέδων εντός των οποίων θα επιτρέπεται στο εξής η οικοδομική ή άλλη δραστηριότητα. A, όλα κι όλα: η τσιμεντοποίηση της Ελλάδας είναι θέμα αρχής και πρέπει οπωσδήποτε να συνεχιστεί.

Και να φανταστεί κανείς ότι ο πήχης των 10 στρεμμάτων μπαίνει μόνο για τις περιοχές που περιλαμβάνονται στο Δίκτυο Προστατευόμενων Περιοχών (Natura). Κανονικά θα έπρεπε να καταργηθεί εντελώς η ελληνική ευρεσιτεχνία της εκτός σχεδίου δόμησης σε όλη την επικράτεια και αυτοί τα στυλώνουν για τα 10 στρέμματα στις περιοχές Natura, για μια χούφτα ψήφους παραπάνω. Αν το νομοσχέδιο ανέβαζε τον πήχη και στις κανονικές περιοχές, από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα είχε ξεκινήσει η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση του 21ου αιώνα. Με μπροστάρηδες τους εργολάβους και τους κουμπάρους της πολεοδομίας.

Η συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή την κατάθεση του νομοσχεδίου είναι ο καθρέφτης όλοκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Η εισηγητής της Ν.Δ.αρχικά δήλωσε ότι ψηφίζει το νομοσχέδιο, αλλά αργότερα διευκρίνισε στους δημοσιογράφους ότι… θα το καταψηφίσει επειδή διαφωνεί με τη ρύθμιση για τα 10 στρέμματα. Απο κοντά και το ΛΑΟΣ, όσο για την δόλια αριστερά και διηγώντας τα να κλαις. Η εισηγήτρια ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε το νομοσχέδιο γιατί νομίζετε; «διότι, παρά τις καλές στιγμές του κειμένου,εξήγησε, πρακτικά είναι ανεφάρμοστο». Προφανώς η βουλευτής δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την παραλυσία που προκαλεί η αμηχανία και γι αυτό δεν μπήκε στο κόπο να κάνει κάποιες προτάσεις για να γίνει εφαρμόσιμο. Πάει το σύνθημα το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη. Τώρα έχουμε τα πολιτικά κέρδη πάνω από το περιβάλλον.

Οπως κάνει σε κάθε θέμα, από την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών μέχρι το περιβάλλον, το ΚΚΕ υιοθέτησε τη πιο συντηρητική θέση στο όνομα, φυσικά, του λαού. Ετσι η δική του εισηγήτρια τάχθηκε κατά της προστασίας των περιοχών Natura, διότι έτσι «πέφτει κατακόρυφα η τιμή των μικρών ιδιοκτησιών. Έτσι το μεγάλο κεφάλαιο εξασφαλίζει φτηνή γη». Από κόμμα της εργατικής τάκης, σε κόμμα των κτημοτομεσιτών.

Μπροστά στο αραγές μέτωπο των κάθε λογής οικοπεδοφάγων, η αρμόδια κυρία Μπιρμπίλη αναγκάστηκε να υποχωρήσει σε μια τις αρχικές της ρυθμίσεις, με αποτέλεσμα η νέα πρόταση να προβλέπει διατήρηση του δικαιώματος όσων κατέχουν σήμερα 4 στρέμματα να οικοδομήσουν, αλλά από την ψήφιση του νόμου και μετά το δικαίωμα θα το έχουν μόνον όσοι κατέχουν οικόπεδα έκτασης 10 στρεμμάτων. Το σημαντικό όμως είναι ότι επέμεινε στην πιο βασική διάταξη: ακόμη και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου δεν θα ισχύει το δικαίωμα κατάτμησης για οικόπεδα πολλαπλάσια των 4 στρεμμάτων, που θα γέμιζε και την υπόλοιπη επαρχία με αυθαίρετα και μεζονέτες.

Η συμβιβαστική πρόταση δεν έγινε δεκτή από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και το θέμα παραπέμπεται κατά πάσα πιθανότητα στο πρωθυπουργό που καλείται να αποδείξει ότι τα περί πράσινης ανάπτυξης δεν είναι πράσινα άλογα. Το ενδιαφέρον με το κυβερνών κόμμα είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, θέτοντας τα ίδια διλήμματα..Αν το 1981, που ήρθε το ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά στην εξουσία, είχαν εφαρμοστεί παρόμοιες διατάξεις, αν οι αντάρτες του τσιμέντου εκείνης της εποχής είχαν αφήσει τον αείμνηστο Αντώνη Τρίτση να κάνει τη δουλειά του, αν δεν είχε επικρατήσει το «Τσοβόλα δώσ' τα όλα» και ο λαϊκισμός, σήμερα, αντί για την κατεστραμμένη Αθήνα και την ασυνάρτητη επαρχία, θα είχαμε όχι μόνο μια πιο όμορφη αλλά και μια καλύτερη, ευημερούσα ίσως, Ελλάδα.

Το νομοσχέδιο της κυρίας Μπιρμπίλη είναι η τελευταία ευκαιρία. Αν ο εκβιασμός των θαρραλέων στo μάζεμα ψήφων και δειλών στο μέλλον της χώρας περάσει, σε 30 χρόνια από σήμερα δεν θα έχει απομείνει τίποτα.

Δελτίο τύπου

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΞΑΝΘΗΣ

Δελτίο Τύπου

Με τον Περιφερειάρχη κ. Άρη Γιαννακίδη  συναντήθηκε την Τρίτη 18 Ιανουαρίου στα γραφεία της Περιφέρειας, η συντονιστική επιτροπή Αν. Μακεδονίας – Θράκης της Δημοκρατικής Αριστεράς και ο βουλευτής του κόμματος Γρηγόρης Ψαριανός.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε μετά από αίτημα της Δημοκρατικής Αριστεράς προκειμένου να ενημερωθεί για την πορεία εφαρμογής του “Καλλικράτη” στην Περιφέρεια και τις άμεσες προτεραιότητες της αιρετής αυτοδιοίκησης.

Από την πλευρά του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς δηλώθηκε η διάθεση στήριξης του νέου θεσμού της αιρετής Περιφέρειας και τονίστηκε το ενδιαφέρον της για την προώθηση περιφερειακών πολιτικών σε προοδευτική κατεύθυνση υπέρ της κοινωνίας, των παραγωγικών δυνάμεων και του δημοσίου συμφέροντος.

Επισημάνθηκαν ιδιαίτερα ζητήματα σχετικά με:

o   Τα γεωθερμικά πεδία και την αξιοποίησή τους

o   Την ποιοτική γεωργία, τους νέους συνεταιρισμούς και τις ομάδες παραγωγών

o   Την διαχείριση και ανακύκλωση των απορριμμάτων

o   Την βιώσιμη ανάπτυξη, τον τουρισμό και τις προστατευόμενες περιοχές

o   Το μεταναστευτικό, τις συνθήκες κράτησης των παράνομων μεταναστών, το φράχτη στον Έβρο.

Ξάνθη 19/1/2011

Ο Γιώργος Αποστολίδης στην Ξάνθη

Ο Γιώργος Αποστολιδης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ξάνθη του μεσοπολέμου, φυγαδας αργοτερα (1941) στην Αθηνα και στην Βεροια. Στην διαρκεια της κατοχης στελεχος της ΕΠΟΝ, καταδικαζεται σε θανατο το 1948 και μενει στην φυλακή Επταπυργίου 3 χρόνια (η ποινή μετατράπησε αρχικα σε ισοβια και κατόπιν σε 2 χρόνια). Συνεχίζει τις σπουδες στην Νομικη, αλλα δεν παιρνει αδεια εξασκησεως επαγγελματος . Επιστρέφει στην Ξάνθη το 1952 και εργαζεται στο συμβολαιογραφειο του πατερα του Φωτη. Υποψηφιος βουλευτης της ΕΔΑ το 1958 (οταν η ΕΔΑ εγινε αξιωματικη αντιπολίτευση και το 1961 στις εκλογες "βιας και νοθείας". Το 1960 ξαναφευγει στην Αθήνα όπου σε ηλικία 48 ετών παιρνει επι τελους την αδεια του δικηγόρου.

Βρέθηκε στην Ξάνθη (που την επισκεπτεται συχνά) και περασαμε μια ωραια βραδυα μαζι του με αναμνήσεις αλλά και με αναφορές στα σύγχρονα πολιτικά προβλήματα. Στην φωτογραφία με τον Κωστα Δελκο, Κώστα Γουναρη, Σίμο Ευαγγελίδη, Γιώργο Στυλιανίδη και Σαμί Καραμπουγιούκογλου (μόνο χέρι λόγω "επιδεξιότητας" του φωτογραφου).

Η Ξάνθη σήμερα-αύριο

 Είναι ένα κείμενο που γράφτηκε στην διάρκεια των τελευταίων δημοτικών εκλογών για το περιοδικο Τελάλης της δημοτικής παράταξης Πολίτες για την Ξανθη. Με την άδεια των συντρόφων μου το αναρτώ εδώ.

Η Ξάνθη του 2020 μου ειπαν. Δεν ξερω, δεν μπορω να μιλησω γι αυτην. Ουτε ειμαι πολυ αισιοδοξος ωστε να μιλησω για μια τετοια προοπτικη, αυτα ειναι των πολιτικων τερτιπια.

Διασχιζοντας την αναπλασμενη πλατεια με τις ανωμαλες πετρες της (πρεπει να περασουν απο πανω χιλιαδες επι χιλιαδων περιπατητες για να ομαλοποιηθουν και να μην πιεζουν τα πελματα μας-κατι σαν ρεφλεξολογια ειναι τωρα) , μυριζοντας την απομακρη τσικνα απο τις γιορτες “παλιας πολης” (αραγε ποσο “παλια” θα ηταν τωρα αν επικρατουσε το 1976-77 εκεινη η αποψη που “ηθελε να αναπτυσσεται κι αυτη”?), σκεφτομαι λοιπον οτι η τωρινη Ξανθη ειναι κατα ενα βιβλιοπωλειο φτωχοτερη και κατα πολλα σουβλατζιδικα “πλουσιοτερη”.. Το βιβλιοπωλειο δεν ειναι σουπερ-μαρκετ βεβαια, δεν προσφερει καθημερινη τροφη, ζει κανεις και χωρις αυτο. Οι πιο πολλοι ζουν χωρις αυτο. Ουκ επ αρτω ζησεται μονο ανθρωπος παρ ολα αυτα. Και ναι…καμμια φορα αυτος ο “αρτος” ειναι πλουσιοτερος σε θερμιδες απο τον αλλο τον καθημερινο.

Σκεφτομαι καμμια φορα εκεινα τα χρονια του αυθορμητισμου και της πρωτογενους αντιδρασης των ανθρωπων, απεναντι στην ισοπεδωση και την χαζομαρα. Τοτε, μετα την δικτατορια, που βγηκαν ολοι-οι πιο πολλοι- απο το καβουκι τους και αναζητουσαν κατι καινουριο , κατι να κανουν βρε αδελφε. Ηλθαν και οι πρωτοι φοιτητες, νεα παιδια, φρεσκες ιδεες και διαθεση να βοηθησουν.

Ομως σιγα-σιγα κατακαθισε ο πρωτος ενθουσιασμος, ανοιξαν οι πορτες της “διασκεδασης”, μπηκε το Καρναβαλι σε νεα πορεια, πηρε και “νεα” μορφη (οτι λαογραφικο ειχε πριν απο χρονια, πηγε περιπατο), χωρος διασκεδασης για τους πολλους-ετοιμασιες, στολες, αρματα, κοσμος που ερχεται στην πολη -και για μια εβδομαδα επικρατει ενας αμφιλεγομενος πλουραλισμος, αλλα παρ ολα αυτα μια μονοδιαστατη ιδεα ειναι. Δεν εχει ομως σημασια. Καποιος κοσμος-ο περισσοτερος-ετσι διασκεδαζει .

Ο προθαλαμος αυτης της ιστοριας ειναι οι “γιορτες παλιας πολης”. Με τα σουβλακια, τις συναυλιες, τις περιφερειακες εκδηλωσεις. Ενδιαφερουσα κατασταση, που εχει ομως εφημερο χαρακτηρα. Καλυπτει αναγκες ναι, οχι ολες , οχι ολων των ανθρωπων.

Χρειαζομαστε κατι καθημερινο, κατι δημιουργικο, μια διαδικασια βρε αδελφε που να οδηγει στον “αλλο”. Και εχουμε τοσους “αλλους” πια στον τοπο μας. Να τους γνωρισουμε και να ανταλλαξουμε ταυτοτητες.

Τους βλεπω στα παρκα να παιζουν το ταβλι τους, το σκακι τους, τα χαρτια τους και αναρωτιεμαι πως μπορουμε να φροντισουμε λιγο και αυτους τους ανθρωπους. Αλλα και τους “αλλους”, τους νεους, να μην τους χαριζουμε μονιμα στην διασκεδαση της καθε παραλιας, αλλα να φροντισουμε ωστε οσοι απ αυτους θελουν να κανουν κατι διαφορετικο, μεσα στην αγωνια τους για τις πανελληνιες και για το μελλον τους.

Αλλα και ενας κοσμος ,που ιδιωτευει μπροστα στα καναλια, αποχαυνωμενος και αποκαμωμενος απο την καθημερινη κουραση, ζητωντας την εφημερη και ευκολη “διασκεδαση”. Ο ‘ελευθερος χρονος” που προσδιοριζει σε μεγαλο βαθμο την ευημερια των ανθρωπων και την δυνατοτητα τους για βελτιωσεις, κρατιεται απο την χειρολαβη του τηλεκοντρολ.

Κατι πρεπει να μας βγαλει “εξω”. Να ξαναδουμε καποια πραγματα ισως και απο την αρχη. Η κριση που περναμε, απαιτει συλλογικοτερες αντιδρασεις για να αντιμετωπισθει. Θελει τις ιδεες, την φρεσκαδα, την αλληλεγγυη και τις ευαισθησιες ολων μας.

Πρεπει να συναντηθουμε αρχες και ανθρωποι σε ενα κοινο σκοπο. Μπορουμε? Αμφιβαλλω λιγο, αλλα ποιος ξερει μπορει να φταινε και τα χρονια που περασαν.

Η Ξανθη του 2020 ειπατε? Δεν ξερω. Ελπιζω…

Σολων Σαρακενιδης

Δελτίο τύπου

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - ΘΡΑΚΗΣ

Δελτίο τύπου

τον Περιφερειάρχη κ. Γιαννακίδη Αρη Θα επισκεφτεί

η συντονιστική επιτροπή Αν. Μακεδονίας – Θράκης

της Δημοκρατικής Αριστεράς και ο βουλευτής του

κόμματος Γρηγόρης Ψαριανός.

 Η συνάντηση γίνεται μετά από αίτημα της

Δημοκρατικής Αριστεράς και θα πραγματοποιηθεί

την Τρίτη 18 Ιανουαρίου, 11π.μ. στα γραφεία της Περιφέρειας.

Αντικείμενο της συνάντησης η ανταλλαγή απόψεων ,

η ενημέρωση για την πορεία εφαρμογής του “Καλλικράτη”

 στην Περιφέρεια και τις άμεσες προτεραιότητες.

        πληροφορίες: Παπασταμάτης Δημήτρης, 6937187851

                           

Ενα μνημόνιο για την εκκλησία.

Γιατί δεν φορολογούνται τα έσοδα της Εκκλησίας όπως όλων των επιχειρήσεων;

Γιατί δεν φορολογείται η εκκλησιαστική περιουσία όπως όλα τα "κοσμικά" περιουσιακά στοιχεία;

Γιατί οι κληρικοί πληρώνονται και συνταξιοδοτούνται από το δημόσιο ενώ δεν είναι υπάλληλοί του;

Γιατί η κυβέρνηση, εν μέσω κρίσης, αφήνει την εκκλησιαστική περιουσία στο απυρόβλητο;

Τι συμβαίνει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

(απόσπασμα από το άρθρο Σχέσεις κράτους και εκκλησίας στον ευρωπαϊκό χώρο )

...Όσον αφορά τη χρηματοδότηση των εκκλησιών, στη Δανία μόνο το 11% των εσόδων της προέρχεται από τον κρατικό προϋπολογισμό· το υπόλοιπο προέρχεται από τον εκκλησιαστικό φόρο όσων είναι μέλη της.[60] Στην Αγγλία η οικονομική στήριξη της επίσημης εκκλησίας από το 1977 είναι περιορισμένη σχεδόν αποκλειστικά στη συντήρηση ιστορικών εκκλησιών, ενώ τα ποσά που διαχειρίζεται το English Heritage Grants αφορούν όλα τα θρησκεύματα[61], όπως συμβαίνει και με ορισμένες ευνοϊκές φορολογικές ρυθμίσεις.[62] Στην Ιρλανδία ο κλήρος δεν μισθοδοτείται από το κράτος, αλλά η σύνδεση της Καθολικής Εκκλησίας και του κράτους σε ζητήματα εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής είναι εξαιρετικά στενή. Στη Γερμανία, βάσει της συνταγματικής ρύθμισης για τον "εκκλησιαστικό φόρο"[63] εισπράχθηκαν, το 1992, 8,7 δισεκατομμύρια μάρκα από τους Καθολικούς και 8,5 δισεκατομμύρια μάρκα από τους Προτεστάντες.[64] Στην Ιταλία μετά την ψήφιση σχετικού νόμου το 1985 εφαρμόσθηκε η φορολογία υπέρ της Καθολικής Εκκλησίας αρχικά, υπέρ και των άλλων θρησκευμάτων στη συνέχεια, ανάλογα με την επιλογή-δήλωση του φορολογουμένου.[65] Η Ισπανία ακολούθησε το ιταλικό παράδειγμα επιβάλλοντας και αυτή, από το 1979, σταδιακή επιβολή φόρου υπέρ της Καθολικής Εκκλησίας μόνο στα μέλη της· η εφαρμογή του συστήματος όμως καθυστέρησε πολύ, κι έτσι από το 1988 εφαρμόζεται ένα μικτό σύστημα, ως ενδιάμεσο στάδιο μέχρι την αυτοχρηματοδότηση.[66] Το Σύνταγμα του Λουξεμβούργου ορίζει την υποχρέωση του κράτους να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις των κληρικών των αναγνωρισμένων θρησκευμάτων[67]· βάσει αυτού μισθοδοτούνται οι ιερείς του καθολικού δόγματος, του προτεσταντικού δόγματος, του ισραηλιτικού θρησκεύματος και πιο πρόσφατα, από το 1982, της Église Protestante Réformée. Αντίστοιχη ρύθμιση προέβλεπε το άρθρο 181 του βελγικού Συντάγματος, πριν την αναθεώρησή του, επιβάλλοντας την κρατική χρηματοδότηση των θρησκευτικών λειτουργών. Με την τροποποίηση του βελγικού Συντάγματος, το 1993, θεσπίστηκε, με προσθήκη στο άρθρο 181, η ισότητα μεταξύ των θρησκευτικών ενώσεων και των ενώσεων με φιλοσοφικό περιεχόμενο με συνέπεια να χρηματοδοτούνται και οι εκπρόσωποι των δεύτερων.[68] Η συνταγματική υποχρέωση του ολλανδικού κράτους να πληρώνει μισθούς και συντάξεις ιερέων αναγνωρισμένων θρησκειών καταργήθηκε τον Μάιο 1991[69], παρέμεινε μόνο η κρατική χρηματοδότηση ορισμένων πανεπιστημιακών εδρών θεολογίας, ενώ κατά παράδοση όλα τα δόγματα δικαιούνται ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό χρόνο στους κρατικούς σταθμούς.[70]Το ελβετικό Σύνταγμα συνδέει τη χρηματοδότηση των εκκλησιών με την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας, ορίζοντας ότι κανείς δεν υποχρεούται να πληρώνει φόρους υπέρ μιας θρησκευτικής κοινότητας στην οποία δεν ανήκει.[71] Στη Γαλλία, η ρητή αναφορά του άρθρου 2 του Συντάγματος στον λαϊκό χαρακτήρα του κράτους συνεπάγεται την απαγόρευση χρηματοδότησης οποιασδήποτε θρησκείας. Στην Πορτογαλία επίσης το κράτος δεν χρηματοδοτεί κανένα θρήσκευμα, ενώ όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την Καθολική Εκκλησία και την περιουσία της ρυθμίζονται από το κονκορδάτο του 1940.

Σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα και τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας, η Εκκλησία είναι αυτοδιοικούμενη· το κράτος όμως παρεμβαίνει σε καίρια ζητήματα διοίκησης και οργάνωσής της, ενώ οι κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας μισθοδοτούνται από το κράτος και το υπαλληλικό προσωπικό της, καθώς και κάθε εκκλησιαστικού ν.π.δ.δ., διέπεται ως προς τις αποδοχές του από τις διατάξεις περί δημοσίων υπαλλήλων.[72] Με δεδομένη την παρουσία θρησκευτικών μειονοτήτων και την εικαζόμενη ύπαρξη άθεων ή άθρησκων Ελλήνων πολιτών, η κρατική χρηματοδότηση της επικρατούσας θρησκείας δημιουργεί συνταγματικές τριβές, στο μέτρο που αυτή η χρηματοδότηση προκύπτει από τη φορολογία όλων των πολιτών ασχέτως θρησκεύματος...

Γιατί λοιπόν και πληρώνουμε την εκκλησία, ασχέτως εάν το επιθυμούμε ή όχι, και ταυτοχρόνως δεν εισπράττουμε καν φόρους από τα έσοδά της;

Είναι δίκαιο να μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις των χαμηλόμισθων εργαζομένων, να ενισχύεται η έμμεση φορολογία, να υποφέρουμε από ύφεση και ανεργία και η Εκκλησία ΑΕ να κάνει χρυσές δουλειές;

Δεν είναι επείγον λοιπόν και ένα έκτακτο "Μνημόνιο για την Εκκλησία;" Ή η προκλητική ασυλία της είναι παντός καιρού και παντός κόμματος;

Απο την "αριστερή στρουθοκάμηλο"

Προχωρώντας και αναθεωρώντας

ΚΕΙΜΕΝΑ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΤΕΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ tetpapa@otenet.gr

«Προχωρώντας και αναθεωρώντας», είναι ο τίτλος του.

Ενα πολιτικό βιβλίο απολαυστικά ογκώδες. Οι 694(!) σελίδες του διαβάζονται με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον, από την πρώτη ώς και την τελευταία. «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» (εκδ. Πόλις). Το έγραψε ο Νίκος Μπίστης, από τις ξεχωριστές μορφές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, ο οποίος έχει έκτοτε διανύσει μια ιδιαίτερη πολιτική διαδρομή στον χώρο της Αριστεράς. Με αφετηρία και θητεία στο ΚΚΕ, ο Νίκος Μπίστης προχώρησε. Και ακολούθησε μια πορεία που τον οδήγησε -όχι εύκολα, αλλά τον οδήγησε- πέρα από την κομμουνιστική Αριστερά, ορθόδοξη και μη. «Αυτή είναι η διαδρομή μου. Δεν την προτείνω ως υπόδειγμα, είναι όμως δική μου και δεν την αλλάζω με τίποτα», αναφέρει ο Νίκος Μπίστης στις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Προχώρησε. Αναθεώρησε. Προχώρησε κι άλλο. Αναθεώρησε περαιτέρω. Αλλά με πυξίδα. Κρατώντας, πάντα, σταθερό πυρήνα αρχών και αξιών. Ορισμένες από αυτές τις αξίες; Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, χωρίς «ναι μεν αλλά». Η υπεράσπιση των μειονοτήτων. Η 100% αντιεθνικιστική στάση. Η αντίθεση προς κάθε μορφή βίας, ιδίως της «επαναστατικής». Ο Νίκος Μπίστης, ένθερμος μεταρρυθμιστής, πιστεύει στην ανάγκη για πραγματικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής πολιτικής και της κοινωνίας. Στήριξε όσο λίγοι το υπό τον Κώστα Σημίτη εκσυγχρονιστικό εγχείρημα. Θυμάστε; Οπως π.χ., στην υπόθεση με τις ταυτότητες, τότε που υπουργοί και βουλευτές είχαν πιει το αμίλητο νερό. «Προχωρώντας και αναθεωρώντας». Ενα πολιτικό ταξίδι -με πολλούς σταθμούς και πολλούς αποδέκτες- που διαρκεί αισίως σαράντα χρόνια· από την ταράτσα της Νομικής το 1973, έως σήμερα. Δεν πρόκειται βέβαια για ...«απομνημονεύματα παλαιού πολεμιστή». Καμία σχέση. Ενα βιβλίο γραμμένο με πολύ κέφι και χιούμορ, παρά τις ουκ ολίγες πικρές διαπιστώσεις. Ενα βιβλίο που δεν σε αφήνει να το αφήσεις.

Νεο-Οθωμανισμός, κατασκεύασμα ή επιδίωξη?

Τον τελευταίο καιρό μέσα στη γενικότερη ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης που δικαιολογημένα διακατέχει τους Έλληνες (λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης) ένας νέος μπαμπούλας εμφανίζεται να πλανάται στον ορίζοντα: ο «νέο-Οθωμανισμός». Έλληνες γνωστοί για την αντιπαλότητα προς την Τουρκία (Γιώργος Καραμπελιάς, Χρύσανθος Λαζαρίδης, Σταύρος Λυγερός), οργάνωσαν ημερίδα στο Χίλτον μία βδομάδα πριν την επίσκεψη Ερντογάν (για να εναντιωθούν στη επίσκεψη) με κεντρικό θέμα τον νέο-Οθωμανισμό και την αντιμετώπιση του. Μία βδομάδα μετά την επίσκεψη Ερντογάν, πανεπιστημιακοί γνωστοί για την εχθρότητα τους προς την Τουρκία (όπως ο Νεοκλής Σαρρής) μίλησαν στην ΕΡΤ-3 στο ίδιο πνεύμα. Στη συζήτηση αυτή περί νέο-Οθωμανισμού δεσπόζει η μορφή του υπερδραστήριου Τούρκου υπουργού εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου (υπουργού από τον Μάιο του 2009), πρώην καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Μαρμαρά.

Η φοβία αυτή θα μπορούσε να μην ληφθεί στα σοβαρά, αφού εκφράζονται από αυτούς που επί δεκαετίες «φωνάζουν λύκος», σε μια λογική, θα έλεγα, Καρλ Σμίτ («ο Εχθρός παραμένει πάντοτε Εχθρός»). Επιπλέον όπως είναι γενικά αποδεκτό η κυβέρνηση Ερντογάν είναι η πλέον φιλική προς την Ελλάδα τουρκική κυβέρνηση από την εποχή του Οζάλ (σύντομο διάλειμμα Νταβός). Ωστόσο η ανησυχία περί νέο-Οθωμανισμού χρήζει μίας απάντησης.

Καταρχήν ο όρος νέο-Οθωμανισμός αποτέλεσε ελληνική εφεύρεση, όρο που υποδηλώνει μία επιθετική, επεκτατική και υπερφίαλη Τουρκία στα αχνάρια του Οθωμανικού αυτοκρατορικού παρελθόντος. Απαντάται το πρώτον στο δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1970 και στην δεκαετία του 1980 (την εποχή της γνωστής αντιτουρκικής ρητορείας του Ανδρέα Παπανδρέου) και ως όρος έγινε τότε γνωστός και στους Τούρκους, ως έκφραση «παρανοϊκής ελληνικής φοβίας». Ο νέο-Οθωμανισμός ως ελληνικό φόβος ήταν το αντίστοιχο του τουρκικού φόβου του «πανελληνισμού» και της αναβίωσης της Μεγάλης Ιδέας. Σημειώνω ότι Τούρκοι αναλυτές είχαν παλιότερα την εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ ονομαζόταν Πανελληνιστικό Σοσιαλιστικό Κίνημα!

Στη συνέχεια ο νέο-Οθωμανισμός εμφανίστηκε και στην Τουρκία όμως με εντελώς διαφορετική έννοια, από το διακεκριμένο δημοσιογράφο και σύμβουλο του προέδρου Οζάλ, Τζενγκίς Τζαντάρ (το 1990) και απέκτησε αρκετούς οπαδούς γνωστούς ως «νέο-Οθωμανιστές». Ο νέο-Οθωμανισμός που εισηγείτο ο Τζαντάρ οραματιζόταν μία πιο δραστήρια Τουρκία στην εξωτερική της πολιτική, φιλική και εποικοδομητική στην περιοχή της, η οποία θα αποτελούσε ηγέτιδα τόσο στο χώρο των Μουσουλμανικών χωρών όσο και στο χώρο των Τουρκογενών (Turkic λαών) που μόλις είχαν αποκτήσει κρατική υπόσταση μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Η επιλογή του όρου νέο-Οθωμανισμός οφείλεται στην οθωμανική παράδοση και πως αυτήν την αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι: ως μία αυτοκρατορία πολυπολιτισμική, ανεκτική και δίκαιη, στην οποία ευημερούσαν Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Εβραίοι. Άλλωστε ο όρος Οθωμανισμός (και νέο-Οθωμανισμός) στον 19ο αιώνα ήταν το κίνημα των «Νέων Οθωμανών» και στη συνέχεια «Νεότουρκων» που στόχευε στον εκσυγχρονισμό-εκδημοκρατισμό της χώρας και στο να δημιουργηθεί μία υπερεθνική συνείδηση του Οθωμανού πολίτη, ασχέτως θρησκείας ή καταγωγής. Την προσπάθεια αυτή υποστήριζαν και πολλοί διαπρεπείς Έλληνες Οθωμανοί, όπως οι πρέσβεις Μουσούρης και Αριστάρχης, ο υπουργός εξωτερικών Καραθεοδωρής και οι πάμπλουτοι τραπεζίτες της Πόλης, όπως ο Ζωγράφος και ο Ζαρίφης.

Στη λογική των Τζαντάρ και των άλλων νέο-Οθωμανιστών η οθωμανική παράδοση είναι το εισιτήριο για να γίνει η χώρα τους αποδεκτή με ανοικτές αγκάλες από τους γείτονες τους. Λησμονούν ότι μεσολάβησε η δημιουργία εθνικών κρατών με εθνικές ιστορίες που, για προφανείς δικούς τους λόγους, δεν αποδέχονται το ανεκτικό οθωμανικό παρελθόν (και ας ίσχυε) και θεωρούν την οθωμανική κληρονομιά ως αρνητική και απορριπτέα.

Ας έρθουμε όμως τώρα στον Νταβούτογλου. Ο ίδιος έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι δεν είναι θιασώτης του νέο-Οθωμανισμού, προφανώς υπό τον αρνητική έννοια που τον αντιλαμβάνονται τα γειτονικά έθνη-κράτη. Από την άλλη οι θέσεις του Νταβούτογλου δεν διαφέρουν και πολύ από τη λογική του νέο-Οθωμανισμού κατά Τζαντάρ. Πρόκειται για τη γνωστή θεωρία του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας, που αναπτύσσει ο Νταβούτογλου στο ομώνυμο βιβλίο του 2001 και τώρα προσπαθεί να εφαρμόσει στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Ο Νταβούτογλου υποστηρίζει ότι λόγω οθωμανικού παρελθόντος και παράδοσης η σημερινή Τουρκία έχει ορισμένα εγγενή πλεονεκτήματα τα οποία δεν έχει εκμεταλλευτεί μέχρι σήμερα, ακολουθώντας το εν πολλοίς αδιέξοδο αμυντικό Κεμαλικό μοντέλο που βλέπει παντού απειλές και εχθρούς (εξωτερικούς και εσωτερικούς, όπως τους Κούρδους) και κίνδυνο στην εθνική ασφάλεια της χώρας στα πλαίσια του περίφημου «συνδρόμου των Σεβρών» (του τρόμου διαμελισμού της χώρας).

Πρώτη βασική επιδίωξη του Νταβούτογλου είναι τα «μηδενικά προβλήματα» με τους γείτονες της Τουρκίας, ακόμη και με την Αρμενία, στα πλαίσια της επίλυσης διενέξεων «χωρίς νικητές και ηττημένους». Και όντως με την Αρμενία, τη Συρία, το Ιράκ (παρά το Κουρδικό) και το Ιράν οι σχέσεις έχουν βελτιωθεί αισθητά υπό τον Νταβούτογλου. Επίσης θα πρέπει να λυθεί το Κουρδικό, ειρηνικά, με προστασία και συμμετοχή των Κούρδων στο τουρκικό κράτος. Τελικός στόχος της Τουρκίας κατά Νταβούτογλου είναι η χώρα να γίνει ηγέτιδα στην περιοχή, όχι στη βάση του μιλιταριστικού της προφίλ, το οποίο θα πρέπει να εγκαταλείψει, αλλά χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες της ως χώρας με «ήπια ισχύ» (soft power), λόγω ανθηρής οικονομίας, δημοκρατικών θεσμών και ιστορικής παρουσίας στην ευρύτερη περιοχή. Ο Νταβούτογλου θεωρεί την Τουρκία όχι τόσο ως γέφυρα μεταξύ του Ισλάμ και Δύσης ούτε ως περιφερειακή δύναμη, αλλά από τις λίγες χώρες που αποκαλεί «κεντρικές χώρες» (με γεωπολιτικούς όρους) που μπορούν να παίξουν σημαίνοντα ρόλο ακόμη και παγκοσμίως. Το υπερ-φιλόδοξο αυτό όραμα του Νταβούτογλου είναι φυσικό να ανησυχεί πολλούς στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο τους Τουρκόφοβους.

Έχω τρεις ενστάσεις στο όραμα Νταβούτογλου που ελπίζω να διασκεδάσουν τους φόβους των περισσοτέρων Ελλήνων. Πρώτον, τα περί «κεντρικής δύναμης» αποτελούν φαντασιώσεις θερινής νυκτός όπως άλλωστε όλες οι ξεπερασμένες γεωπολιτικές θέσεις που εμπνέονται από παρωχημένες θεωρήσεις του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου αιώνα. Δεύτερον, η υπερβολική δραστηριοποίηση της Τουρκίας παγκοσμίως θα ξεπεράσει τις δυνατότητες της και δεν θα έχει το αναμενόμενο όφελος γι’ αυτήν (όπως είχε φανεί και επί Οζάλ με τα ανοίγματα στις χώρες της Κεντρικής Ασίας). Τρίτον και κυριότερο, για να έχει η Τουρκία τη δυνατότητα και το κύρος να κινηθεί σε ευρύτερο επίπεδο θα πρέπει πρώτα απ’όλα να επιλύσει τα τρία καυτά προβλήματα που την βαραίνουν (κάτι που παραδέχεται και ο ίδιος ο Νταβούτογλου): (α) το Κουρδικό, (β) το θέμα της ανεπίτρεπτης ανάμειξης του Στρατού στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας και (γ) τη σύγκρουση Ισλαμιστών και οπαδών του κοσμικού κράτους (Κεμαλικών, φιλελεύθερων και αριστερών). Επιπλέον θα πρέπει η οικονομία της να συνεχίσει να πηγαίνει πρίμα, κάτι διόλου εξασφαλισμένο, και να γίνουν και άλλες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Αν όλα αυτά συμβούν (κάτι πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο) τότε θα έχουμε να κάνουμε με μία εντελώς διαφορετική Τουρκία, μία χώρα αξιέπαινη και πρότυπο. Ίσως τότε πολλοί Έλληνες να θελήσουν να μεταναστεύσουν εκεί (όπως έκαναν κατά τον 19ο αιώνα, μετά το 1840). Επιπλέον η Τουρκία θα μπορεί να ενταχθεί στην ΕΕ. Αν συμβούν όλα αυτά τότε ο νέο-Οθωμανικός μπαμπούλας α λα ελληνικά δεν θα υπάρχει ούτε για δείγμα και οι διάφοροι Τουρκόφοβοι αναλυτές θα βγουν οριστικά στη σύνταξη.

Του Αλέξη Ηρακλείδη στο rednotebook.gr

Η βράβευση της μισαλλοδοξίας.

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη

απο το protagon.gr

Υπάρχει το είδος της ανομίας που ανθούσε με την ανοχή όλων μας και τώρα περίπου πανθομολογείται η ανάγκη πάταξής του, κάτι που δημιουργεί την ελπίδα ότι κάποτε θα εκλείψει. Εννοώ τα παράνομα ρουσφέτια, τα φακελάκια κλπ. που πολλές φορές έχετε διαβάσει εδώ. Υπάρχει όμως και μια άλλη μορφή ανομίας που όχι μόνο δεν συνειδητοποιείται και καταγγέλλεται αλλά επιβραβεύεται κιόλας από ένα κομμάτι της κοινωνίας. Δυστυχώς και από τον υποτιθέμενο κορυφαίο πνευματικό θεσμό της χώρας. Είναι η ανομία που σχετίζεται με το εθνικό μας παραμύθι.

Η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου που βραβεύτηκε πρόσφατα από την Ακαδημία Αθηνών παρέβη τα εξής: τον Κανονισμό και το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα, τους Νόμους του Κράτους για τα δικαιώματα των Ελλήνων Πολιτών ανεξαρτήτως θρησκείας και γλώσσας, την επίσημη μειονοτική πολιτική που έχουν αποφασίσει χωρίς να την ρωτήσουν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 ετών, το Σύνταγμα και τη Συνθήκη της Λωζάνης. Όχι λίγα. Αρκετά πάντως για να κάνουν την Ακαδημία να θυμηθεί τις κακές της στιγμές.
Ο λόγος που η κυρία αυτή βραβεύεται είναι ότι αποφάσισε να παραστήσει την κυρά της Ρω σε ένα μέρος που κατοικείται. Που αποφάσισε να χαράξει με θορυβώδη τρόπο προσωπική εκπαιδευτική και εθνική πολιτική, αρνούμενη να συμμορφωθεί στην υποχρέωση του σχολείου να διδάξει τα παιδιά της μειονότητας τη γλώσσα τους, να αντιμετωπίσει ισότιμα ως παιδαγωγός όλους τους μαθητές ασχέτως θρησκείας και να σεβαστεί όπως ορίζει το Σύνταγμα την ατομική εθνική συνείδηση. Με ύφος ιεραποστόλου εν διωγμώ μετέφερε τις εθνικιστικές της υστερίες από τοπικά κανάλια και εφημερίδες μέχρι πανελλήνιας εμβέλειας εκπομπές και αθηναϊκά έντυπα, συνεπικουρούμενη από τη γνωστή πολιτικοδημοσιογραφική αλλά και επιχειρηματική φρουρά των Θερμοπυλών. Η τελευταία είχε βρει και μια πρόσθετη αφορμή να πολεμήσει τη Θάλεια Δραγώνα που πρωτοστάτησε στην αλλαγή της συμπεριφοράς του κράτους στη Θράκη.

Για να καταλάβετε, αυτή η δασκάλα που κατά τα λοιπά υπηρετούσε τον κατεξοχήν θεσμό της ειρηνικής συμβίωσης, του αλληλοσεβασμού και της ισότητας που πρέπει να είναι το σχολείο, απαγόρευε στα δίγλωσσα παιδιά να μιλούν τη μητρική τους στα διαλείμματα , έβγαζε στα Μουσουλμανάκια λόγους για “την έλευση του θεανθρώπου” και υποχρέωσε μικρή Μουσουλμάνα να απαγγείλει την 25η Μαρτίου το υψηλής παιδαγωγικής και αισθητικής “Βαλε τους Τούρκους εμπροστά/σαν το χασάπη τα τραγιά/ καπετάνιε μας λεβέντη/που όλη η Τουρκιά σε τρέμει”. Και αυτά είναι λίγα μόνο από τον μακρύ κατάλογο των πράξεων μισαλλοδοξίας και διχασμού που η νέα αυτή Μαντώ Μαυρογένους της συμφοράς συμπλήρωσε στην προσπάθειά της, όπως υπερήφανα και με στόμφο ρητόρευε δεξιά και αριστερά, να εμφυσήσει την ελληνική εθνική συνείδηση στα παιδιά της μειονότητας και να θέσει τέλος στο δίγλωσσο σχολείο στη χώρα μας. Ντροπή για μια κοινωνία να έχει πρότυπο αυτό το απολίθωμα του παρελθόντος. Ντροπή και στην Ακαδημία που το προτείνει.
 

Υπάρχει άραγε φραγμός?

Μετά την Κύπρο, την Παλαιστίνη, τα συνορα προς Μεξικό των ΗΠΑ και η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να μπεί στο κλαμπ των...περιφράξεων. Σε ντοκυμαντέρ παλιότερα διαπίστωσα οτι παρόμοιος φράκτης διασχίζει και την Αυστραλία για να μη περναν τα καγκουρώ από την μία πλευρά στην άλλη , για την προστασία των καλλιεργειών. Πιστεύει λοιπόν η κυβέρνηση οτι με ενα φράκτη 12,5 περίπου χλμ. θα εμποδίσει το κύμα των μεταναστών που προσπαθεί καθημερινά να περάσει στην χώρα μας. Ετσι λοιπόν η Ευρώπη των ανθρώπινων δικαιωμάτων μετατρέπεται σε...κοτέτσι. Ενα ακόμη τείχος του αίσχους. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.Η συγκυρία το επιτρέπει βέβαια αυτό ως μοναδική απάντηση στην έλλειψη καθε μεταναστευτικής πολιτικής, γιατί έτσι το επιτάσσει η ξενοφοβική συγκυρία.

«Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης για τη δημιουργία φράχτη στον Έβρο, αποδεικνύει την απουσία ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής.
Το πρόβλημα της εισόδου μεταναστών στη χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τέτοια μέτρα.
Είναι αναγκαία η διαδικασία που αντιμετωπίζει επί της ουσίας τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, όπως προβλέπεται από το νόμο και τις διεθνείς συμβάσεις.
Η κυβέρνηση οφείλει, σε συνεργασία με την Ε.Ε., να προωθήσει ρυθμίσεις για την ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση των προσφύγων σε όλες της χώρες της Ευρώπης. Πρέπει να διαμορφωθεί κοινή ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική, έτσι ώστε η Ελλάδα να μην είναι ο σχεδόν αποκλειστικός χώρος παραμονής των μεταναστών».

Κάνοντας το πρώτο βήμα!

Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς έχει μικρή ηλικία αλλά μακρύ και πλούσιο παρελθόν.
Προέρχεται απο τις δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς  που οριοθέτησαν και χαρακτήρισαν μεγάλες περιόδους της μεταπολεμικής ιστορίας της πατρίδας μας. Δυνάμεις που συνέβαλαν με αγώνες και ιδέες στην προώθηση και επιτευξη λαικών αιτημάτων και βοήθησαν σημαντικά στην βελτίωση της ζωης των πολιτών.


Η Δημοκρατική Αριστερά σήμερα προσπαθεί να απαντήσει σε αιτήματα της κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου , των σημερινών πολιτικών φορέων, αλλά και για μια ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση,


Ανοίγουμε αυτόν τον δίαυλο επικοινωνίας μαζί σας , ελπίζοντας σε ένα ειλικρινή διάλογο, που θα έχει ενδεχομένως και τις δύσκολες του στιγμές, αλλά πιστεύουμε ότι θα  οδηγήσει σε πράξεις και πρακτικές που θα βοηθήσουν όλους και όλες μας.

Να αντικρύσουμε κατάματα την πραγματικότητα και με ρεαλιστικό τρόπο να βρούμε απαντήσεις και να υλοποιήσουμε προτάσεις.

Να αγωνιστούμε για μια καλύτερη ποιότητα ζωής στην περιοχή μας, που θα περιλαμβάνει όλους τους συμπολίτες μας, που θα αντιμετωπίζει και τα γενικά, αλλά και τα ιδιαίτερα προβλήματα ομάδων του πληθυσμού με τον ίδιο ειλικρινή τρόπο.

Ελπίζουμε στην ανταπόκριση σας και στον δημιουργικό διάλογο μαζί σας.